Интервјуа и колумни

КОЛУМНА НА ЈАНЕВСКИ: Тие што по улици ги влечеа коските на Тамара, на Мартин, на децата од Смиљковско… сега обвинуваат за политиканство во убиството на Вања и Панче! Немате срам?

Дарко ЈАНЕВСКИ

Не знам како не им е срам. Како немаат барем грам достоинство во себе, малку образ на лицето, малку почит кон овој народ. Па, така, најпрво Оливер Спасовски, а потоа и цел СДС на Северна почна да обвинува дека случајот со Вања и Панче бил политички злоупотребуван и дека изјавите на опозицијата во врска со овој случај „се најдолен вид на политиканство кои ги преземаат екстремно десничарските кругови и со кои уште еднаш ги убиваат жртвите“.

Па уште велат:

„Додека цела Македонија жали, а институциите целосно го расветлија случајот, ДПМНЕ сакаат да профитираат врз трагедија и човечките жртви. Кај ДПМНЕ и Мицкоски нема грам човечност. Имаат изопачена потреба за политизација на жртви“.

Така, дојдовме до тоа дека опозицијата уште еднаш го убива жртвите, наспроти успешната полиција која го разрешила случајот. Откако претходно цела недела не можеше да најде што се случило и каде е Панче Жежовски, случај што водеше кон убиството на Вања. И до тоа дека кај ДПМНЕ немало ниту грам човечност и имале изопачена потреба за политизација на жртвите.

Човек ги чита овие соопштенија на комуњарите и не му се верува. СДСМ најде да заборува за срам и отсуството на морал. За „најдолен вид на политиканство“ и за „ изопачена потреба за политизација на жртвите“ зборуваат тие кои на власт дојдоа врз гробот на малата Тамара (а, „министерот Смрт“ потоа им стана сојузник). Кои што несреќата на Никола Младенов ја претворија во убиство, кои ја злопоутребија смртта на Мартин Нешковски, иако Јанкуловска експресно го реши случајот, а токму нивниот Заев се ракуваше со убиецот, кои ги лажеа родителите и целата македонска јавност за четирите деца и рибарот од Смиљковско Езеро и кои тврдеа дека тероризмот во Дива Населба е наместен случај за вмровците да останат на власт.

Погледајте ги снимките од „бомбите“. Таму се Заев, Шеќеринска, Спасовски и цела комуњарска братија која денес обвинува за политиканство во убиството на Вања и Панче, за кое, да биде иронијата поголема, е осомничен нивен екс претседател на скопската организација, а кој според Алескандар Николоски од ВМРО-ДПМНЕ е полициски проект со посебна задача од 2018 година па наваму.

И тие, кои го ископаа коските на Тамара, ги расфрлаа и ги влечеа по скопските улици (дали заборавивте дека во тој случај немаше обвинети откако пучистите дојдода на власт?), кои газеа врз се уште топлите трупови на децата од Смиљковско, ги лажеа родителите на децата и целата јавност дека вистината допрва ќе се откриела, тие кои дури и го повторија случајот преку една срамна одлука на Врховниот суд, а под водство на Чарлиевиот ангел, Фатиме Фетаи која денес служи за потсмев на целото Јавно обвинителство како член на едно рекетарска дружина каква што беше СЈО, во кое како од шала си делеле бонуси по стотина илјади евра, тие кои ги погазија специјалците кои загинаа во Куманово, тие, истите тие луѓе, без грам чувство, денес ве гледаат во очи и ви велат дека други правеле политиканство од еден од најгрозоморните случаи во историјата на Македонија. Кој веројатно делумно ќе бил спречен ако на време се откриеше судбината на Жежовски (но имавме Самит на ОБСЕ, нели, па кој има време при тоа да се занимава со некој старец кој исчезнал) и случај до кој веројатно воопшто немало ни да дојде да не беше целата игранка со создавање полициски проекти при предавството на Република Македонија и нејзиното преименување во Северна откако претходно беше извршен добро организиран пуч.

А токму за целите на тој пуч, беа извадени коските на Тамара, на Мартин, на децата од Смиљковско. Стоеја на прес конференции со тие коски, оддаваа минута почит, се влечеа по улиците на Скопје, го бојадисуваа градот, ја користеа смртта на овие деца, ја користеа трагедијата на нивните семејства, ги користеа чувствата на јавноста и нејзината сензитивност кон трагичната судбина на сите тие деца, само и само за да дојдат на власт и да ја исполнат нарачката за преименување на државата, а за возврат да украдат се што може да се украде од оваа земја.

И тие денес обвинуваат за политиканство, ве гледаат во очи и ве прават глупави. Ви праќаат порака дека тие се добрите, а оние другите се лошите. Дека тие се Џон Вејн, а опозицијата ја игра улогата на лошите Индијанци. Ве гледаат во очи и ви се потсмеваат. Се обидуваат да се претстават како професионалцаи на кои треба да им го дадете гласот на претстојните избори, наспроти оние другите кои, видете ви се молам, правеле политиканство само затоа што Бубевски и Спасовски имаа една прес конфереција која да не беше трагичен случајот, ќе беше оквалификувана како комична, безвредна и катастрофална. Очајно слаба која не даде одговор на низа клучни прашања.

Засега, за среќа не го обвинуваат народот за политиканство бидејќи поставува прашања. А тие се истите: зошто некој би убил киднапирано девојче ако преку него сакал да дојде до пари? Зошто експресно не бил решен случајот со Жежовски? Како тоа неговото возило безбедно се шетало по скопските улици? Кој лудак би користел возило од исчезнат човек со тело на малолетно девојче во багажникот, ризикувајќи спосема случајно да биде сопрен од сообраќајна полиција? И да не редиме понатаму. Ама сето ова било политиканство. Жити се!

Така што, после се ова, дури и да се последни на светот, СДС, Спасовски и нивните медиумски тапанари немаат никакво, ама апсолутно никакво право било кого да обвинуваат за политизирање на овој случај. Посебно што допрва треба да следи и одговорност што воопшто ова се случило, бидејќи постојат дузина докази дека осомничените извршители, ако овде постоеше правна држава, одамна не ќе беа во можност да го сторат тоа што го сторија. Така што, што би рекле Англичаните, shut the fuck up, затоа што вие немате образ, немате морал, немате достоинство, немате право да зборувате за тоа дека смрта на Вања и Панче не треба да се политизира. Напротив, секое делче од мозаикот на овој случај треба да се политизира се додека не се дојде до целата вистината. Додека не се склопат сите коцки на мозаикот, зашто тоа е и задача на опозицијата. Да ги лови грешките на власта и да ни ги соопштува. А обидите за нејзино замолкнување, како и обидите да се замолкне јавноста со вакви квалификации, е, токму тие обиди, се најдолен вид на политиканство!

https://denesen.mk/kolumna-na-janevski-tie-shto-po-ulici-gi-vlechea-koskite-na-tamara-na-martin-na-decata-od-smiljkovsko-sega-obvinuvaat-za-politikanstvo-vo-ubistvoto-na-vanja-i-panche-nemate-sram/

Украинскиот е руски дијалект на бугарскиот јазик
Од Александар Русјаков

Сите возбудени на темата Украина и Европска Унија. Ајде и јас… не, нема шанса да се возбудам. Напротив, ги загубив сите пристојни зборови кога станува збор за ЕУ. Она што ми остана не е за кажување дури и меѓу редови. Седам така и размислувам (само седиш, Русјаков, само седиш, ми доаѓа гласот на Трендо) и не знам како да почнам, кога ете го оној проклет циник, редовен потстанар на мојата потсвест, пали цигара во фотелјата на гротескната стварност и ми вели: „Многу си глуп бе, човек, ЕУ воопшто не отвори пристапни преговори со Украина, туку со Русија, ама не смее гласно да го каже тоа. Размисли, тикво, која Украина започнува пристапни преговори? Украина со Крим, Донбас и Запорожје или без нив?“ Навистина, штом завршат пристапните преговори кога Украина, демек, ќе ги затвори сите поглавја, дали Крим, Донбас и Запорожје ќе влезат во ЕУ? Оти ако влезат тие региони, значи и Русија станува членка. А дотогаш, којзнае, може Русите уште некој регион ќе внесат во Унијата. Ненормална работа.

Украина во ЕУ. Добија датум, еј, тој влажен неостварлив сон за нордистанците, а од скоро и за Албанците. Седам така и не размислувам, оти убаво ми е да бидам глуп и веднаш ми се редат прашања. Испорача ли ЕУ лисабонска декларација за Украинците? Нешто во стилот, можете кај нас, ама мора да си го смените името, не може да поседувате ексклузивитет на тоа име бидејќи и во Хрватска има регион Краина. А? Имаше такво нешто? А Грците се заканија ли со вето додека Украина не смени име? Се јавија ли грчки политичари и историчари да кажат дека името Украина е украдено од старогрчкиот регион „Умајчина“, прататковината на Хелените од која тие дошле на Балканот? А Бугарија? Побара ли од Украина да ги внесе Бугарите во устав, оти нели е познато дека Украинците се Бугари, а украинскиот е руски дијалект на бугарскиот јазик. Патем, нели Украина и Бугарија делат заедничка историја? Па, на сите ни е јасно дека и двете држави беа создадени (на бугарски: измислени) од Руската Империја. А заедничко чествување празници како Денот на администраторите, кога заеднички се приклучија на германската администрација? Или личности. На пример, Олга Кириленко. Беше Бонд-девојка, а сите знаеме дека Џејмс Бонд е син на славниот бугарски таен агент Јанко Флемингов. Ништо, а?


Хм, Украина еден ден, за години од сега, ќе влезе во Европската Унија, освен ако… освен ако таа Унија сè уште постои, но поважно, ако војната со Русија не заврши, а знаеме дека Западот и понатаму инсистира таа да продолжи, прашање е дали Украина ќе влезе во ЕУ со Украинци или без нив? Оти, нели, Западот ќе ја води војната со Русија до последниот Украинец. Простете на гадост, но јас мислам дека Западот, односно САД и ЕУ баш таква ја сакаат Украина… без Украинци. А ха, голема, убава, плодна и богата, а Украинците сепак малку личат на Руси, секако се Словени, инаку народ крајно бљак за нежните западни вредности.
Да, да, знам дека ќе ме обвините за ширење лажни вести, говор на омраза и слични налудничави форми за ограничување на слободата на мислење, но пред нас се факти што водат натаму.

САД и ЕУ организираа и поддржаа насилна промена на власта во Киев преку омилената им обоена револуција (во Нордистан од шарениот гуру и нобеловец наречена револуција на шуто и рогато) и не беа тука само сендвичите на Вики Нуланд а.к.а ФакОфЕУ, туку беа донесени снајперисти што пукаа и по шарени и на полицајци. За тоа имаме потврда во телефонски разговор на естонски министер (не му памтам име) и Кетрин Ештон (бившата Урсула), кој пак разговор брзо-брзо го снема во фреквенциите на исчезнатиот малезиски авион, кој потоа, демек, го бараа. Како и да е, власта се смени, па започна малтретирање на руското малцинство со методи што имаа нацистички призвук и во 2014 година започна војната во Донбас, каде што Украинците убија 15.000 цивили. Следуваше потпишување на мировните договори Минск 1 и 2, за кои Ангела Меркел мртва ладна ни кажа дека биле само за купување време за да ја вооружат Украина за војна со Русија. И почна војната, ама и не одеше така како што си замислија Украинците, па затоа потпишаа договор со Русите во Истанбул, кој реално им одговараше, затоа што ем завршуваше крвопролевањето, ем кај Русите останува само Крим за разлика од сегашната состојба. Но, тој договор беше спречен, поништен, фрлен во ѓубре затоа што Зеленски така го поучија Борис Џонсон, кој сега некаде се кревељи по лондонските пабови, и мадам Урсула, која процени дека Русија е на колена, се тепа со лопати, нема чипови за војни, па раштрафува миксери, пегли, вибратори и… и така умреа половина милион Украинци. Но Западот не застана тука. Не само што ги туркаше Украинците во лошо смислена, тактички промашена, самоубиствена контраофанзива туку и кога тоа стана очигледно, продолжи да ги вооружува и да ги испраќа во сигурна смрт. А еве сега, одеднаш, САД и ЕУ сè погласно најавуваат дека пари и оружје веќе нема, ама истовремено не сакаат договор со Русија, па Украинците продолжуваат да си играат глинени гулаби за отстрел. Кажете ми сега дека не сакаат Украина без Украинци?

И одеднаш Украина, среде војна, со загубена четвртина територија, страшно корумпирана и без опозиција, со нацистичко однесување спрема Руси, Роми, хомосексуалци, започнува преговори со ЕУ. Еди Рама ќе излезе во право, дека тука треба малку да се касапиме меѓу себе за да почнеме преговори. Ова гадно лицемерство на западноевропската политика не сакам да го коментирам, оти прстиве ми отекоа на таа тема. За нордистанците (некогаш Македонци) што упорно сакаат да одат каде што брутално ги силуваат ми здодеа да пишувам, тоа го припишувам на колективна безумност, иста како онаа кај Украинците, која доведе до тоа Украина да остане без форма, а Македонија без суштина. А вие останете така, шоуто на безграничната безумност секако ќе продолжи, за Украина ама ич веќе не ми е гајле, тука, во Нордистан, политичари, аналитичари и новинари, сите до еден, демек еврофили, ќе си ја маваат главата околу двојните европски аршини, ама секако умилкувајќи ѝ се на евровавилонската лицемерна (политички коректно) комерцијална сексуална работничка, евроскептиците како мене ќе бидат прогласувани за рубља-патриоти, оти мора нешто да се просере. Тажно е само што толку се навикнавме на оваа ненормална состојба што крајот, не на историјата, туку на цивилизацијата, ќе го доживееме како досадна реклама среде 127-та епизода на бесмислена сапуница.

https://novamakedonija.com.mk/pecateno-izdanie/ukrainskiot-e-ruski-dijalekt-na-bugarskiot-jazik/

Odlicen osvrt na kvazi neutralnoto novinarstvo vodeno pred se od licni a ne javni interesi. Osven za Katerina istoto vazi i za Goran i nekoi drugi samonareceni neutralni novinari koi se prodavaat za daj sta das na ednite ili drugite koj poveke ponudi.

https://racin.mk/analizi/zavereni-zabludi-i-netochni-ili-tendencziozni-tvrdena/

Spiridon напиша:Odlicen osvrt na kvazi neutralnoto novinarstvo vodeno pred se od licni a ne javni interesi. Osven za Katerina istoto vazi i za Goran i nekoi drugi samonareceni neutralni novinari koi se prodavaat za daj sta das na ednite ili drugite koj poveke ponudi.

https://racin.mk/analizi/zavereni-zabludi-i-netochni-ili-tendencziozni-tvrdena/

Не сум сигурен ниту дека авторот на цитираната колумна е независен или е платеник на евроатлантската меѓународна банда. На крајот од текстот пишува дека вршел функција Извршен директор на Регионалниот центар за животна средина за Централна и Источна Европа, што значо дека го плаќале странци. На Македонија кога насилно и беше променето името, спротивно на волјата на граѓаните и кога се откажа од два милениума од својата историја со политичка одлука, а не со историски докази и беше ветено дека тоа ќе биде последно според мене понижување. Има одлуку на ЕУ (за кои имаат гласано и Бугарија, но и Франција, дека откако ќе го решиме проблемот со Грција ќе ги почнеме преговорите. Не би рекол дека во Молдавија владее мир. И таму се кршат човековите права на Русите кои се мнозинство во Приднестовље (дел од Молдавија) Инаку и Украина и Молдавија беа републики од СССР, за кои на крајот од студената војна е договорено да бидат неутрални, а не дел од колективниот запад.
Инаку и во Македонија очигледно опаѓа поддршката на колонизаторите, па опаѓа и поддршката на ЕУ. Барем според анкетата правена во ноември, пред последниот самит на ЕУ на кој Украина и Молдавија отвораат преговори, а Македонија не. Сега веројатно поддршката е дополнително падната.

https://plusinfo.mk/samo-eden-od-chetvorica-e-za-ustavnite-izmeni-drastichno-opadnala-poddrshkata-za-eu-polovina-od-mladite-se-protiv-chlenstvo/

КАФЕТО НА ОРБАН

Најстрашно е што наместо да направи саглам држава, власта нѐ доведе до дереџе иднината на државата да ни зависи од некоја промена на Устав за некоја замислена иднина во ЕУ.

1 Значи, Украина што е во војна со Русија и Молдавија што нема контрола на целата територија може да почне безусловни преговори со ЕУ, ама Македонија без Бугари во Устав не може. Не дека им завидувам на Украинците и на Молдавците. Скраја било. Фино ни е нам вака, со закочени преговори, само нека нема војна.

Ама, што убава порака испрати Европската унија до македонската јавност: Кога ве теравме да го смените името, ве излажавме дека ќе ги почнете преговорите. Ама не сме ви ние криви што ни верувавте. А уште помалку сме ви криви дека имате власт што најпонизно прифати услов за почеток на преговори да биде нешто за што не беше сигурна дека ќе го исполни – уште една промена на Устав. Па сега уште и ни викаат: Сами си го поставивте условот. Подобра преговарачка рамка нема да добиете. Вашата власт си ја потпиша.

И така е. Значи, можело да се изгласа едногласна одлука и кога некоја земја се заканува со вето. Ете, овој пат во Брисел можело Шолц да му каже на Орбан, ај сега оди ти надвор да пиеш кафе, за другите 26 земји  едногласно да изгласаме преговори за Украина. Ама нашиве власти никому не дадоа шанса да му каже на Радев да излезе да испие кафе. Сами побрзаа да си се зафркнат со понижување. Леле, леле, немој да ни се налутат Бугарите. Леле, леле, немој да го навредиме Макрон. А дома што нѐ изналутија, баш им беше гајле. А дома што нѐ изнавредија, баш им беше гајле. Сите што им викаа уште од првиот ден дека францускиот предлог едноставно е  неспроведлив, беа обележани како антиевропејци.

Не ни е ЕУ виновна што си имаме власт што се фати за тоа што мислеше дека ќе  ѝ биде најлесна работа – ќе збориме за ЕУ, ќе ветуваме ЕУ иднина, ќе си раскажуваме бајки по трибини, ќе се сликаме во Брисел, ќе поткупуваме пратеници, ќе оцрнуваме противници, а за потешката работа не ни мислела да се фати. На пример, да се бори против корупција. Не само што не се фати. Туку далдиса од крадење.

Власта играше само на картата на ЕУ и внесувањето на Бугарите во Уставот. И сега? Што правиме? Седум години поминаа и уште не се освестени дека ја пропуштија шансата што им ја дадовме да направат нормална држава. Додека зборуваа за европски вредности мислеа само на европските пари и пресметуваа провизии. И ај сега, ќе бараме непријатели. Мрачни сили.

Им дадовме седум години од нашите животи да направат саглам држава која нема да зависи од тоа дали Бугарија ќе стави вето, или не. Најстрашно е што нѐ доведоа до дереџе иднината на државата да ни зависи од некоја промена на Устав за некоја замислена иднина во ЕУ.

А тоа што во Брисел од 2005 година ни кажуваат гачки дека дали ќе нѐ примеле во ЕУ зависело само од нас, нека им го раскажуваат на овие поновиве ЕУ кандидатки, додека уште ги држи ентузијазмот. Дали ќе нѐ примат во ЕУ не зависи од нас. Зависи од 27 земји со 27 интереси. Среќа што Велика Британија излезе од ЕУ, инаку ќе беа 28. Ама, дали ќе направиме нормална држава зависи од нас. Држава во која ќе се цени чесност, способност, држава која дава еднакви можности за секого, без разлика на етничка, партиска или непартиска припадност и држава која неселективно казнува за криминал и корупција. Само тоа треба.

ЕУ си ја заврши работата со кафето на Орбан. Нашата власт дома не си ја заврши работата.

2 Искрено, по 30 години мечтаење за ЕУ, пишувања за ЕУ и разочарувања од ЕУ, мене ЕУ веќе не ме загрижува. Вистинската грижа ми е како политичарите не си ги сфаќаат сериозно граѓаните.  Што ќе биде темата на изборите напролет? Европски фронт, наспроти руски фронт? Едните ќе зборуваат за мрачни сили, другите за предавници?

Тоа е обично продавање магла. Бегање од вистинската тема. А вистинската тема е дијагноза – епидемија на корупција, како што ја даде американската амбасадорка Анџела Агелер.

Димензиите на таа епидимија станаа животозагрозувачки за државата. Тоа го покажува и последниот случај со уривањето во Старата скопска чаршија, од злосторничко здружение создадено за уништување културно наследство за пари. Не се тоа обични партиски војници, лепачи на плакати унапредени во референти за што и да е, ставени само за да земаат плата и да му бидат лојални на лидерот. Тоа се луѓе со професија. Осомничени се еден сегашен и тројца бивши директори на институции. И тоа не на било кои институции, туку на Конзерваторски центар, Управа за заштита на културното наследство, Катастар и Претпријатието за државен деловен и станбен имот. Ние сме им давале плата да ни го заштитат културното наследство. А тие за екстра профит, го уништувале културното наследство.

Власта наместо да ја заузда епидемијата, уште и ја разгори со промените на Кривичниот законик со кој се намалија казните на функционерите и побрзо им застаруваат делата. А сега во Собранието е предложен и нов закон за уште едно легализирање на сите, ама баш на сите дивоградби во последните 11 години.

Оваа епидемија на корупција добива размери на зомби апокалипса.

3 Во земја што е пред зомби апокалипса од корупција, има и бизарни примери на демократија.

Дванаесет дена пред да ја убие 14-годишната Вања, Љупчо Палевски-Палчо како претседател на неговата партија Десна поднел иницијатива во Собранието за некаков си референдум. На иницијативата се потпишани и двајца сопартијци што се во притвор како соучесници во убиствата за кои е осомничен Палчо.

Пратениците ќе расправаат за иницијатавата на Палчо на 22 декември. И така, правилото „Сѐ по закон, шефе“ сврти цел круг.

https://sdk.mk/index.php/sakam_da_kazam/kafeto-na-orban/

Zizek e kompleksen, pa koj razbral, razbral.

https://nezavisen.mk/novite-koreni-na-antisemitizmot/

Многу чудна колумна на Благојче Атанасоски на порталот Фтонтлајн на Џабир Дерала, странски платеник, наводно раководител на невладина организација која кога е СДСМ на власт изгледа е владина. Во колумната дотичниот тврди дека американците го убиле претседателот Борис Трајковски и дека исто сценарио му спремаат на политичарот со најголема поддршка во Македонија, Христијан Мицкоски. Колумнистот иако колумната е објавена вчера, до овој момент уште не е повикан пред надлежните органи да даде изјава и во врска со тврдењето за американски атентат врз нашиот претседател и за обидот да се заплаши лидерот на опозицијата. Патрм се лаже и дека САД на крајот секогаш победуваат, па наводно победиле и во Виетнам или Авганистан, на пример. На порталот вообичаено се пропагира дека Македонија треба да се однесува дека е колонија на колективниот запад, односно дека секпгаш треба да биде со свиткана кичма. Нема реакција ниту од амбасадата на САД, но тоа веројатно е во стилот, мани ги - будала.


Руски рулет за Мицкоски


Пишува: БЛАГОЈЧЕ АТАНАСОСКИ

Недипломатските изјави на американската  амбасадорка кај нас, г-ѓа Ангела Агелер, но и директните изјави на високите претставници на американската администрација, задолжена за Западниот Балкан, но и поширокото подрачје на евроазискиот континент, без  задолжителната  фина дипломатска обланда, со која во стилот на „ти кажувам ќерко, сети се снао“, постојано укажувале на тоа што нашите политички  елити   треба  да направат , особено во сферата  на надворешната политика , за да биде усогласена со таа на највисоките стратешки интереси на Американците, ни укажува   само на едно: дека на ним веќе им е преку глава од нас и дека шумарот е тука , за да ја прекине „играта“ која ја игра лидерот на нашата опозиција ВМРО-ДПМНЕ, имено докторот даскал Христијан  Мицкоски.

Најпросто  објаснето со неколку реченици, станува збор за борба на Американците со српското влијание овде (како екстензија на руското), и тие таа борба немилосрдно и бескрупулозно  ќе ја водат до крај , макар да треба пак да  пребаруваме  тела на паднати авиони крај Мостар, колку и морбидно да звучи, но таа е реалноста.

Американците губат битки, но војната, на крајот – секогаш ја добиваат!

Политичката  криза во соседна Бугарија, де факто претставуваше борба до истребување на американското со руското влијание во оваа наша соседна земја, битка која беше фаталистичка до крај. За во моментов, да победат Американците, односно да се спроведуваат нивните интереси  таму, но се наполно свесни, дека Бугарија и покрај тоа што е полноправна членка на Европската унија и НАТО, како поранешна  комунистичка држава-членка на Варшавскиот пакт, подружница на советски Кремљ на Балканот, метастазираните руски нагазни мини во безбедносно – разузнавачкиот, политичко-полицискиот живот на бугарската политичка и општествена сцена, и тоа како се силни.

Како што кај нас се силни, тие на подземен Белград, како наследство  во мираз од поранешната заедничка федеративна држава , под чиј команден центар бевме формално-правно до 1991, а во реалноста и до ден денеска, цели 32 години по прогласувањето на независноста на Македонија. Напросто: неизгласувањето на уставните измени за влез на Бугарите во Уставот, како услов без кој не се може да се продолжат ефективно и ефикасно  европреговарачките поглавја, и Македонија после 18 години застој конечно да тргне напред во интегративниот процес, не е бранење на македонскиот национален интерес, туку одбрана на српскиот свет во државата, како специфична карактеристика на рускиот таков, овде и на Балканот.

Постојано во своите фејбук писанија, тоа, поранешните пратеници во македонскиот парламент Ивон Величковски и Никица Корубин, го елаборираат со хируршка прецизност, го портретираат  повеќе од три децении,  дека поставените марионети на подземен и надземен  Белград кај нас во политичките партии, безбедносно-разузнавачките служби  особено, но и во академските сфери, бизнис-олигархијата најизразено, во медиумскиот сектор и да не збориме, се всушност „држава во држава“, и токму таа „држава“ не кочи нас како граѓани и општество, Македонија како земја, да направи еволутивна европска промена и да зачекори кон ЕУ, со надеж дека еден ден ќе постане нејзина полноправна земја членка.

Мене ми е навистина жал и тажно, што опозициската  ДПМНЕ, цели  33 години, од нејзиното основање како антијугословенска и антисрпска партија, која го рушеше условно кажано комунизмот кај нас, стана идеолошка карикатура, во рацете на тој подземен и олигархиски  Белград.

И на Будимпешта, командувана од Москва.

Партијата која се гордее дека е славна наследничка на историската страв и трепет за Србија, српскиот крал и двор, организација од крајот на 19-тиот и првата половина на 20-тиот век, денес е инструмент во рацете на српскиот официјален двор. И на патетичниот, нарцисоиден, со дијагноза на психички растроена подвоена личност „крал“ таму! На кој му прават официјални пречеци на годишнините од Зебрњак или од Брегалничката битка. Но тоа е веќе тема за поширока елаборација и стручна медицинска анализа за кое треба повеќе време и простор од една обична колумна.

Ќе се извлечеме ли од српско-рускиот свет!?

Да се сосредоточиме на актуелниов даден политички миг и моментум, кој го пропуштаме. Јас навистина не знам, ниту ме интересира дали лидерот на опозицијата е навистина луд ( психијатриски), пијан или дрогиран, или двете заедно, но човекот е навистина нетокму ако мисли дека со противењето на Американците за  изгласување на уставните измени има светла животна или политичка иднина.

Примерот од неговиот претходник, кој е избеган  како најголема птичка под кошула и кукавица на бреговите на реката  Дунав, во Будимпешта.  може да му послужи како своевиден егземплар што го чека, ако оди против  нив. Во најмала рака. Да не се стигне до паднати авиони крај Мостар. Бог да  чува. И да не даде!

Но тоа е реалноста, и тоа се состојбите за секој кој се обидел да оди против интересите на тие кои од своите даночни  обврзници  истуриле стотици милиони евра во капацитетите на нашите институции на системот, надевајќи се дека ќе ги направат модерни, функционални и европски. За „нашиве“ да ги направат криминални, корумпирани, со српско-руска засмрденост на тотално распаѓање и крахирање.

Е, не иде тоа така!

https://frontline.mk/2023/12/24/ruski-rulet-za-mickoski/

ЛОШ ПРЕМИЕР, УШТЕ ПОЛОШ ПАРТИСКИ ЛИДЕР Што остава зад себе Димитар Ковачевски

Ако треба да се подвлече линија под двегодишното работење на Владата на Ковачевски, таа несомнено ќе биде со црвена боја – како знак на неисполнетите ветувања и огромното разочарување кај граѓаните – пишува Крамарска во анализа за Дојче веле.

Корупција, колапс на судството, избегнување на начелото за солидарност кое е заштитен знак на социјалдемократијата, замрен политички дијалог, хроничен недостиг на учебници во образованието за време на наставниот процес, комплетна партизација на институциите – е политичкиот „тестамент“ кој ќе го остави Владата на премиерот Димитар Ковачевски која за дваесетина денови ќе ѝ отстапи место на техничката влада што ќе ја предводи собранискиот спикер Талат Џафери, пишува Соња Крамарска во анализа за Дојче веле.

Ако треба да се подвлече линија под двегодишното работење на Владата на Ковачевски, таа несомнено ќе биде со црвена боја – како знак на неисполнетите ветувања и огромното разочарување кај граѓаните. Заминувањето на оваа влада (иако најголемиот дел министри остануваат) ќе означи и крај на ерата на владеењето на СДСМ која дојде на власт во 2017 година на крилата на граѓанскиот активизам против режимот на конзервативната влада на Груевски, давајќи огромни ветувања пред граѓаните, од кои најголемиот дел останаа неисполнети.

Младиот и полетен Ковачевски претставувајќи ја владината програма на стартот на својот премиерски мандат на 15 јануари 2022 година, настапи со голем ентузијазам.

„Имаме ретка можност и шанса во период од 2,5 години без изборни потреси, кои секогаш за политичарите најчесто се неоправдано историски, а за граѓаните секогаш оправдано трауматични, да се посветиме на реалните проблеми и животот на граѓаните. Да се посветиме на економијата, на платите и пензиите, на поддршка на компаниите, на енергетскиот развој и на зголемување на вработеноста“, рече тој.

Но во реалноста се случи спротивното. Платите и пензиите се изгубија во високите плати кои легнаа на контото на функционерите, далеку заостанувајќи зад сумите кои си ги додели власта со помош на Уставниот суд. Па така, во време на СДСМ која во јадрото на својата партиска филозофија ја има солидарноста и работничките права, се случи историски расчекор во платите на граѓаните и на нивните „слуги“ – политичарите, па така платата на премиерот изнесува 160.000 денари, на претседателот на државата 165 илјади денари, а просечната плата во државата е 38.000 денари.

Како илустрација дека Владата го згази принципот на солидарност се податоците дека во ноември 8.273 вработени земале од 1 денар до 20.174 денари плата, 26.537 вработени земале плата во висина од 20.175 денари, или 34.810 лица земале минимална плата или под минималец. Вкупно 324.674 лица на сметките добиле нето-плата во износ од 20.176 до 37.875 денари. Она што е загрижувачки е дека речиси 90 илјади вработени земаат минимална плата. Тоа практично значи дека една третина од граѓаните живеат со околу 600 денари на ден.

Ветувањата останаа на хартија

Следното важно ветување што го даде Ковачевски на тој 15 јануари 2022 година беше: „Мора подобро и поефикасно да испорачаме резултати во борбата против криминалот и корупцијата, во ефикасноста на администрацијата која мора да се намали и професионализира, во креирањето на модерен здравствен систем, во образованието на младите. Наша обврска е да не дозвилиме младите да бараат авионска карта за надвор, туку да стекнат знаења и работа дома“.

Но и тоа ветување остана само на хартија. Македонија се соочува со епидемија на корупција – неодамна ќе констатира американската амбасадорка во земјава кажувајќи го она што стана јавна тајна. Институциите за 2022 година исполниле само 10 отсто од активностите за борба против корупцијата предвидени со националната стратегија, за разлика од 2021 кога тоа изнесувало 20 отсто, односно регистриран е пад по доаѓањето на владата на Ковачевски. Државната администрација ниту стана помала ниту поефикасна, туку обратно. Стенка под товарот на партизацијата.

Премиерот вети и удвојување на стапките на економски раст на среден рок и тоа од 2,5 %, на 5% просечен раст. Но реалноста беше поинаква. Според податоците на Министерството за финансии и Народната банка Македонија 2023 година ја заврши со раст на економијата од околу 2 проценти.

Не изостанаа ветувања ни за изградба на патна инфраструктура. „Продолжуваме со изградба на автопатот Кичево – Охрид и Скопје – Блаце. Во план е отпочнување на целосна надградба на автопатот Тетово – Гостивар, како и уште четири автопатски делници. Планирана е тековна реконструкција и изградба на локални патишта во должина од преку 1000 километри во 36 општини“, рече Ковачевски на стартот на својот премиерски мандат. Сите знаеме како неславно заврши изградбата на автопатот Кичево-Охрид за која крајниот рок беше декември 2023 година.

Ковачевски во својата политичка наивност или неопитност даде и ветување околу тоа како ќе раководи со коалицијата во неговиот кабинет. „Не сакам и нема да ги делам министрите на ‘наши’ или ‘ваши’, туку на способни и неспособни, на чесни и нечесни, на работливи и неработливи, на одговорни и неодговорни. За првите секогаш ќе има место и ќе имаат поддршка, за вторите во Владата и институциите нема и ќе нема место“, рече Ковачевски.

Но денес кога се прави резиме на неговата влада пред нејзиното заминување, впечаток кој преовладува е дека политички неискусниот шеф на Владата беше проголтан од старите „џомби“ и тој беше бројот 2 во власта, а лидерот на ДУИ Али Ахмети бројот 1. Ковачевски се повлече пред аферите „Соравија“, тендери од МНР на финансиери на ДУИ, изборот на нов шеф на Обвинителството за гонење на организиран криминал и корупција и партиското насилство во М-НАВ, заштитата на судијата кој помогна да застари случајот со масовното прислушување во кој беше обвинет Сашо Мијалков.

Нем посматрач на катастрофата

Бескрајните судења за сообраќајните несреќи крај Ласкарци и во Бугарија, како и пресудата за изгорената модуларна болница во Тетово, случувањата на Клиниката за Онкологија, измените на Кривичниот законик кои ги срушија сето она за кое се бореше СДСМ во Шарената револуција, се исто така настани кои го обликуваа јавното мислење против Владата. Ковачевски, наместо вокален борец за спроведување на владината програма стана нем посматрач на катастрофата.

Инфериорноста на социјалдемократската екипа на „Илинденска“ пред екипата на Мала Речица се смета и за една од причините за корупцискиот бум и падот на судството. Впечатокот дека СДСМ е втора виолина на ДУИ го девалвираше рејтингот на некогашната македонска левица до тој степен што посматрачите на македонската политика веќе се прашуваат што ќе остане од СДСМ по изборите. Или поточно по поразот на изборите.

Ковачевски имаше доволно маневарски простор без ДУИ да неутрализира дел од јавното незадоволство, но се чинеше дека му недостасуваа храброст и искуство во раководење со сложен систем како што е коалициска влада. Можеше да поентира со намалување на функционерските плати како што вети, но тој тоа го одлагаше додека не стана јасно дека нема да се случи. Исто така и не застана зад своето ветување дека ќе ги испита платите во владините агенции, компании и управни одбори од каде бескрупулозно се пљачка буџетот на легален начин. Можеше да застане и поцврсто зад М-НАВ кога изборите се веќе на прагот а со тоа и неговата задача да се бори за интересите на неговата партија а не на ДУИ. Конечно, тој ја пропушти шансата и за култивирање на политичкиот дијалог пропаѓајќи во јазот меѓу СДСМ и ВМРО-ДПМНЕ и правејќи го невозможен договорот со десницата да испорача гласови за уставните измени за продолжување на преговорите со ЕУ. За тоа вината ја дели со неговиот ривал Христијан Мицкоски кој остана на тврдите позиции, но несомнено е дека не беа исцрпени сите средства за договор ако постоеше политичка волја и вештина за управување со политички дијалог во услови на партиска поделеност, која постоела и ќе постои, но и процесите мора да се водат поконструктивно.

Ковачевски не успеа ниту како партиски лидер бидејќи во СДСМ се водат фракционерски борби кои експлодираат сега кога треба да се номинира кандидат за претседател. Поради тоа СДСМ која се нарекува себеси проевропска партија, спротивно на европските практики сѐ уште нема кандидат за претседателските избори кои ќе се одржат во април. Со Ковачевски од Владата заминува и Оливер Спасовски вечниот министер за внатрешни работи, негов ривал и пријател, што води кон нови неизвесности во внатрепартиски односи во СДСМ.

https://plusinfo.mk/losh-premier-ushte-polosh-partiski-lider-shto-ostava-zad-sebe-dimitar-kovachevski/

Шојиќите од ДУИ уверуваат дека во оваа земја помалку ќе се краде и ќе има помалку корупција, партизација и кошкање на непослушните тогаш кога ЕУ ќе ги деблокира преговорите со Македонија. Пред тоа – не бива.

Од Бранко Героски

Изјавата на холандскиот амбасадор Дирк Јан Коп изгледа сериозно ги извади од патики асовите на ДУИ.

Неговата директна порака до лидерот Али Ахмети, искажана во разгвор со него во четири очи, дека „по две години постојан пад на владеењето на правото, посветеноста на Северна Македонија за членство во ЕУ е загрозена низ политичкиот спектар“, ги вознемири првите луѓе на оваа партија.

Веројатно поради општата перцепција дека во овие две години ДУИ е најголем виновник за тој пад. А и поради фактот дека Коп сфатил кој е газда во оваа куќа и со кого треба да разговара за вакви чувствителни работи. Тоа секако не е премиерот во заминување Димитар Ковачевски, кого дури и министрите Фатмири не го есапат за сериозен партнер – ја напуштаат говорницата кога има непријатни прашања (Битиќи), го караат да не држи предавања (Меџити), или му сугерираат што да каже за да не се збуни („како и до сега“, Али Ахмети).

Со својата прецизна и остра изјава, амбасадорот на Холандија упати уште една порака до ДУИ – дел од западните земји знаат кои се главните Шојиќи во оваа земја!

Не е случајно тоа што прв, изненаѓен и увреѓен, изјавата на Коп ја критикуваше шефот на дипломатијата Бујар Османи. Тој се обиде да го искара холандскиот амбасадор, велејќи му дека „блокирањето на нашиот пат кон ЕУ е директна причина за неможноста за постигнување европски стандард за владеење на правото“.

Во комичната, бoжем филозофска расправа за тоа кој е постар, кокошката или јајцето, Османи застана на тезата дека „не можеме да постигнеме европски стандард на владеење на правото без процес на преговори и тие два процеса се меѓусебно поврзани – блокирањето на нашиот пат кон ЕУ е директна причина за неможноста за постигнување на тој европски стандард“.

Народски кажано, Шојиќите уверуваат дека во оваа земја помалку ќе се краде и ќе има помалку корупција, партизација и кошкање на непослушните тогаш кога ЕУ ќе ги деблокира преговорите со Македонија. Пред тоа – не бива.

На Бујар Османи, од разбирливи причини, му е незгодно да каже кој главниот виновник што ЕУ ги блокираше преговорите со Македонија. Тој и оној јадник Бојан Маричиќ останаа последните труби на пропагандата за европската фатаморгана за Македонија, за „иднината“ што ја загрозувале македонската опозиција, руската пропаганда, српскиот свет, хибридните закани, вештачката интелигенција и сите други локалнио и глобални зла на човепштвото, кои нашле уточиште баш во малата Македонија.

Но, во остра полемика со Коп, за вистинските причини за блокадата на ЕУ ќе проговори вицепрмиерот Артан Груби. Ако е прецизно цитиран во медиумите, Груби рекол:

„Се надевам да има сериозна реакција и за Бугарија, за неправедните условувања кон Република Македонија и за блокирањето на европскиот пат од страна на земја-членка на Европската Унија. И се надевам дека ќе има реакција и за непринципиелните барања од нашите соседи во однос на нашата европска и евроатлантска иднина. Моравме да смениме Устав, моравме да го смениме уставното име за да се зачлениме во НАТО, сега мора да ги вметнеме со техничка измена на Уставот и бугарската заедница и други заедници, само за да се зачлениме во Европската Унија. И ниту една друга земја членка нема вакви условувања“.

Аууу! Каква „комитска“ изјава!

Неправедени условувања од ЕУ, непринципиелни барања од Бугарија, сме морале да го смениме Уставот, сме морале да смениме име, сега пак мора да го менуваме Уставот…

Да не станал Артан Груби во меѓувреме војвода?!

Но почекајте, тоа не е сѐ!

Еве што уште кажува Груби:

„Токму господинот амбасадор (мисли на Коп – м.з.) беше еден од најголемите поддржувачи на Катица Јанева и на Специјалното јавно обнвинителство, којашто заврши со милион и пол евра во кеш, заврши во затвор, со пресуда којашто му пресуди така неславно на СЈО, коешто, нели, го измисливме како институција за да ги решава сите злосторства кои произлегуваат од страна на прислушуваните материјали“.

Војводата Груби не кажува, ама се подразбира, нели, дека холандскиот амбасадор не беше единствениот поддржувач на Катица Јанева и на СЈО. Најголеми поддржувачи беа Американците на чело со амбасадорот Џес Бејли. А неспорно е тоа дека Јанева и СЈО самите се избламираа и се искомпромитираа со рекет и со други нелегални активности. За што има правосилна пресуда со затворска казна за Јанева.

Како и да е, јас би ги потпишал овие зборови на Артан Груби, но само под услов да одговори јавно на неколку прашања:

Зошто Али Ахмети и ДУИ не се спротивставија на непринципоиелните барања на Бугарија и на неправедните условувања од страна на ЕУ кон Македонија?

Не сакам да бидам индискретен, но ќе го потсетам Артана дека за оваа работа јас со него и со Али Ахмети разговаравме во Мала Речица уште пред да почне бугарската офанзива на непринципиелни и непријателски притисоци врз Македонија. Можеби Груби се сеќава што ми рекоа тој и Ахмети во таа прилика…

Зошто Бујар Османи ги поткопа позициите на Македонија во спорот со Бугарија, утврдени со собраниската резолуција во 2021 година?

Зошто Бујар Османи и ДУИ две години ги убедуваат Македонците да потклекнат пред непринципиелните бугарски барања? Дека без тоа не сме можеле да преговараме и да одиме напред…

Зошто ДУИ и Али Ахмети енергично го поддржуваа СЈО на чело со Катица Јанева и тогаш кога знаеја дека со злоупотребата на приослушуваните разговори се врши целосна комприомитација на правниот систем и на владеењетоа на правото, што подоцна се потврди со низа укинати судски пресуди, а потоа и со застарени случаи?

Зошто ДУИ и Али Ахмети молчеа за злоделата на Катица Јанева?

Конечно и најважно, мора ли Македонија навистина прво да ги почне преговорите со ЕУ, а потоа да стави крај на корупцијата и на неправото, како што тврди Бујар Османи? Мене таа теза ми изгледа троа недугава…

Пораката на холандскиот амбасадор е јасна и гласна – со вакво ниво на корупција и неправо, Македонија нема шанси да стане членки на Европската Унија.

Нема да ни помогне дури и тоа сите Македонци уште утре да се пишеме Бугари.

Затоа, господо од ДУИ, да не глумиме сега изненаѓени и увреѓени.

После изборите за овие работи, се надевам, ќе водиме малку посериозен муабет…

https://plusinfo.mk/iznena-eni-i-uvre-eni/

Војната е цивилизација

Од Александар Русјаков

Се разбудив, петок наутро, уште не стигнав до половина кафе и цигара кога интернетот ми откри дека во 2024 влегуваме, како што доликува на времето што го живееме…, со нова војна. САД и сојузниците го нападнаа Јемен. На Хутите сега ќе им се случат Ирак, Авганистан, Либија, Сирија и Газа одеднаш, иако секогаш постои можност, ако слезат долу на копно, на сојузниците да им се случат Сајгон и Кабул.
За разлика од грозната и нецивилизирана војна што Русија ја води против Украина, оваа нова касапница ќе биде прекрасна, со благопријатен мирис, исполнета со цивилизациски западни вредности, а со секој убиен цивил, поблизу се стига до демократија и слобода, кои кутрите Јеменци, сега засега ги немаат, па затоа и треба да им паднат од небо. Се разбира дека сите западни политичари и медиуми, вклучувајќи ги и оние од Нордистан, ќе ги извадат на маса сите оправдувања колку оваа војна е оправдана терапија за подобрување на здравјето на јеменскиот народ, оти вообичаено смртта е најдобар лек.
Да, да, знам дека Хутите први почнаа. Сакајќи и практично да покажат солидарност со Палестинците, ги напаѓаа западните танкери и трговски бродови што пловат од или кон Израел. Не им беше тоа многу паметно, но на Јенките не им требаа ни два месеца за да кренат бомбардери и да започнат со својата нова воена рапсодија. За разлика од нив, Русија шест години се објаснуваше со Украина и западната моќ, пред да започне со својата воена операција. Од крвавиот „Мајдан“ инсцениран од Запад каде што нивни платеници снајперисти пукаа по народ и полиција, додека Нуланд раздаваше за покој на убиената логика, преку нацистичкиот закон за забрана на рускиот јазик, како и нацистичките баталјони на чело на украинската армија, кои убија 15.000 рускозборувачки Украинци во побунетиот Донбас, сосе потпишаните договори Минск 1 и 2 за кои Меркел кажа дека биле обично фолирање за добивање време во кое тие ќе ја вооружат Украина за војна со Русија, до ова последното, одбивањето на Зеленски за мировно решение на конфликтот затоа што така му рекол оној психотичен британски кловн Борис Џонсон (сигурно далечен роднина на кловнот од „Тоа“ на Стивен Кинг), со што украинскиот алфа-пенис пијанист се согласи Западот да ја брани Украина до последниот Украинец. Но, се разбира, ниту некој сака да се занимава со факти, ниту некому му треба логика, затоа што однапред е познат наративот дека сè што прави Русија е зло, а сè што спроведува западната моќ е праведно, оправдано и цивилизирано и тука нема помош за оние што го прифатиле овој начин на размислување, односно начинот што им е наметнат како да размислуваат.
Да поставам едно морбидно прашање на кое не ме интересира ничиј одговор. Што е пооправдано, да почнеш војна поради насилна смрт на 15.000 цивили или поради спречувањето пловидба на десетина трговски бродови и танкери? Политички коректниот одговор е јасен, оние 15.000 цивили заслужија смрт затоа што се побунија против легитимно избраната власт по крвава обоена револуција наметната од цивилизираниот Запад, како што Хутите заслужуваат смрт затоа што се мешаат во економско-воената идила на западната моќ напаѓајќи ги нивните бродови.

Оние муабети од типот, секоја војна е одвратна и нецивилизирана, колку и да звучат точно, бесмислени се. Писмото, културата, научните достигнувања воопшто не се главните карактеристики на нашата цивилизација, туку војната, таа е нашиот заштитен знак како човештво. Писмото го имаме за да шириме хистерија и пропаганда против оние што треба воено да се уништат, културата на различните од нас, особено ако не ја разбираме, гадно нè нервира и најдобро е преку војна да им ја наметнеме нашата, а науката најмногу е во служба на воената индустрија. Тоа сме ние, тоа е нашата цивилизација и како стареам, сè повеќе сфаќам дека војната е таа што логично треба да ја заврши нашата приказна.
Туку каде е Нордистан во оваа света воена коалиција против лошите нецивилизирани Хути? Зарем нордистанските моќни трговски лаѓи, кои со фрлено сидро пловат кон блескавата иднина што чека на пристаништето во Брисел, не се изложени на опасност? Секако дека се, само што во Нордистан, пред секој важен чекор се прават длабоки анализи, кои треба да доведат до мудри решенија и практични одлуки. Па така, сега властите се во длабоки размисли дали Јемен е навистина држава или е позната англоамериканска потврдна зборовна конструкција, која гласи „Је, мен!“, и дали Хутите стварно се народ или измислени сојузници на Дарт Вејдер во потрага по Лук Скајвокер. Понатаму, се прават консултации со експерти од Министерството за образование, се отвораат уште неиспечатени учебници по географија за да се види дали Јемен се граничи со Монт Еверест во близината на Месечината или со Монте Карло, главниот град на Монтевидео чиј лидер е грофот Монте Кристо, оти од географската положба зависи каква воена операција да се спроведе. Тука се вклучува и историската комисија за да утврди дали Јеменците се Бугари што крадат грчка историја, а кога сме кај Грција, сигурно и претседателот на Нордистан треба да ја праша грчката претседателка какво мислење да изгради во однос на ова горчливо прашање што го вознемирува трговско-поморскиот свет.


Ама па не е само Јемен. Сериозни држави како Нордистан дејствуваат одеднаш на неколку полиња. Освен што ги фрли на колена Русите, а на Израел му даде поддршка во однос на екологијата преку етничко чистење на Газа како познат загадувач на западните вредности, Нордистан има и домашни обврски. Ако глупиот Исток има мудреци што одат да се поклонат пред некој Младенец што потоа ќе зборува бесмислици како „Сврти го другиот образ“ и „Не суди, зашто и тебе ќе ти се суди“ обидувајќи се да им ги одземе на цивилизираните двете најголеми задоволства, да се тепаат и обвинуваат меѓусебно, така нордистанците ги чекаат вистинските мудреци што доаѓаат од Запад на кои секогаш им се поклонуваат. Иако тие западни мудреци понекогаш знаат да донесат тешки филозофски дилеми. Како сега. Само што американскиот мудрец им порача на нордистанците да не купуваат ништо од еден сомнителен лик, оти тој самиот ни кола не би купил од него, дојде холандскиот мудрец и го посочи блескавиот европски фронт како проблем што продава расипани коли, па го крши од мавање купувачот кого потоа го апси полицијата зашто овој ги испровоцирал со своето постоење. Оваа дилема секако ќе ја реши третиот мудрец, кој, кај и да е, ќе дојде директно од Брисел за да објасни дека сеедно од кого купувате кола, таа мора да има бугарски таблици.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/vojnata-e-civilizacija/

Постизборно сценарио на ДУИ за опстанок на власта по секоја цена

Ивица Боцевски

Се подготвува ли ДУИ да ја оспори демократската волја на македонските граѓани? „Дамоклов меч“ над мајските избори ќе биде постизборното однесување на Демократската унија за интеграција. „Сигналите за рано предупредување“ укажуваат на паника во редовите на интегративците, која се одликува со враќање кон најтврдиот етнички национализам, засилени изблици на насилство (случајот „М-НАВ“) и конфузни изјави од челниците на оваа партија. Како и кај сите балкански противници на демократијата, така и кај ДУИ и кај нејзиниот лидер, Али Ахмети, забележлив е обидот да се исцрта редовниот политички процес како некаква епска битка на силите на доброто и злото. Во нивниот случај се зрачат две такви пораки дека ДУИ води митски борби, една за „внатрешна употреба“, а втората за меѓународната заедница. Кон македонските Албанци пораката на ДУИ е дека тие се гарант за Охридскиот рамковен договор и за стремежот за рамноправност на делот од албанскиот народ во Македонија. Нормално, ниту еден политички чинител во Македонија не ги оспорува постулатите дека земјата е устроена како мултиетничко општество, со посебни приспособувања за јазичните права, со нагласена верска толеранција и така натаму, но ДУИ смета дека сè уште има месо во оваа тема и дека тоа преплашување на македонските Албанци може да ѝ донесе дополнителни гласови. За нивна жал (и нагласена паника), нештата во Македонија се променети, израснати се цели генерации што ги уживаат сите права, уделот на Албанците во државната администрација веќе ги надминува и договорените бројки со принципот на „правична и соодветна застапеност“, а политиката замина во друга насока. Актуелно, во Македонија најдискриминирана група се Албанците што не се членови на ДУИ и тие посочуваат на „парадржавата на ДУИ“ како на проблем, а не како решение за нивна интеграција и влез во општествените текови. Исто така, не би било лошо некој да му го подари на Али Ахмети романот „Есента на патријархот“ од големиот Габриел Гарсија Маркес. Не би било лошо тој да го прочита ова ремек-делот на светската книжевност, па да ја избегне судбината на главниот протагонист и да си ја спаси својата историска ролја.
Втората порака на ДУИ е кон меѓународната заедница. Тие за себе велат дека се некаков пламен бранител на САД, НАТО и ЕУ во Македонија од „злите сили“ и од „корозивниот ефект“ на непријателските глобални закани. Фрчат етикети на сите страни дека нивните политички противници се проруски, прокинески, протурски, просаудиски, провакви или проонакви. Зошто ДУИ се напнува со сите сетила да оцени дали оваа порака стигнала до клучните меѓународни партнери на Македонија? Одговорот е едноставен… Од ДУИ се уплашени дека нивната предност на анкетите може да се стопи до изборите, па да им падне цената во постизборниот коалициски пазар. Како коцкар што е во паника, тие сè ставаат на картата „меѓународната заедница“ и се надеваат на реприза на епизодата од 2006 до 2008 година кога нивните закани дека се фактор за дестабилизација на Македонија доведоа до Мајскиот договор, во кој се колнеа додека не го прекршија и изгазија како небитно парче хартија. Обидот да се претстави типична балканска политичка борба во геостратегиски димензии не е ништо ново на Балканот. Многубројни тукашни самодршци својот опстанок на власта го правдаа со евроатлантските и европските интеграции, со неопходноста токму тие да го држат државното кормило за да се спречат геополитички авантури на нивните земји. За жал, долго време балканските автократи имаа публика за овие небулози, како кај дипломатиите во Вашингтон и во Брисел така и кај тамошните мненски водители, академска заедница, аналитичари, новинари и сите други членови на надворешнополитички оркестри и придружни вокали.

ДУИ секојдневно свечено се колне дека државата нема да застрани од евроатлантскиот и од европскиот пат, не затоа што се толкави атлантисти и еврофедералисти, туку затоа што не веруваат дека ќе победат на изборите, ја чувствуваат желбата на македонските Албанци (и на сите граѓани на Македонија) за промена и тоа ги паничи. „Власт и душа најтешко се испуштаат“ вели познатата балканска чаршиска досетка.
Но откако ќе ги отфрлиме епските и митските приказни на ДУИ се поставува прашањето што ги мачи. И тука одговорот е многу директен – кое било од двете сценарија да се оствари, ДУИ ќе мора повторно да се сведе на политичка партија во Македонија, само една од многуте, и да ја разгради својата парадржава, создадена заради политичката слабост на СДСМ по 2006 година, а особено како цена испорачана кон СДСМ за поддршка на недемократските и стратегиски разорните потези по 2017 година.
Да ги разгледаме двете сценарија за ДУИ во постизборниот период. Доколку тие се изборат за убедлива победа во албанскиот блок, тогаш ќе биде логично да влезат во постизборна коалиција со актуелната опозиција. Преговорите ќе бидат долги, тешки и мачни, поради многу причини. ВМРО-ДПМНЕ сè уште добро ги помни и лекциите од 2006 до 2008 година, кои кулминираа со Мајскиот договор, а особено неговото прекршување од 2017 година. Тогаш ДУИ и Али Ахмети покажаа дека не си стојат до зборот и ја скршија сета мачно градена доверба од 2008 до 2017 година. ДУИ, со леснотијата со која стапи во коалиција со СДСМ во 2017 година, се покажа како непринципиелен партнер во кој не може да се има доверба, спротивно на грижливо градената слика за себе на Али Ахмети во јавноста сиве овие години. Друг поголем проблем за Али Ахмети ќе биде внатрешниот проблем во самата негова партија. Ако актуелните анкети се покажат како точни, тогаш ВМРО-ДПМНЕ ќе има трипати повеќе гласови од ДУИ, па тоа ќе го определи и размерот на политички позиции во идната власт. Во тој случај Али Ахмети ќе треба машки да седне и да се соочи до добра половина од неговите функционери и да ги информира дека за нив нема место во извршната власт. Тој шок дополнително ќе ја раздрма и онака кревката ДУИ, која уште не закрепнала од излачувањето на Демократското движење на Изет Меџити, но и од жестокиот пораз на изборите за Советот на Општина Тетово од 2022 година. Позитивно за Македонија е тоа што Али Ахмети во тој случај самиот ќе мора да ја демонтира парадржавата на ДУИ.


Второто сценарио, кое исто така е можно да се оствари, би бил изборен пораз на ДУИ или нерешен резултат со обединетата албанска опозиција. Секако дека ВМРО-ДПМНЕ во тој случај нема воопшто ни да размислува со кого да стапи во коалиција. Трите партии од обединетиот албански опозициски блок тогаш ќе мора да погледнат и надвор од своите партиски структури и да изберат и непартиски професионалци за првата легитимна влада без ДУИ по 2006 година. Огромен дел од Албанците, вработени во државната управа, ќе побрзаат да се ослободат од баластот и стегите наречени „парадржавата на ДУИ“ и ќе ги прекратат и онака непосакуваните врски со оваа партија. За Али Ахмети ќе биде полесно да им каже на сите свои сопартијци дека сите заедно одат во опозиција, но иако тој ќе се обиде грчевито да се бори за да опстане „парадржавата на ДУИ“ сепак немоќно ќе набљудува како спонтано се професионализираат и департизираат клучните инструменти на неговото дотогашно владеење. Дури и да го преживее ДУИ опозицискиот период, кога повторно ќе се врати во Владата ќе биде само една од партиите, но не и „парадржавата“.
Оттука македонската демократија ќе биде пред сериозен тест на 8 мај, но и потоа. Реториката на ДУИ сериозно укажува дека оваа партија ќе се обиде по секоја цена да остане на власт, независно од демократскиот глас на македонските граѓани. За нив влогот е опстанокот на „парадржавата на ДУИ“ и одбивањето повторно да се сведат на обична македонска политичка партија, чија судбина е препуштена на демократскиот избор на граѓаните. Не вреди да се апелира на совеста на Али Ахмети и на раководството на ДУИ. Тие се сега со стеснета визија, иако емитуваат семоќ знаат дека се ранета ѕверка и дека допрва претстои разградувањето на нивната „парадржава“, но одбиваат да се соочат со реалноста и јасно покажуваат дека нема да се воздржат да ги користат сите лостови на акумулираната моќ – институционални и неинституционални. Од СДСМ нема да бидат сојузници на демократските сили во оваа битка затоа што тие до толку станаа зависни од Али Ахмети што повеќе наликуваат на некаква толерирана внатрепартиска фракција на ДУИ отколку на некогашната „државотворна партија“. Пред целата македонска опозиција, но и пред граѓанскиот сектор, академската заедница и интелектуалците стои сериозен предизвик да се осуети ова чудовишно сценарио за постизборен политички инженеринг и газење на демократската волја на македонскиот граѓанин.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/postizborno-scenario-na-dui-za-opstanok-na-vlasta-po-sekoja-cena/

Проблемот со пасошите се решава со една нота!

Нема никаква потреба некој со некого да разговара, да убедува или да моли. Тоа би било само наше ново непотребно понижување. И, што? Претседателот, или премиерот, или МНР, ќе се јават на своите хомолози во Атина, ќе им објаснат кој е проблемот, а тие, што можат да им одговорат или ветат? Апсолутно ништо. Никој нема такви овластувања. Само, ќе им се чудат на паметот и на неписменоста.

Од Ристо Никовски

Важноста на личните документи, особено на пасошите, со право, го вознемири целото општество, иако е тоа лесно решливо. Ако се знае како. За личните карти е тоа делумно завршено, ама не целосно. Затоа, МНР, Османи, едноставно, со дипломатска нота, треба да ја извести Атина дека Македонија не успеа, и нема можности, да ја реализира обврската од договорот од Нивици, за промена на личните документи на граѓаните, во предвидениот рок. Заради vis maior (виша сила), присилена е тој рок да го продолжи за одреден период.

Нашата обврска останува, ама до кога ќе трае тој рок, ќе бидат дополнително известени бидејќи е во прашање огромен број на документи.

Толку, ништо повеќе. Со исто таква нота ги известивме дека договорот е ратификуван во Собранието, дека променет е Уставот… Значи, конкретна таква пракса веќе има и околу овој договор. Сега, ќе им соопштиме и нешто што нема да им биде баш по волја! Со тој чекор, ќе продолжат да важат и личните карти, како и до сега.

Нема никаква потреба некој со некого да разговара, да убедува или да моли. Тоа би било само наше ново непотребно понижување. И, што? Претседателот, или премиерот, или МНР, ќе се јават на своите хомолози во Атина, ќе им објаснат кој е проблемот, а тие, што можат да им одговорат или ветат? Апсолутно ништо. Никој нема такви овластувања. Само, ќе им се чудат на паметот и на неписменоста.

Предложениот начин е регуларна дипломатска постапка и пракса. Апсолутно е соодветна и за овој случај. Арно ама, само за тие што знаат. Грција, пак, нема право, ниту простор, на никаков приговор. Нема никаква основа за такво нешто, бидејќи не се откажуваме од понизната согласност за роковите, ниту предлагаме промена на договорот, иако и тоа ќе треба да следува, еден убав ден.

Информацијата можат да ја примат само на знаење. А, ако се осмелат да тропаат глупости, со некаква реакција, што не би требало да се случи, треба само да се прашаат – а, што спроведовте вие од вашите малу бројни или никакви обврски, од за нас катастрофалниот договор? До каде стигнавте, на пример, со трите протоколи, коишто мораше одамна да ги ратификува вашиот Парламент? До – никаде. Има и други прашања, ама и ова е доста.

Би било многу попаметно на Грција да ѝ се предложи рокот за документите, од пет, да се продолжи на 10 години, ама тоа е покомплицирано. Во таков случај, потребна би била и нивна согласност, а според овој предлог – не е.

Неспорен факт е дека државата, значи оваа власт, не успеа да ги исполни прифатените понижувачки клаузули од договорот (член 1, точка 8, 9 и 10) за неразумно предвремено менување на личните документи на граѓаните. И, сега е во тесен ќорсокак. Изборот им е – или да ги остават сопствените граѓани во немилост и хаос, што би било крајно безумно, или проблемот да го решат на професионален, и единствено можен начин. Впрочем, тука нема никаков избор, ниту потреба од нешто такво, туку само одговорно, државничко однесување, според расположивите механизми.

Државите се формирани за да се грижат за своите граѓани. Да им обезбедат услови за безбедно и функционално исполнување на нивните обврски, на задоволство и добро бит на сите. Оваа наша Македонија, меѓутоа, очигледно е исклучок од сѐ што е нормално. Дека е тоа точно, примерите се секојдневни и запрепастувачки. Онкологија, М-нав, Бехтел и Енка… Крај нема, и сѐ е јасно.

Со наметнатиот рок за важност на личните документи, намерно или не, што и не е важно, власта масовно ги малтретира граѓаните, без да бара решение. Прво и главно, потпишаа катастрофален и предавнички договор со Грција, со којшто прифатија дека ние не сме Македонци туку дека такви – некакви, ама никакви и измислени, имало во Грција. Второ, надвор од умот, со истиот тој поразителен и срамен договор, за којшто ќе мораат и кривично да одговараат, прифатија граѓаните пред време да мораат да ги менуваат и сите свои важечки документи! Во нереален рок, изваден од левиот џеб и, што е можеби уште поголема будалштина – на лична сметка на граѓаните! Некого го тераш да мора да го смени личниот документ, заради твоја глупост, и за тоа да мора да плати!? Бидете сигурно дека вакво нешто немало ниту во пусто турско.

Без личните документи, луѓето не можат да битисуваат. Им требаат, за сѐ нешто. И, во мизеријава во којашто живее најголем дел од населението, им ставаш уште клинец, не трн, во нога! Барем малку акал да имаа овие од власта! За турканиците нема да зборуваме бидејќи сите сте ги виделе на телевизиите.

Сите ние имаме свои обврски коишто, без соодветен документ, не е можно да ги реализираме. Особено, тоа важи за пасошите. Луѓето сега масовно патуваат, што е за поздравување. Многу фамилии се поделени, со нивни членови коишто живеат и работаат во странство. Без пасоши, им ја ограничуваш слободата на движење, што е противуставно! Јавно се кажа дека уште најмалку 1.300.000 лица треба да ги променат пасошите што, во дадените услови, не е возможно да се заврши ниту за година дена.

Имаме министер за надворешни работи, Бујар Османи, којшто не ги разбира работите. Не е директно поврзан со проблемот, бидејќи формациски тој е на МВР, ама има и негова нагласена обврска. И, место тој да бара решение, се заканува – „Не се надевајте дека по пропишаниот рок ќе можете да ги користите досегашните патни исправи“! Неверојатно, ама вистинито.

Може ли на човекот да не му е јасно дека надвор од земјата, а тоа е токму неговиот ресор, има барем 100 илјади лица (бројка извадена од ракав, којашто може да биде и двојно и повеќе поголема, ама и помала)?! Од три земји, лично ми се јавија за совет што да прават? Сите тие, по 12 февруари, ќе останат без својот основен документ – пасошот! Во странство, тие ќе бидат апатриди, без своја татковина. Дали со тоа им се дава можност да бараат азил, со објаснување дека нивната држава се откажала од нив? Ни треба ли ново понижување на Македонија? Звучи смешно, ама е жалосно.

И, што да прават тие луѓе? Во огромен број држави немаме свои ДКП, за да го решаваат случајот. И кај што ги имаме, тоа ќе е или ќе може да биде огромна обврска, ама и голем трошок. Непотребен. Прво, ретко каде можат да извадат нови пасоши. Второ, нашите граѓани можат да бидат оддалечени илјада километри од нашата дипломатска мисија, и ако е таа во истата држава! Да не зборуваме каде што ја нема. Во САД, Бразил, Нигерија… Во Кина, Русија.. може да бидат и две и повеќе илјади километри далеку! Тоа се огромни трошоци.

Ги оставаме луѓето во невозможна ситуација – ако сакаат да се вратат дома, за да добијат патен лист, ќе мораат да ги бараат нашите ДКП. Впрочем, без важечки пасош, не можат да борават ниту во другите држави! Какви се незамисливи глупости прави оваа држава (?)! Не само во последно време!

Според „Вечер“, од 11/2024, Османи рекол – „Речиси невозможна мисија е пасошите да важат по 12 февруари. Преземените обврски од договорот со Грција, мора да се исполнат“!

За кого навива тој? За Грција? Рекол и останал жив. Навикнат е на тоа. Ова не му е прв пат да навива за нашите душмани а против интересите на Македонија и на Македонците. Овој пат, меѓутоа, е и против неговите Албанци, коишто се во странство, со важечки пасоши. На тоа, веројатно, не се сетил. Ќе бил повнимателен! Ова е само нов доказ дека човекот има туѓи приоритети, и работи за нивните интереси.

Во меѓувреме, премиерот и претседателот си префрлаа еден на друг, чија задача е да се реши проблемот. Де, кој требало да се чуе со кого во Атина, де… Видовме дека Османи се сретнал со грчката амбасадорка… Глупост до будалштина, и така без крај. А, всушност, проблемот е – на МНР, и на Османи и, што е најважно, може да се реши и со обична дипломатска нота. Оваа мизерна, и за секога од нас навредлива турлитава, е резултат на катастрофален и предавнички договор со Грција, од Нивици, потпишан од тогашниот МНР. Основата на проблемот е дипломатска, а надлежен за тоа е ресорот на Османи.

Истовремено, како што изгледа, и како што треба да биде, по логиката на нештата – до сега, никој не го известил светот дека нашите пасоши, со старото име, ќе важат само до 12 февруари 2024. Ако е така, такво нешто не е регистрирано на пасошките контроли, на ниту една граница. Ниту ќе биде, ако не бараме ние. Тоа го има само во нашиот закон и никаде на друго место. Договорот од Нивици е билатерален, а не мултилатерален, и ги обврзува само двете земји потписнички. Никој друг. И во договорот нема дека мораме да го известиме светот дека пасошите со старото име важат до 12 февруари!

Ако не го известиме светот за рокот, нашите пасоши, со вистинското име, ќе важат насекаде, освен во земјава! За Гинис, нели?

За нас, пак, законот треба привремено да се суспендира, или да се преземе некоја друга соодветна мерка. Така, проблемот ќе биде и дома решен. Сѐ е просто во животот, ако се знае.

По многу што, Македонија не личи на држава бидејќи ништо не е како што треба.

https://plusinfo.mk/problemot-so-pasoshite-se-reshava-so-edna-nota/

Македонците нови Евреи во Европа

Од Ефтим Клетников

Веднаш ми забележуваш, драг читателу, дека сум тавтолог, дека имам колумна со истиот наслов објавена пред два-тринаесет години во „Дневник“. Да. Се согласувам. Но не станува збор за тавтологија, туку за варијација на иста тема: европскиот фашизам кон нас Македонците, кој по аналогија на нашиот идентитетски геноцид од страна на бриселските политидиоти нè истретира како Хитлер Евреите во логорите на смртта. А и понатаму нè третира така откако нè стави во гробница во Преспа 2018. Тоа беше европската грчка гробница стокмена за нас, а сега се копа пак со лопатите на нашите квислинзи во владата и европската бугарска гробница.
Туку одиме конкретно. Оваа колумна, драг читателу, во овој антрополошки правец на подготвување смрт на еден цел народ од страна на моќните колонизаторски нации на Западот ја мотивира нацифашистичкиот инцидент на Европското ракометно првенство на натпреварот меѓу Македонија и Германија во Берлин. Имено, тука на македонските навивачи на влезот од ракометната арена им беше одземено знамето со шеснаесетзрачното сонце, архетипски симбол на македонската душа уште од античко време. Знамето со кое Александар стигнал до Индија на исток и до египетските пирамиди и Халдеја на југ. Така, во Берлин на Македонците им беше одземена со знамето-архетип и душата. Со него како знак на препознавање за нивно ништење, тие се обележани слично како Евреите со Давидовата ѕвезда од страна на Хитлер во Втората светска војна.
Тоа што се случи во Берлин е со еден збор, драг читателу, гнасен цивилизациски скандал. Македонците се гонат како ѕверови во оваа безбожна цивилизација, безмалку слично како што ги гонеше во античко време христијаните Нерон во Рим, чиј легитимен наследник според цивилизациска суровост денес е колонијалистичка Европа. Берлинскиот нацифаши настан (џабе Гоце го разбираше светот како поле за културен натпревар меѓу народите) е телескопскиот микроплан на сликата за која станува збор. Но постојат и многу микроситуации и слики за новиот европски фашизам кон нас, кој почнувајќи од 1913 година наваму се повторува во циклуси. Една таква микрослика и микроситуација пак со шеснаесетзрачното знаме, драг читателу, што ми испловува во свеста има интимен, семеен карактер. Неа ја споделувам сега со тебе затоа што таа силно коинцидира со нацифаши настанот во Берлин и се однесува на нашата колективна болка и трагедија. Конкретно, анегдотата е поврзана со син ми Филип, кој во гимназија учеше германски јазик и по завршувањето како вљубеник во германската поезија, култура и филозофија одлучи да студира медиевалистика на Универзитетот во Бамберг, еден од најдобрите во Европа за тоа подрачје. Нормално, за да ја добие стипендијата тој мораше да го помине приемниот испит во вид на специјално интервју во германската амбасада во Скопје.

И што се случи? Филип отиде на испитот со багажот на својот интелект, но (потоа испадна за малер) и со својата сина платнена торбичка на која беше аплицирано шеснаесетзрачното сонце од Кутлеш. И налета на карпа. Госпоѓата испрашувачка, аташе за култура во германската амбасада по оној стручен дел што Филип одлично го минал, запнала за апликацијата на знамето на торбичката, симболот што ѝ се учинил страшен. Според сè, да бил кукестиот германски крст, кој сè уште лежи како талог во германската психа, можеби и ќе ја преминел препреката Филип, кој на прашањето на аташерката што ќе му е тоа знаме, тој убаво ѝ одговорил дека тоа е архетипскиот национален симбол со кој се поистоветува идентитетски така како што се поистоветуваат Германците со нивното знаме. (Тука, по берлинскиот нацифаши настан на Европското ракометно првенство, драг читателу, воленс-ноленс се прашувам: кое.) Исходот од испитот во амбасадата, разбирливо, завршува негативно по Филип. Поради знамето не ја добива стипендијата за студии во Бамберг. Но тој како што е дијамантска карпа во карактерот е упорен. Презимува една зима и следната година повторно се пријавува за стипендијата во германската амбасада. И пак со сината торбичка и шеснаесетзрачното сонце аплицирано на неа. Тоа некој би го нарекол, драг читателу, храброст, а јас го нарекувам карактер или генетски код втиснат од Господ. Но сега во пликот Филип носи препорака од неговиот професор по германистика на скопскиот универзитет Петар Рау, инаку страсно вљубен во Македонија, небаре во минатиот живот бил Македонец, и тивок борец за македонските права. Во препораката професорот Рау, покрај неговото изјаснување за интелектуалниот капацитет на кандидатот за бамбершката стипендија, ја подвлекол и неговата карактерна доблест, за на крајот да ѝ сугерира на комисијата за проверка дека треба да стои настрана од некои провокации што не се во согласност со критериумите на стипендијата. Едноставно со тоа дал на знаење дека е запознаен со неправдата што му е нанесена на кандидатот поради знамето.


Така, Филип ја добива праведно стипендијата и заминува во Бамберг, каде што по четири години ги завршува студиите по медијавелистика со одличен успех, а потоа со одличен успех на германски го одбранува и својот магистерски труд. Потоа направи „грешка“, благодарение и на нас родителите, си дојде како родољуб во Татковината и тука удри во ѕид. Виде: и глувчешките дупки дури беа исполнети со мамини и татини синови и разни партиски типови од врвот до најдолниот ешалон. Неколку години нормално разочарување, а потоа отиде како предавач и докторанд на Универзитетот во Јуџин-Орегон во Америка. Излезе дека тука не вреди, но некој дури од зад Океанот оддалеку ја прочита неговата вредност.
Доволно. Го раширивме полето на контекстот и со нашето политбирократско и политидиотско мочуриште во кое се уништени здравата флора и фауна, а има место само за бишките и жабите што виреат задоволно од калта како нивна природна состојба. Па, и со знамето од Кутлеш што е за здравите Македонци архетип на нивната душа, тетовиран од Господ знак на нивната колективна ДНК, зарем можеме да очекуваме од нашите квислиншки политичари во владата и власта, од сите заевоковачепендаровци (да ги оставиме настрана црните двоорлести глави на Бујар, Али и компанија; нив ги болат, како што би рекол Ковачевски на англиски, буолсите за македонскиот идентитет) да реагираат за бруталниот цивилизациски идентитет на Ороспијата во Берлин. Како ќе го сторат тоа кога и самите им го забрануваат тоа сонце на неизродените како нив Македонци? Како? Па, тие наместо да реагираат на берлинскиот нацифаши настан, него веројатно го земаат како потврда на својата демек европска политика. Оти тие ја знаат само Европа на Урсула фон дер Лајен со екстремно светла облека и темна душа, на Олаф Шолц, Макрон, Јоханес Хан со неговите „балкански методи“ и сличните несреќни европски пробисвети што го тероризираат со некоја во секој случај глупава политпедагогија Западен Балкан (глупаво именуван така од нив), што е сега нивна и американска колонија.
И пак отидовме во бескрајниот контекст по повод берлинскиот настан со македонското знаме, драг читателу. Но сè се вклопува во средишната линија на темата, на понижувањето на помалите и послабите од страна на големите и моќните. Во случајот западните колонизаторски нации. Македонците се сега најмногу на удар, оти во Европа, која се фали пред целиот свет со својата „демократија“ и „хуманизам“, се случува идентитетски геноцид само врз еден народ во неа, врз македонскиот. И примерот со одземањето на генеричкото македонско знаме од македонските навивачи на Европското ракометно првенство во Берлин го потврдува тоа, дека тоа е како што мисли Европа (Западна за да нема забуна) за неа безимен народ, народ на идентитетски мртовци без сопствена генеза и културно-цивилизациски печат. А тоа, всушност, ако се свесни бриселските политичари, ја деградира Европа како цивилизација. Но во случајот со македонското генеричко знаме сега индикативно е што тоа сепак се вееше на натпревари во другите европски земји.

Сега Германија е првиот драстичен случај на негово брутално одземање од македонските навивачи, што е еднакво на корнење на нивното срце. А тоа е многу индикативно, драг читателу. Воленс-ноленс тука мора да се запрашаме дали со тој чин не се буди пак, како што би рекол Јунг, темната сенка во германската душа, која во Втората светска војна исплови на површина со знамето со кукест крст. Потоа, дали потсвесно Германците не го поистоветија македонското шеснаесетзрачно сонце со него, иако тоа не е симбол на злото туку на светлината и обединување на светот без ропство, космополитскиот проект на Александар Македонски, кој го присвојуваат Грците како свој? Многу, до бескрај дали. Оти, пак, ако Германците потсвесно го препознале по некоја аналогија кукестиот крст во него, може и немало него да им го одземат на македонските навивачи. Да. Тука има Гордиев јазол, кој тешко ќе се одврзе освен да се пресече со меч, како што го сторил веќе тоа еднаш Александар Македонски, кого вавилонската блудница од Брисел иако е Македонец го смета за Грк, еден од најголемите, но и најглупави парадокси, надвор од секоја логика, на западната мефистофелска цивилизација.
Ултрацрвено. Крај, драг читателу. Должни сме да му се извиниме на весникот ако пак претеравме со просторот. Тоа ни е мана. Само уште да ја завршиме колумната со некој слоган како поента на сè што е кажано напред. А тука мислам нема простор за двоумење: „Смрт на фашизмот, слобода на народот“. Господине Шолц, дали ви се допаѓа паролата?

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/makedoncite-novi-evrei-vo-evropa/

УЛОГАТА НА ЛАЗАР КОЛИШЕВСКИ (По повод 110 години од раѓањето)

Силен е впечатокот дека македонската историја се’ уште нема расчистени, дефинитивни и прецизни оценки за неговата улога во современа Македонија. Ако е така, за тоа нема оправдување. Поминаа веќе 23 години од неговата смрт, и многу повеќе откако не беше политички активен.

Историјата на македонскиот народ, и неговата судбина, исклучително биле тешки, исполнети со маки и страдања. Малку народи во светот имале такво минато. Задржувајќи се на последните неколку векови, со право може да се оцени дека Македонците биле жртва на интересите на големите сили, а неговите соседи биле алатки за реализација. Тоа воопшто не ги негира и нивните сопствени апетити, и историски синдроми, во однос на Македонија и Македонците.

Како последица на тие и такви прилики, на различни, измешани и преклопени туѓи интереси, традиционално се создавале длабоки поделби во македонското национално ткиво. Преку девизата – подели и владеј, тоа била и една од главните цели на туѓите влијанија. Така било и пред 100, 200 и повеќе години, така е и денес. Странските фактори ги игнорирале Македонците, обидувајќи се да ги разнебитат, што било причина да се наметне и „македонското прашање“.

Во македонската историја речиси и да нема личности коишто, на еден или друг начин, не се контроверзни. Причините за тоа се бројни, почнувајќи од условите во коишто тие живееле и работеле. Во туѓи држави и под окупации, без никакви национални права, постојано биле изложени на безбројни опасности и огромни притисоци, закани и уцени да се одродат и работаат за душманите.

Токму затоа, секоја личност треба да ја цениме и вреднуваме во времето и во условите во коишто делувала. Се’ друго е погрешно, та дури и чиста злоупотреба. Паралелно, нашите великани мораме да ги браниме и од нападите и присвојувањата на соседите.

Овие постулати се многу јасни, ама не ги разбираат и бројни сегашни македонски политичари, коишто се на врвот во државата ама, во никој случај, не се и – врвни! На пример, претседателот, С. Пендаровски, јавно тврди дека Гоце Делчев се декларирал за – Бугарин! А, како требало да се пишува – дека е Македонец? Човекот бил мудар, за разлика од некои, и знаел како да се бори за својата Македонија, без непотребно да се жртвува.

И по Втората светска војна, во времето на Лазар Колишевски, не било воопшто лесно да се реализира македонската национална кауза. За подобро да се разберат настаните од овој период, коишто следуваа по прогласувањето на современата македонска држава, на 2 август 1944 година, мора да се нагласи дека неа ја создадоа – комунистите. Таа цел беше постигната заедно со сите македонски патриоти, чорбаџии, занаетчии, аргати, работници, граѓани, селани… Ама, водечката улога ја имаа – комунистите.

Своја заслуга во тоа имаа и српските комунисти. Тие се сложија со делумна ревизија на Букурешкиот договор, од 1913 година, откажувајќи се од својот „плен“, наречен „Вардарска Бановина“. Не е за верување дека која било друга српска власт пред нив, ниту по нив, ќе прифатеше такво решение.

И најповршна анализа на времето на Лазар Колишевски, мора да води сметка дека е тоа период по долга окупација, време кога се поставуваа темелите на современата македонска држава. И, сето тоа се случуваше во рамките на една федерација, се спроведуваше во услови на нова идеологија, контролирана ем од надвор, ем од федерацијата. Затоа, условите биле исклучително тешки и обременети со огромни предизвици. Токму таквите прилики придонеле и Колишевски да биде третиран како контроверзна личност.

Силен е впечатокот дека македонската историја се’ уште нема расчистени, дефинитивни и прецизни оценки за неговата улога во современа Македонија. Ако е така, за тоа нема оправдување. Поминаа веќе 23 години од неговата смрт, и многу повеќе откако не беше политички активен.

Неспорно е дека Колишевски беше најдолго главна личност во државата. Во неговиот период, и по него, македонската држава го доживеа својот процут, се етаблира како современ политички субјект, а македонскиот народ го доби своето место на меѓународната сцена. Постигнати се историски резултати – кодифициран е јазикот, отворени се првите училишта на македонски јазик, до ниво на универзитет, формирани се сите институции, карактеристични за една современа држава… Многу е направено иако имало и грешки, коишто се неизбежни и во животот, камоли во политиката. Во конкретниов случај, тие се во голем дел резултат на условите во коишто се делувало.

Црна дамка од тој период останува прогонот на поборниците за решавање на “Македонското прашање“, поточно, за обединување на Македонија. Тоа беа главно тие што ги споделуваа идеалите на ВМРО, што беше причина за ново раслојување на македонското општество. Најверојатно, од таму, и од тогаш, потекнува сегашната длабока поделеност меѓу Македонците. Гледано од денешен аспект, причината не била суштинска бидејќи обединувањето на Македонија било заеднички сон. Тогашните услови, меѓутоа, диктирале различно однесување.

Факт е дека во времето на Колишевски беа политички елиминирани врвни македонски историски личности и патриоти, какви што се Ченто, Брашнаров, Шатев и плејада други, коишто мораме високо да ги почитуваме и славиме. Но, мора да се води сметка дека војната ја добија комунистите, а Југославија ја следеше линијата на СССР, додека Европа остана длабоко идеолошки поделена. Настрадаа тие што беа главно за итно преземање на чекори за обединување на Македонија, што беше спротивно на Уставот на СФРЈ, и не беше поддржано во федерацијата. Сепак, главна пречка беа меѓународните услови, во рамките на кои беше невозможна обединувачка мисија за Македонија. Токму затоа, не може да се каже дека сите овие за нас трагични настани, биле резултат на кој било поединец, или зависеле од него. Никој не можел да ги спречи.

Без никакви намери нешто да се оправдува, или да се покажува разбирање за одредени политички чекори, со оглед дека зборуваме за времето на Колишевски, мора да се нагласи дека идеите, намерите и заложбите за обединување на Македонија, коишто беа нагласени при крајот на Втората светска војна (на Солун, наместо на Срем), и особено по неа, беа апсолутно нереални. Напротив, можеа да бидат погубни и за новосоздадената македонска држава. Еве зошто.

Познато е дека на АСНОМ, во Прохор Пчински, на 2 август 1944, кога беше прокламирана современата македонска држава, беа присутни и двајца мајори, претставници на САД и Велика Британија. Тоа беше одредено признавање на новата држава, како федерална единка, од страна на овие две држави.

Денес, меѓутоа, имаме докази дека, по четири месеци, во декември 1944, тогашниот американски државен секретар, Стетиниус (Edward Stettinius Jr.), во телеграма испратена до сите нивни надлежни институции, нотирал – “Дрдорењата околу македонска „нација“, македонска „татковина“, или „македонска национална свест“, оваа американска Влада ги смета за неоснована демагогија која не претставува етничка или политичка реалност, и во нивното сегашно оживување гледа возможна маска за агресивни намери против Грција“!

Од оваа американска директива, јасно се гледа дека ја прифатиле новата држава, ама не и македонскиот народ, што е за нас – клучно. И, што е најстрашно, и денес, САД не ја доведуваат во прашање државата ама, по секоја цена, сакаат да ги бугаризираат Македонците. Нивните политики, секогаш биле долгорочни.

Горниот документ потврдува дека и новата македонска држава ја прифатиле – од немајкаде! Немале друг избор, и САМО како дел од федерацијата на Јужните Словени. Се чини дека тоа го проголтале заради неспорниот придонес на Југославија во отпорот против фашизмот, а немале никакви услови тоа да го спречат. Веројатно, и заради улогата на СССР во тогашна Југославија.

(Останува отворено прашањето – што ли ќе се случеше доколку Хитлер, со „Барбароса“, тргнеше на СССР во март 1941, место на крајот од јуни? Ќе стигнеше ли на време, пред зимата, и до Владивосток? Не е спорно дека главната причина за тоа задоцнување беше отпорот во Југославија, и бројните ангажирани фашистички дивизии).

Овој американски документ, објавен пред неколку години во Атина, без демант од американска страна, покажува дека како народ, Македонците биле неприфатливи за САД и во 1944 година. Можело ли тогаш, во такви услови, да се замисли некакво обединување на Македонија? Без Македонци? Впрочем, дека тоа воопшто не било случајно, покажува фактот дека таа и таква американска политика, кон Македонија, е целосно актуелна и денес, по речиси 80 години, и филигрански се спроведува по распадот на Југославија.

Нема Македонец којшто не сакал, не сака и нема да сака Македонија да се обедини. Меѓутоа, услови за такво нешто ниту имало по Втората светска војна, ниту некогаш ќе има. Најдобар доказ за тоа е цитираниот американски документ. Тоа, јасно потврдува дека ќе беше погубно ако се тргнеше на Солун. Напалм бомбите, коишто по некоја година паднаа врз Македонците на Грамос, многу веројатно ќе беа фрлени и на Скопје, Битола… Затоа, единствено останува нашата должност да се грижиме за тие што малку останаа од нашите бројни малцинства во Грција, Бугарија и Албанија.

Настаните по распадот на Југославија, и прогласувањето на нашата независност, потврдуваат дека Македонците, како народ, никогаш не беа прифатени од меѓународната заедница. Доказите се безбројни – непризнавање, нелегално суспендирање на историското и уставно име и негова насилна промена, агресија од Косово, албанизација, катастрофалните договори со Бугарија и Грција, Тиранската платформа… Сите тие случувања, и многу други, директно се предизвикани, диктирани, подготвени и менаџирани од надвор. Цел на катастрофалните договори, коишто ни беа подметнати да ги потпишеме, е за секогаш да се затвори „Македонското прашање“, со бескрупулозно разнебитување на македонскиот народ и негова бугаризација.



* * *

Крајно време е сите, коишто се сврзани со идеологијата на ВМРО, или се блиски до сегашната ВМРО-ДПМНЕ, да сфатат дека комунистите не беа уништувачи на македонизмот туку, во најголемиот дел, борци за оваа наша Македонија. Без нивниот придонес, веројатно денес ќе немаше ниту Македонци, камоли нивна држава. Втората светска војна беше последната шанса за нас, како народ.

Од друга страна, социјалдемократите, и другите левичари, мораат да се соочат со вистината дека основните и суштински идеали на ВМРО беа токму за независна и слободна Македонија. Сите други манифестации беа инфилтрации на туѓи интереси. Впрочем, чуму Внатрешна МАКЕДОНСКА Револуционерна Организација, и сите други слични, ако се работи за бугарски интереси?

Овој совет, можеби, не изгледа неостварлив ама за нас, полни со љубомора и пизма – тоа е тешко остварливо. Не е лесно, левицата да престане повеќе да ја мрази десницата, отколку што ја сака Македонија, и обратно – на десницата да не и’ пречи повеќе левицата, отколку што е посветена на македонизмот. Без такво надминување на самите себе, немаме никаква иднина, а веќе сме доведени во тесен ќорсокак.



* * *

Оваа анализа е од дипломатска гледна точка. Од тој аспект, горните согледувања и заклучоци се апсолутно реални и објективни. Историјата, пак, ќе го кажи своето.

Лесно е да се осуди кој било. Многу потешко е да се анализира целината на факти и аргументи и врз основа на тоа да се дојде до издржан став. Без никакви суети. Затоа, крајно време е да ги почитуваме сите нашите заслужни предци, вклучувајќи го и Колишевски, да ги вреднуваме според нивните заслуги и да не отфрламе никого, освен кога има недискутабилни причини за тоа.

Крајно време е ние, со нашиот докажан комплекс за самоуништување, прво да престанеме да се делиме меѓу себе за се’ нешто, и да се сплотиме околу нашите фундаментални и стратегиски интереси. И денес, делбите се пренагласени, длабоки, изгледаат непремостливи и претставуваат главна причина зошто сме доведени до ова дереџе, а македонизмот е ставен речиси пред разнебитување. Длабоката поделеност меѓу Македонците е постојана клучна пречка за побрз развој на земјата. Затоа немаме, и не можеме да формулираме, јасна и прецизна национална стратегија, без која се доведува во прашање и нашиот опстанок како народ.

Второ, на ист начин, мораме да прекинеме да ги делиме и нашите историски великани и заслужни дејци и, свесно или не, да ги фрламе во прегратките на душманите.

Никогаш немало безгрешни. Такво нешто особено било невозможно во приликите и условите во коишто делувале нашите историски личности. Ние мораме да ги браниме нив од нападите и присвојувањата од нашите непријатели и на објективен начин да го цениме нивниот придонес и за нашата слобода, и за нашата држава.

И, никогаш да не забораваме дека, за разлика од нас, два дела од нашата Македонија, и голем дел од Македонците, никогаш не ја добија слободата и правата коишто универзално им припаѓаат. Игнорирањето на нивната судбина е грешка на сите политичари во Македонија, и по Втората светска војна, и се’ до денес. Времињата никогаш не беа лесни, ама многу повеќе внимание мораше да се посвети на Македонците во соседните земји. Југославија имаше моќ да се ангажира на тој план.

Тоа важи и за периодот на самостојна Македонија и, нагласено, за овие последни години, меѓу 2016 и 2023, кога предавниците на македонизмот, официјално се откажаа од Македонците во соседните земји.

Во прашање е тежок срам за сите коишто биле на власт и МОРАЛЕ повеќе да се ангажираат во одбрана на правата на Македонците, каде и да се тие. Тоа е траен аманет од сите коишто ги дале своите животи за оваа наша Македонија. Никакви услови не се оправдување за таква неодговорност.



Ристо Никовски

https://plusinfo.mk/ulogata-na-lazar-kolishevski-po-povod-110-godini-od-ra-a-eto/

Фала му на Бога, јас и со малку сум задоволен, конечно да видам кај нас една вистинска геополитичка анализа, поткрепена со знаење и комплексно навлегување во суштината, без наивна навивачка страст, преку проучување на минатото за де се објасни сегашноста, оти без тоа не може да се види што носи иднината, анализа што преку моменталната војна во Украина дава прецизна слика на она што навистина се случува глобално, во момент кога, како во западниот свет, така и во Нордистан, се леат солзи за Навални (Бог да го прости), настрана фактот што Русите крајно глупаво ја одиграа оваа „епопеја“ околу човекот со сомнителна биографија, освен ако тоа не ѝ беше намерата, истовремено кога се подготвува екстрадиција на Џулијан Асанж во САД, зашто изнесе крунски докази за американските злосторства што ние ги знаевме и за чиј лик и дело, спонзорираните борци за човекови права и демократија не смеат да пуштат солза во темница, камоли збор да кажат на светлина (пред британска амбасада, на пример), оти така може да го налутат спонзорот.
Сето ова (без небитни моменти за Навални и Асанж како медиумска „забава“ за јавноста да си чеша јазик) ни го даде на тацна господинот Самаковски во четвртокот вечер, во емисијата „Заспиј ако можеш“, и јас тука, секако, нема да прераскажувам детали за да не ви го одземам задоволството да го слушнете она што тој го зборува. Ќе напоменам само оти и самиот сум го напишал потпирајќи се на својата поетска интуиција, дека нешто планетарно смрди околу оваа касапница меѓу НАТО и Русија во Украина, преку која САД и Руската Федерација ненормално се збогатија, како и Кина, која го користи моментот во кој светот си игра војна на ѕвездите и сето тоа за сметка на лузерската Европа, која ја загуби економската удобност и во блиска иднина ќе ги почувствува последиците од својата глупост, оти е предводена од палјачовци што мислат дека Аушвиц го ослободиле Американците, а Русите денес вадат чипови од миксери за да војуваат, па само што не паднале на колена од санкциите што им ја зајакнаа економијата, како и оној момент што ми ја скокотка фантазијата дека сето ова што го гледаме, по неколку средби меѓу Путин, Бајден и Си Џинпинг во кои поим немаме што навистина разговарале, всушност е еден безобразен договор меѓу империите за креирање помала војна со цел да се избегне онаа апокалиптичната (патем 500-600 илјади мртви за нив се ситница, сетете се на Ирак), преку која ем ќе заработат, ем ќе си го измерат чаламот, ем во украинската лабораторија ќе го истестираат оружјето за иднината, ем ќе ја скршат конкурентната, ама од декаденција ослепена Европска Унија, по што ќе следува рекомпонирање на светот, но, за разлика од мене, што ве возам низ реченицава, господинот Самаковски ова го објаснува со сите потребни детали преку кои ќе се тргнете од дрвото што ве спречува да ја видите шумата.
Фак! Отиде повеќе од половина колумна на најава, а јас имав нарачка, предлог што не дека не можам, туку не сакам да го одбијам, оти ми дојде од еден од „спонзорите“ на мојата душевна благосостојба, си имам јас такви „спонзори“, личности што ми создаваат рај на земјава, па затоа, прости Маријана, во следната ќе ја добиеш приказната.

Океј, а сега Асанж… не ми се пишува за Асанж, доволно сум напишал за него, патем, ако почнам да терам муабет за неговата мисија, која завршува со мачеништво, ќе мора да ги споменам лицемерите, спонзорираните борци за човекови права… на Навални, ама искрено, збоктисано ми е од нив, ај што напишаното не ги допира, туку и јас не сакам до нивното да се допирам, бидејќи така треба да шлапкам во плиткото. А Џулијан Асанж веќе си го доби своето место во поновата историја, рамо до рамо со Мартин Лутер Кинг, Че Гевара и дузина други што го имале в срце општото над личното, за што и пострадале, како што сега творецот на „Викиликс“ страда, ама па, одамна ни е кажано, секој од нас и покрај тоа што сака да го одмине таа чаша, мора да ја испие ако му е наменета.
Инаку, она грдото, лицемерното, во контрадикторноста е. Ако го земеме оној досаден западен наратив дека Русите се криви за сè, дека тие се лошите, дека Путин е злосторник, а Русија диктатура, тогаш што толку се дроби за Навални кога во диктатури вообичаено луѓе исчезнуваат, скапуваат по логори, биваат убиени, па и ние знаеме за такво нешто, во фамилии го имаме, оти ако не се лажам, Југославија од која комуњари и удбаши се ребрендираа во демократи, ама останаа исти во суштината, си имаше свој Голи Оток. Туку, да се вратам на наративот, кој пак од другата страна вели дека Западот, односно САД и ЕУ, наспроти руската диктатура, е цивилизиран, демократски, полн со не знам какви вредности, тогаш како може некој што изнел вистина да скапува по затвори соочен со смртна казна или доживотна робија, како може да имаме Гвантанамо, како може клучниот сведок, организатор на елитна педофилија за политичари, ѕвезди, џетсет тукутака да се самоубие во ќелија среде совршената демократија? Молк, а?


Но, додека имаме хорски лелекачи за Навални, диригирани од западните центри на моќ и нивните медиуми, додека имаме дузина индивидуалци што се обидуваат да го надгласат тој хор, зборувајќи за Асанж, Македонија плаче за своите синови, кои скапуваат затворени во нордистанскиот гулаг. А ха, ние имаме наши маченици, судени од прекиот суд на интелектуалната бижутерија, осудени во политичко-полициски монтиран процес од корумпираното судство без доверба од граѓаните, ама искеширано од амбасадите, невини луѓе во занданите на монструозниот гулаг, наречен Нордистан, на чии плеќи се натоварени драконски затворски казни за тероризам што не се случил, ама е измислен од оние што уживаат да тероризираат неистомисленици, особено ако истите тие ја љубат Македонија.
Штета, не ми остана ништо за нордистанската политика. А пред избори сме. Ги имаме кандидатите за претседател. Интересно би било во втор круг да се борат две дами. И ние малку да видиме политичка култура. На парламентарните избори ќе биде поблесаво. ВМРО-ДПМНЕ уште сега треба да се бори со колапсот што ќе го наследи, ама и со сопките од „меѓународната“, која ќе направи сè за владата да им биде нестабилна. СДСМ бидејќи нема што да се бори политички, на овие избори ќе се тепа со граѓани и медиуми, молејќи се на „меѓународната“ да ѝ успее барем дел од планираното. Левица и партијата на Максим Димитриевски ќе се борат за своја политичка промоција, а албанските партии влегоа во коалиција со Санстефанска Бугарија и ќе се борат против Русија(???). Прекрасно блесаво!!!

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/navalni-asanzh-okej-ama-shto-so-nordistanskiot-gulag/

Жал ми е Брисел, шест години бевме трпеливи со Грција

Од Менде Младеновски

Почитувани мои, проф. Гордана Силјановска ја испушти реф. „Северна“ бидејќи знае дека Преспанскиот договор е нелегален договор! Новата претседателка Гордана Силјановска, не кажувајќи го нелегитимното уставно име на државата со додавката Северна, туку само „Македонија“, со својата постапка ги скрши „стаклените нозе на Преспанскиот договор“. Со овој чин, таа најпрво истакна дека ова испуштање на обврзувачка деноминација е нејзино лично право! А тоа право е неприкосновено! А токму тоа лично неприкосновено право е во директна колизија со Договорот од Преспа. И да поентирам, цитирајќи ги врвните светски експерти и професори по меѓународно право: кога диспозитивното право е во колизија со императивното право, тогаш предност има императивното право, т.е. јус когенс (перемпторно, врховно право). Господа политичари, читајте малку литература и сѐ ќе ви биде појасно. А читајте и историја, за да си го подигнете патриотскиот дух! Само во таква комбинација, правдината и родољубието ќе излезат и кај вас на површина

По заклетвата на претседателката на државата, Гордана Силјановска-Давкова, (за која гласаа над 500 илјади граѓани), која притоа не го изусти зборот Северна, експресно реагираа некои актуелни македонски политичари и политички мртовци. И по автоматизам некои странци, секако… Уште не се имаше исушено мастилото на потпишаната заклетва, изигрувајќи поголеми Грци од Грците, тие побрзаа да ја обвинат и осудат Давкова дека со таквиот чин го прекршила Уставот на државата и ја вратила назад Македонија во изолација, притоа заборавајќи дека Македонија речиси подолго од 30 години, не по своја вина, е во изолација, поради ирационалните барања и условувања на нашиот јужен сосед претходно, а и сега се труди да го направи тоа нашиот источен сосед. Поразително е што овие политичари, кои се одамна веќе политички мртви и кои евтино ги продадоа државните и националните интереси, сега глумат загрижени граѓани на оваа држава за судбината на Македонија, заборавајќи дека токму тие се откажаа од сѐ што е македонско!
Тоа што фрустрира е што истите тие политичари до заклетвата на Давкова ниту еднаш не го кренале својот глас и барем на приватните средби со своите колеги да ги запрашаат: зошто Грција не исполнува речиси ништо од договорот што го потпиша во Нивици?! Затоа што доколку таа „Конечна спогодба за разрешавање на разликите…“ меѓу Грција и Македонија не ја почитува првата страна (имено Грција), и тоа близу шест години, тоа значи дека таа не е добра, не е функционална, а со тоа е и ништовна.
Токму во таа светлина треба да се гледа одлуката на претседателката на државата, Гордана Силјановска-Давкова, која самоиницијативно одлучи да го прескокне зборот Северна со кој луѓето од претходната власт легнуваа и стануваа, употребувајќи го дури и тогаш кога немаше ни најмала потреба, при пуштање селски водоводи, градинки, училишта, сокачиња, слепи улици.
Почитувани мои, проф. Гордана Силјановска ја испушти реф. „Северна“ бидејќи знае дека Преспанскиот договор е нелегален договор! Новата претседателка Гордана Силјановска, не кажувајќи го нелегитимното уставно име на државата со додавката Северна, туку само „Македонија“, со својата постапка ги скрши „стаклените нозе на Преспанскиот договор“. Со овој чин, таа најпрво истакна дека ова испуштање на обврзувачка деноминација е нејзино лично право! А тоа право е неприкосновено! А токму тоа лично неприкосновено право е во директна колизија со Договорот од Преспа. И да поентирам, цитирајќи ги врвните светски експерти и професори по меѓународно право: кога диспозитивното право е во колизија со императивното право, тогаш предност има императивното право, т.е. јус когенс (перемпторно, врховно право).

Господа политичари, читајте малку литература и сѐ ќе ви биде појасно. А читајте и историја, за да си го подигнете патриотскиот дух! Само во таква комбинација, правдината и родољубието ќе излезат и кај вас на површина.
Е па, сега, по сето ова, слободно нека нѐ тужат Грците во Меѓународниот суд, но се сомневам, по пресудата со која минатиот пат го изгубија случајот. Сега само можат да плачат во СБ на ООН и ништо повеќе. А наскоро и таму ги чека тежок пораз. Со над 10 разлика, а за тоа ќе ги повикаме и нашите ракометни репрезентативци, заедно со повеќеилјадната публика од салата „Борис Трајковски“ што присуствуваше и френетично навиваше кога игравме бараж за Светското првенство, против Фарските Острови.
Почитувани мои читатели, веќе е време Македонија по 30 години талкање по европските институции гласно да праша дали таквите ирационални условувања или барања на нашите јужни и источни соседи имаат крај и до кога зачленувањето во Европа ќе го бараме со таква попустлива и поданичка политика, која досега овој народ скапо ја плати. Време е за нов стил на водење политика, особено на меѓународен план, кој ќе нѐ отрезни од сите досегашни заблуди и ќе нѐ спаси од сите понизности.
Замислете, деновиве грчкиот премиер Киријакос Мицотакис изјави дека иако не се согласувал со Преспанскиот договор, сепак тој го почитувал?! За срамота што ја лаже целата меѓународна јавност. Или, пак, извинете, да не сум грешка?! Да не се смета и тој за Македонец и во тоа својство да ја дал изјавата?! Имено, да…! Така е!
Единствено кога станува збор за Македонија, само таа како потписник речиси во целост ги исполни сите обврски од Преспанскиот договор. По 12 февруари оваа година, токму поради стриктното придржување на обврските од Преспанскиот договор, стотици илјади граѓани поради немање лични документи и патни исправи останаа заробеници во сопствената држава и стрпливо чекаат со месеци да ги добијат новите лични документи со новото уставно име на државата за да можат да излезат од неа.
Иако промената на уставното име на државата (за кое своевремено плебисцитарно се изјаснија над 90 отсто од граѓаните на Република Македонија на референдумот на 8 септември 1991 година) тешко им падна, сепак граѓаните на оваа држава во настојувањето да станат граѓани на ЕУ со горчина во душата направија низа отстапки, исполнувајќи ги своите обврски што произлегуваат од договорот.


Луѓе, да не се лажеме: Грција сѐ уште нема ратификувано ниту еден меморандум во својот парламент, што е нејзина обврска во согласност со договорот. На македонските забелешки зошто не ги има сѐ уште ратификувано меморандумите, од грчката страна одговараат дека тие ќе бидат ратификувани кога ќе дојде вистинскиот момент. А кога ќе дојде тој вистински момент, од страна на Атина ниту, пак, од Брисел никој не кажува. Потврда за ваквата состојба најдете и во свежата изјава на поранешната грчка министерка за надворешни работи Дора Бакојани, која изјави дека парламентот во Атина требало уште многу порано да ги изгласа меморандумите поврзани со Преспанскиот договор.
Да не одиме дотаму, да објаснуваме дека во Грција, нашата држава, која тие инсистираа и од петни жили се залагаа да се преименува во Република Северна Македонија, сѐ уште ја викаат ФИРОМ или Скопија и тоа може да се види секојдневно на сообраќајните знаци на сите патни правци од кој било граничен премин со соседна Грција. Но, ајде, баталете тоа, на лагата ѝ се куси нозете. Една лага може еднаш-двапати да помине, но постојано – не може. Тоа важи и за Брисел. Веројатно со новите избори во јуни и таму ќе се свестат дека некој во Атина ги лаже.
За нас Македонците, и името и идентитетот се светост! Токму поради ова, раскинувањето на деноминаторската Спогодба од Нивици со која нашиот идентитет доживеа невидена ерозија – е света должност на секој Македонец и Македонка!

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/nas-stav/zhal-mi-e-brisel-shest-godini-bevme-trpelivi-so-grcija/

Да повторам нешто што низ годиниве сум го пишувал. Промената на името од Македонија во Нордистан (Северна) се случи координирано, однадвор и одвнатре. Однадвор тоа го стори „меѓународната“ заедница (САД, ЕУ, НАТО) преку специјална војна спроведена врз Македонија (27.4.2014 – 27.4.2017), а на терен предводена од Џес Бејли и западноевропските амбасадори. Одвнатре, (СДСМ/ДУИ/суд/„балкански“ методи/невладини, шарени) промената се случи насилно, противуставно, со игнорирање на референдумската волја на граѓаните, преку злосторничко здружување и полициско-политички монтирани случаи. Оттука, дали може да си го вратиме името?
Политички, името „може“ да се врати со двотретинско мнозинство. Наводниците во претходната реченица се ставени затоа што, убеден сум, тоа е невозможно. Албанските политичари во Македонија не би учествувале во таков процес без разлика на партиската припадност бидејќи сите се контролирани од САД. Што се однесува до македонските политичари, никој од нив не може да обезбеди 80 пратеници. Дури и да дојдат некои научнофантастични времиња, во кои ВМРО-ДПМНЕ, Левица, СДСМ и ЗНАМ соберат двотретинско мнозинство, секако ќе најдат нешто околу кое ќе си извадат очи. Затоа, претпоставувам, ВМРО-ДПМНЕ ниту еднаш во предизборната кампања не вети дека ќе го враќа името. Вети Левица, знаејќи дека не може да собере 80 пратеници, ама истото и јас може да ви го ветам.
Понатаму, имајќи предвид дека промената на името е противуставно и кривично дело, за што постојат непобитни докази, неговото враќање може да го спроведе Уставниот суд, но и Обвинителството за организиран криминал (со помош на МВР), затоа што станува збор за злосторничко здружување, по што би се раскинал Преспанскиот договор, оти договори како што се потпишуваат, така и се раскинуваат, но за такво нешто, мора да имаме толку независно и бестрашно судство што ќе ни се чини дека се лично од Бога избрани. Такво судство речиси и да не постои во светот, но, еве, дури и да е само независно, да одбива политички притисок и словото на законот да му е Оченаш, овој процес ќе биде долг и комплексен, затоа што…, па затоа што сме светлосни години од независност на судството, ама и да уништиш ти треба секунда, но да изградиш треба време. И во првиот (двотретинско мнозинство) и во вториот случај (независно судство) ќе се соочиме со неизбежен проблем.
Имено, при евентуално враќање на нашето свето име, мора да сме спремни на реакција од „меѓународната“ заедница, затоа што идентитетскиот геноцид врз Македонците, од Лисабонска декларација наваму, се нивно дело и сценарио во кое Грција и Бугарија играат споредна, ама клучна улога. Таа реакција ќе биде толку жестока што земјата македонска ќе се затресе. Имајте на ум стравотни притисоци, ембарга, морбидни закани, атентати (како во Словачка), нова специјална војна, но и онаква, грозоморна, инсценирана, ама реална војна (досега илјадапати сме виделе низ светот, но и дома кај нас) за која војна, познавајќи го мојот македонски народ (во каква моментална состојба е сега), знам дека е спремен… спремен да фати Халкидики и оттаму да растури со фејсбук-статуси како најжесток вид мобилизација.
Тука се меѓународните организации и нивните судови, кои постојат за, демек, да спроведуваат мир и еднаква правда за сите, но делото, злосторство против човештвото, во овој случај врз Македонија и Македонците, започна токму во ОН, а пресудите на меѓународните судови, колку и да се праведни, моќните сили ги третираат како тоалетна хартија. Ние добро го знаеме тоа. Има уште еден начин како да го вратиме името, но крајно е морбиден. Треба да има трета светска војна, која можеби веќе е почната или секако е во најава, ама при такво планетарно безумие, ние мора да сме на победничката страна (во што крајно се сомневам) и при новата распределба на светот, ако остане нешто од него, да имаме важна улога.
Така приближно, реално, изгледа ситуацијата околу враќањето на она што на сила ни го зедоа, при што сите ние одигравме важна улога. Муабетот „ама што можев јас да направам“ ја потврдува претходната реченица. Вознемирениот домољубив читател ќе викне, значи никогаш нема да си го вратиме името? Не се согласувам. И за ова сум пишувал. Јас верувам дека ќе се врати името, ама нема ние да го сториме тоа, туку внуците на нашите правнуци. Или тие по нив. Само треба македонската приказна да се пренесува, а во тоа не се сомневам, оти од Римјаните, кои нè касапеле, прогонувале и не оставиле камен на камен од она што тука било, до парчосувањето и геноцидот по 1913 година од страна на европските империи и нивните балкански вазали, а наши соседи, сите со нечовечна жестина се труделе да ја збришат идејата за Македонија, но никому не му успеало.
Така ќе биде и сега и во иднина. Ние само, народски кажано, касно палиме. За единаесет години, онака мали, го освоивме сиот свет, веднаш потоа се поделивме и на Римјаните им помогнавме да нè уништат, па ни требаа единаесет века да се вратиме на сцена, не политички, туку културно, преку она што светот го позна како македонска ренесанса. Како дел од неа го спроведовме и описменувањето на сите Словени, што и не ни беше многу паметно, оти и тоа ни се удира од глава. По таа наша ренесанса среде мрачниот среден век на Европа, повторно ни требаа десет века за да се вратиме на сцена и да создадеме конечно, на една третина територија, своја држава, која, факт, брзо ја посравме.
Ќе се осмелам, (нека Ми прости), да го цитирам нашиот Господ Исус Христос. Не очајувај, мало стадо! Ова што го сторивте на 8 мај е мал чекор во сегашноста, но битен за враќање на македонската приказна во иднина. Овој чекор, по она безумие што речиси нè избриша како постоење, за кое сме и сами виновни, треба да ја врати државата на стабилни нозе и тоа е задача на новата владина коалиција, сеедно што уште недојдена на власт, душа им извадија, однадвор и одвнатре. Како и да е, јас искрено верувам дека ќе го спроведат тоа што го ветија. Ако не, нивни проблем, одиме понатаму. Добро е што Левица (и покрај фактот што се малку) ќе им биде опозиција, оти сметам дека е корисно за Македонија ако спроти едрата на власта дува еден поинаков национален ветер, макар и радикален (додуша, од Левица мора да се среќни што вмроовците победија, смешно беше кога се тепаа со нив како опозиција, а тоа го правеа, повеќе отколку со СДСМ/ДУИ), бидејќи СДСМ уште долго нема да го извади сидрото од дното под дното каде што го фрлија за да пловат кон пристаништето на безумноста. Оттука, треба да запаметите дека никогаш не било лесно да си Македонија, ама невозможно е, ако ја љубиш (и покрај сите ужаси што биле и ќе доаѓаат), да се откажеш од љубовта кон неа.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/ne-ochajuvaj-malo-stado/

Златни рипки во униформи на глинени гулаби
Од Александар Русјаков

Што може да заклучиме? ВМРО-ДПМНЕ е националистичка партија полна албанофобија, не го почитува Нордистан и ќе нè скара со сите соседи, при што ќе почне војна со Грција и Грците ќе ни воведат ембарго, Европа ќе ни каже фак оф, па ЕУ ќе ни врати визи, со што ќе нè изолирани засекогаш, бидејќи од ВМРО-ДПМНЕ се мачиња што глумат лавови, извршија национално предавство затоа што за нив Нордистан е реалност, а „одозгора на тога“ сè им дадоа на Албанците и сега ќе ѝ се упикуваат на ЕУ ставајќи ги Бугарите во Устав. Реченицава нема логика, ама бидејќи ова е Нордистан, значи дека е крајно логична. Важно е да се заклучи дека од ВМРО-ДПМНЕ уште не почнале власт, ама донесоа режим, па слободата на говор веднаш стана говор на омраза, а не како со СДСМ, кога говорот на омраза беше слобода на говор и креативна слобода. Оваа интересна појава не доаѓа од фактот дека во Нордистан сите вредности се изопачени, туку од диктаторските пориви на небањатите вмроовци и затоа, за нив, најдемократски, некои прашања не заслужуваат одговори, туку кривични пријави. На пример, прашањето, добро… зошто?
Затоа се јави и Јоханес Хан. Загрижен е за состојбата во Нордистан. Веројатно веќе сонува „балкански методи“, кои треба што поскоро да се испорачаат, зашто диктатурата уште не почнала, но трае, што секако е логично, бидејќи е апсурдно, ама важно има рима што мене како поет секогаш ме радува. Јоханес Хан го спасува Нордистан, од страшниот диктаторски вмроовски бран, а јас си свиркам „кан-кан“.
Русјаков, како не ти е срам! Добро, зошто… срам? Срам, срам… од ДПМНЕ почнаа диктатура уште недојдени на власт, а ти одма го зеде мегафонот во раце и… и денес кога станувам мегафон на власта, давам чесен… не, глупо е магафон кога почнува Европско првенство во фудбал. Значи, денес кога станувам вувузела на власта… довршете си ја сами реченицата, оти и онака многумина знаат повеќе за мене отколку јас самиот, а штом знаеш повеќе за мене (од мене), повеќе се нервираш (од мене). Фер инаф!

Откако ги решивме овие политичко-психоаналитички дилеми, може да одиме понатаму. Европската Унија имаше избори. На наш политички јазик преведено, победија демохристијаните од ВМРО-ДПМНЕ, социјалистичката СДСМ доживеа дебакл, а екстремните десничари од Левица се во силен пораст. Сега пуштете ЕПП и дајте да се опуштиме со досадни реклами што продаваат ветер и магла. А-ха, така ги доживувам европските избори, како продавање ветер и магла. Нашиот парламент барем ќе носи некакви закони, овој европскиот е Потемкиново село. Поим немам зошто го избираат и каква функција има. Ниту муабетите таму некој ги есапи, ниту нивните одлуки имаат некакво практично значење. Затоа, кога на вести ни покажуваат кадри од тој нивен парламент, најчесто сликата изгледа како фајронт во кафеана. Има седум-осум лика што нешто дрдорат, бамборат, блебетат и други интересни македонски зборовни конструкции за да се каже дека млатат празна слама.
Хм, млатење празна слама… е па, тоа е. Не знам што толку сите шокирани од резултатите на европските избори кога ене ја Урси фон дер Лејен истопорена на чело, значи ништо не се менува, ќе продолжат да се млатат (празна слама) со Русите. Пак ќе слушаме муабети за чипови од миксери и руски лопати. Додека не завршат ЕПП-рекламите, па да почне оној филмот за третата светска војна. Што било шокантно? Ааа, екстремната десница е во пораст, е па, добро ако е така, значи ќе има екстремно млатење (празна слама) со Русите. Не знам за вас, ама јас го имам она глупо чувство дека таа фамозна екстремна десница е во пораст едно петнаесет години. Сакам да ви кажам дека муабетиве околу ЕУ и нејзината екстремна планетарна небитност, сеедно кој е во пораст, ми се екстремно глупи и досадни. Дајте ваму да видиме изборите во САД за да знаеме кој стварно ќе нè владее. И нас тука во Нордистан, и таму, во екстремно небитната приказна, наречена ЕУ.
Уф, избори во САД. Таму некаде во ноември. Ние тука веројатно ќе се занимаваме со „свирчиња во уста“, „нема правда, нема мир“, „ќе си лежите“ и други крајно оригинални шарени пискотници од урбани луѓенца и сето тоа меѓу два преса со прислушувани муабети каде што ќе слушаме „страшни“ вмроовски гласови. Нас, како златни рипки, секако дека сето тоа првпат ќе ни се случува. Значи, САД, ноември, избори… Ауу, каков избор имаат Американците. Едниот ѝ плаќал кеш на порноглумица за мадам Сторми да не кажува што правеле во постела (стварно, што, по ѓаволите, правеле?), па изгледа дека овалната соба ќе ја ребрендира во овална ќелија, а другиот, освен што се гушка со зајчиња, се ракува со невидливи луѓе, кои веројатно потоа внесуваат кокаин во Белата куќа, има и син на кој малку му е што ја поседува пола Украина, па морал и нелегално оружје да купува, иако неговиот татко не го загрижува тоа, затоа што кога ќе го види, сигурно си мисли дека гледа во Хантер Томсон, син на она ѓубре Доналд. Проблемот е што кој и да победи, веројатно ќе мора да ни каже дека третата светска војна е неизбежна приказна. Трамп демек е спремен да ја запре војната во Украина, ама пак нема никаков проблем да се распука со Кина, што исто му доаѓа, а Џо може и не знае дека има војна, но неговата администрација, во напад на губитнички очај, секако ќе ја запали планетата. Истовремено, и едниот и другиот баш ги заболе за геноцидот во Газа, па ОН ќе мораат да донесат резолуција за… па за геноцидот што Мао Ѕетунг го спровел за време на културната револуција. Да не случајно некој заборавил на Мао додека Израел има право да си ја брани територијата од оние деца што еден ден може да пораснат.


Оттука, ми доаѓа едно прашање за вмроовците. Добро, зошш… не, друго прашање. Има ли ВМРО-ДПМНЕ како идна власт некаква идеја што ќе правиме ако тргнат овие луди моќни сили да ја завршуваат нашата планетарна приказна? Одговорот, ама ние сме НАТО и ќе ја следиме нивната стратегија, не ме задоволува, оти тоа значи дека ќе завршиме на источниот фронт, а колку сме военоспособни сигурно, како златни рипки, веднаш ќе ни облечат униформи на глинени гулаби. Тоа не значи дека треба да ја избереме другата страна, оти и тоа е карта во еден правец за источен фронт. Оттука и прашањето, знаејќи дека при големи макљажи, најмалку од две страни (исток и југ), ќе ни се вдадат соседиве да нè истребуваат, оти за нив и онака не постоиме, имаме ли ние идеја, план, некаква стратегија што да правиме? Знам дека немаме, ама не е лошо и на таа тема малку (ако се прашувам јас треба многу) да размислуваме. Ако ништо друго, од историјата да учиме. Подобро е како во Втората светска војна да бидеме барем некако организирани отколку како во онаа претходната да се убиваме меѓу себе во туѓи униформи за нечии интереси.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/zlatni-ripki-vo-uniformi-na-glineni-gulabi/

Мицкоски, само храбро, доследно и чесно – резултатите нема да изостанат!

Нашето историско искуство ни покажува дека вмровските влади, во принцип, секогаш биле повредни и поефикасни од сдсмовските. А ако шансите на новата влада на Мицкоски се споредат со оствареното од претходните влади на Димитар Ковачевски и на Зоран Заев, тогаш уште сега знаеме дека дека таа нова влада ќе биде неспоредливо поуспешна. Дали тоа ќе биде доволно? Не, Македонија мора од пепелта да се крене како Феникс.

Од Бранко Героски

Откако во стилот на одговорен државник и вешт политичар успеа да ја круниса триумфалната победа на изборите, составувајќи влада што ќе има поддршка од безмалку двотретинско мнозинство во парламентот, Христијан Мицкоски денеска вети длабоки реформи и си постави амбициозни задачи за следниот мандат на извршната власт.

Опозицијата неговото експозе го дочека без вистинска анализа и критика, само со површините, зајадливи и кисели коментари на остатоците од разбиената чета на СДСМ.

Кутрите тие, не знае човек дали да ги жали или да им се смее.

Тие некадарници, кои потрошија цели седум години на власт, без да изградат било што значајно, без да спроведат барем една темелна реформа во економскиот и во политичкиот систем, верувајќи дека целата мудрост на владеењето е да бидеш сервилен кон странските центри на моќ и да ги прифатиш нивните уцени и вета, денеска се обидоа во експозето на Мицкоски да препознаат некакви недоследности и напуштање на предизборните ветувања на ВМРО-ДПМНЕ.

Во нивно име, Оливер Спасовски ни покажа како малата група опозициски пратеници на СДСМ сè уште е жртва на лажните вести и на манипулативните наративи коишто долго време ги ширеше пропагандата на Бихаќка, оцрнувајќи го својот конкурент во очите на меѓународната и на домашната јавност – дека ВМРО-ДПМНЕ планирала да ги отфрли Преспанскиот договор и Договорот со Бугарија (ратификувани во парламентот), дека ќе барала нова Преговарачка рамка, дека ќе ја загрозела и ќе ја изолирала Македонија на меѓународен план, дека ќе сме влезеле во војна со Грција и слични глупости.

Со денови и државната агенција МИА пренесува „драматични“ вести за тоа како разни бриселски, холандски, грчки и кој знае уште какви „медиуми“ секојдневно пребројувале колку пати челниците на новата власт ги употребиле именката „Македонија“ и придавката „македонски“.

Сиот тој притисок се креираше и се креира овде во Скопје, очигледно во очекување да се предизвикаат нови дипломатски скандали, кои ќе ја дестабилизираат владата на ВМРО-ДПМНЕ, на Влен и на ЗНАМ, уште пред таа да се формира.

И ете, толку успеаја да смислат пропагандната машинерија и погоните за производство на лажни вести на партијата којашто претрпе катастрофален пораз на изборите, историски најтежок пораз на СДСМ.

Денеска ни стана уште појасно од каде и зошто поразот.

Денеска сфативме дека овој обезглавен и збркан СДСМ, не само што не е способен да владее, туку не е способен ни да биде и опозиција. А тоа не е добро. Може само да се надеваме дека нешто ќе се смени откако таа партија идниот викенд ќе добие нов лидер…

Како и да е, Мицкоски го стори она што се очекуваше од еден вешт и одговорен лидер на земјата. Без калкулации и без манипулации, тој вети дека неговата влада ќе ги почитува обврските преземени со ратификувани меѓународни договори, дека останува и дури и ќе ја засили европската агенда и секако, во својот официјален капацитет – само така како што е прецизно пропишано со Преспанскиот договор – ќе го користи новото уставно име на нашата земја. Тоа име ќе го изговори и при заклетвата и со тоа ќе ја исполни својата обврска.

Тоа што некои будалетинки, лоцирани во и околу СДСМ, не знаат или не сакаат да го читаат Преспанскиот договор така како што е напишан и потпишан, па мислат дека македонските официјални лица во секоја прилика треба како папагали да повторуваат „Северна Македонија“, тоа сепак е нивен проблем.

Настрана од оваа странична и за Мицкоски веќе затворена тема, она што останува како импресивен екстракт од неговото експозе се крупните ветувања и прецизно и амбициозно поставените цели и задачи. Тоа и фактот дека тие се дизајнирани консеквентно и доследно на препознатливата идеолошка линија на ВМРО-ДПМНЕ.

За некои критичари на експозето, како за Димитар Апасиев, на пример, тоа е „одвратно десничарење“. Во ред, од еден радикален левичар, ваквата оценка е очекувана. Јас, пак, проектираните цели ги препознавам, меѓу другото, и како реминисценција на успешните економски политики – ако смеам, идеолошки ќе ги идентификувам како либерални – кои во периодот на даночната реформа во првата деценија на овој век и потоа некаде од 2006 до 2012 година, ја рестартираа и ја кренаа македонската економија на нозе. Тоа е неспорен успех на тогашните влади на ВМРО-ДПМНЕ.

Се радувам што Мицкоски ветува пониски даноци, бидејќи верувам дека пониските даноци поуспешно го полнат буџетот одошто повисоките. И јас очекувам инфлацијата да биде зауздана во проектираниот обем од 2% до 2,5%. Ако успеат плановите за зголемени странски, но домашни инвестиции во приватниот сектор, плус ако домаќински се раководат јавните финансии и ако така се зајакнат и капиталните инвестиции во енергетиката, во инфраструктурата и во други јавни сектори (2 милијарди евра за 4 години), можно е да се оствари планираниот раст на бруто домашниот производ од 5%. Многу сериозен поттик во таа насока ќе биде и најавената децентрализација на јавните фондови.

Само така може да растат платите и пензиите, да имаме инвестиции во здравството, во образованието, во културата… Бидејќи во либералната економија нештата не се создават од ништо и бесплатен ручек, едноставно, нема.

Дали концептот, конзистентноста и евидентно постоење политичка волја брзо да се постигнат резултати во работата ќе бидат доволни за успех на новата влада на Мицкоски?

Никој не може да биде сигурен дека тоа ќе биде така. Но, можеме да се повикаме на нашето историско искуство, кое ни покажува дека вмровските влади, во принцип, секогаш биле повредни и поефикасни од сдсмовските. А ако шансите на новата влада на Мицкоски се споредат со оствареното од претходните влади на Димитар Ковачевски и на Зоран Заев, тогаш уште сега знаеме дека дека таа нова влада ќе биде неспоредливо поуспешна.

Од каде го знаеме ова? Па од простиот факт што резултатите на последните две владите на СДСМ – на ДУИ и на СДСМ, да бидам попрецизен – се рамни на нула. Секој резултат спореден со нула е огромен успех.

Ниту еден метар асфалтиран автопат! Ниту една изградена болница! Ни нови училишта и факултети! Висока инфлација! Зголемена сиромаштија! Народ во процес на евакуација од земјата! Насекаде клиентилизам, корупција и криминал! Да набројувам уште?

Ете, таква Македонија му остава СДСМ на кабинетот на Христијан Мицкоски. Да, станавме членка на НАТО. Но, од тоа, барем досега, баш и не видовме некое големо фајде. Бидејќи и како членка на Алијансата, Македонија беше изложена на непринципиелни и непријателски политики на вета и на безобразни уцени. Не е сега време да плачеме поради тоа, ама редно е нештата да се наречат со вистинското име.

Сосема на крајот, на Мицкоски јавно ќе му го порачам она што на Заев му го реков во четири очи, кога тој доби шанса да ја води владата:

Не очекувам никакви чуда, Христијане. Многу наследени проблеми ќе ти тежат долго време. Но, ако работиш чесно и посветено, резултатите нема да изастанат, а народот тоа ќе го препознае и ќе умее да го цени.

И уште нешто… Ако се вртиш по секое куче што лае крај патот, никаде нема да стасаш!

https://plusinfo.mk/mickoski-samo-hrabro-dosledno-i-chesno-rezultatite-nema-da-izostanat/

Кавијар и бели ноќи во ров

Од Александар Русјаков

Се јавувам од прекрасна дивина среде планина, каде што пеперутките прекуден, а навечер илјадниците светулки ми ја раскажуваат приказната за недопрената совршеност, која ми дава мир, тишина и инспирација за да можам да го завршам мојот нов роман, но за ова место, локација каде што можете и вие да дојдете, подетално во следната колумна. Сакам само да ви кажам дека покрај душевниот мир и возбуда од поривот да се твори и создава, во мене се насобрал восхит поради присуството на љубов и почит што ги добивам од луѓе, а не сум ги заслужил, па ако на тоа се додаде дека единствената бучава доаѓа трипати во денот, кога на телевизорот оди Европското првенство во фудбал, но и паузите кога одморам од пишување за да седнам во сенка и да ги читам Достоевски (романот „Демони“) и Гарт Енис (стрипот „Момците“), можам да заклучам дека јас сум среќен и благодарен на Бога, човек кој…
…кој размислува за третата светска војна.
What the fuck??? Зошто, по ѓаволите, ми треба ова? На сета совршеност што ме опкружува и задоволство да тихувам и пишувам, зошто размислувам за совршена безумност како трета светска војна? Затоа што е факинг во најава. Ене ги сите од, „меѓународната“ заедница на западната „цивилизација“, тераат фарса од мировен самит за завршување на војната меѓу НАТО и Русија во Украина, ама без присуство на Русите. Фарса што одеднаш може филмот како илузија на реалноста да ни го направи стварност што не се преживува, а пејзажот околу нас да стане поднослив само за лудиот Макс. Срцки они, загрижени биле од војната што сами ја инспирираа, а сега со сите сили и оружја ја спроведуваат на дело со намера до последен Украинец да ја натераат на мир Русија. Знам, звучи бесмислено и кретенски, ама тоа е стилот на „меѓународната“ заедница откако јас знам за неа. А не сум воопшто млад. Прават мировна конференција без Русија за да договорат продолжување на војната, демек поддршка за Украина.
Им ги слушате ли муабетите? По онаа Лиз Трас од Британија, која тврдеше дека само што не ја фрлиле Русија на колена, преку Германката Урсула фон дер Лејен, која ни објаснуваше дека Русите вадат чипови од миксери и војуваат со лопати, еве го и Мусолини во ф’станче, мадам Мелони од Италија, ни соопшти дека ако Русија не се повлечела, тие воено ќе ја поразеле. Стварно ли, бе, Џорџија? Така ли е, Урси? Да не ви шепотат Бенито и Адолф во соништата прекрасни идеи повторно да ги заакате Германците и Италијанците накај Русија? А ха, вашите сограѓани ама ептен сакаат да осетат руска зима на сопствена кожа, цел живот сонуваат да видат бели ноќи и да сркаат кавијар во некој ров околу Санкт Петербург. Баталете ја вие Британија, тие пак ќе ве насанкаат и во последен момент ќе извадат некој нов Черчил што ќе ја смени плочата. Само вие одете по паметот на администрацијата на Бајден и наративот на Макрон, кој веројатно ја заврши својата политичка приказна.

Патем, за оние што не знаат, во Втората светска војна повеќе француски доброволци имало во нацистичката војска при обид за окупација на Русија отколку во движењето на отпорот.
Лиз, Урси, Џорџија, па добро, мајку му стара, што им е на девојчињава? Изгледа јас нешто погрешно сум разбрал околу муабетот за рамноправноста. Мислев зборуваме за рамноправност меѓу двата пола во сите нивоа на битисувањето, ама изгледа станува збор само за правото на жената да биде моќна, глупа, девијантна, агресивна и воинствена исто како мажот. Толку енергија и пари за на крајот фразата „кучиња на војната“ да стане „кучиња и кучки на војната“. Па, што не кажавте одма? Бришете ги Роза и Клара од историјата и учебниците, тие изгледа глупости зборувале, всушност борбата била сите жени да можат да бидат Екатерина Велика… не, таа е император на Русија, значи политички е некоректно… сите жени да можат да бидат Крвавата Мери, не коктелот, туку кралица Мери Тудор. Хорор!
Се надевам дека нашата претседателка, ако веќе мора(???) да биде дел од овие фарсични настани на „меѓународната“ заедница, каде што вообичаениот западен варваризам се маскира во цивилизациски вредности, нема да ги прифати машките воено деструктивни наративи на Лиз, Урси или Џорџија (кои очигледно штом добија пет минути слава, веднаш две минути искористија за омраза), затоа што е доволно умна и возрасна да не потпадне под влијание на женска воинствена хистерија, која мене, искрено, ми личи на забеган деструктивен мачоизам поради отсуство на творечка енергија. А ако веќе мораме(???) да се топориме кај што не ни е местото (наместо неутрално да си го гледаме нашето запустено буниште), затоа што сме НАТО, а САД и ЕУ ни се партнери (боже ме прости, ние сме кулминација на мазохизмот, зашто изгледа уживаме да нè силуваат партнерите, идентитетски де), тогаш претседателката и новата власт барем нека се угледаат на Данците. А ха, данската влада веќе ги советува своите граѓани како да се подготват за нуклеарна војна во најава. Се сеќавате на оние Американци на кои им се смеевме кога во 2012 година, поради календарот на Маите и најавата за крај на светот, почнаа да градат подземни скривници и да складираат храна, вода и оружје? Е па, изгледа тие ќе излезат најпаметните.


Уф, не ми остана простор за мојата кутра Македонија, под притисок на нашите партнери и нивните домашни миленици тука, ребрендирана во зомбито Нордистан преку нацистичкиот Преспански договор, ама па „Слава, нацизму!“ е веќе нова нормалност. Ете, и Заев отиде во Атина да го слави тој наци-договор и да исправа криви дрини, додека Грците му исправаат придавки, ама Зоќе „много је шетао и тумарао најмного напоље од здравога разума“, pardon my French. А кога сме веќе кај наци-Преспа, излезе многу интересна колумна на британскиот новинар Кит Кларенберг. Да не ви ја прераскажувам, сами прочитајте, ја преведоа неколку наши портали. Не дека она што ќе го прочитате не го знаете или ние, неколкумина, не сме го пишувале, ама добро е да видите како и странци пишуваат за агентот на МИ6, Чарлс Гарет (јас ќе додадам и Бејли), кој директно учествувал во рушење (не само на власта), туку и на Македонија и тоа преку тони кеш, шарена револуција, СЈО, нелегални прислушувани разговори, „балкански“ методи, полициско-политички монтирани судски случаи, уцени, притисоци, насилство, сè со цел да се стигне до криминалниот Преспански договор и промена на името. Ако ништо друго, ете му можност на Јавното обвинителство и она за организиран криминал, преку допрен глас (Кларенберг), да отвори истрага. Само треба да ги провери наводите што британскиот новинар ги става на ачик пред сите. Не треба човек да е Шерлок Холмс за да сфати дека има сериозно кривично дело, односно злосторничко здружување што довело до велепредавство и идентитетски геноцид на цела една нација.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/kavijar-i-beli-nokji-vo-rov/

Се тресеше гората…

Од Златко Теодосиевски


Се тресеше гората и во пресрет и на самото одбележувањето на 75 години од безбедносната алијанса во Вашингтон, ама повторно, по којзнае кој пат, домашниве навивачи пак добија шамар. Всушност, тој шамар им го влепи уште пред конференцијата некојси Олтон Бјуланд во улога на главен директор за Европа и НАТО во Пентагон, велејќи: „секогаш ги охрабруваме нашите сојузници и партнери да се придржуваат до договорите и да ги остават билатералните спорови и несогласувања надвор од НАТО Алијансата, за да се осигура дека има соработка и регионална стабилност во вашиот регион“.

Или, поинаку кажано за да разберат и слепциве во нивната Северна, токму Алијансата сега додава нова мирудија во манџата што самата ја зготви, обидувајќи се „спорот“ официјално да го држи вон агендата на свеченоста. Зошто? Затоа што се свесни, прво, за неговата веќе блуткава безумност, и второ, не се сигурни во потенцијалните одговори што би можеле јавно да ги добијат, а со коишто „проблемот“ би отишол во непосакувани насоки. И би им ја расипал „свеченоста“.

И тоа им ги одвеа предвремените ликувања и јавно изразените желби на нашиве „мудреци“ кои со години во едното уво имаат слушалка на којашто примаат вести директно од Брисел, а на другото од Вашингтон, ама не ги дослушуваат или не ги разбираат, па тераат своја мантра. А така својски се спремаа и се ситеа уште од оној 8 мај дека токму на тоа одбележување на 75 години од безбедносната алијанса високите НАТО „главучи“ ќе им ги влечат ушите на премиерот и македонската делегација. И однапред уживаа во таа слика. Затоа и ракоплескаа на идејата дека кога Мицковски ќе отиде на самитот на НАТО во Вашингтон и за првпат ќе се сретне во официјално својство на премиер со главните актери на светската политика, прво ќе се препоти, па ќе почнат да му се тресат рацете, а на крај ќе мора да клекне и да признае дека ја разбира ситуацијата во која се наоѓа и тој, Владата и државата! Бре, бре, толку ли се страшни тие натовци? Или само нашиве глувци се толку страшливи па се плашат и од сопствената сенка?

И после сè, после сите навивања и заплашувања на домашната јавност, на што се сведе посакуваното од нив понижување на државата на самитот? Се сведе на „Мицковски се сликаше на НАТО подиумот како претседател на Владата на Северна Македонија“! И сега глувциве тоа го слават како компензација за пропаднатиот план за виткање раце, удирање чврги и слични детински предвидувања.

Се разбира, од друга страна односно од страната на логиката и моралноста, изјавата на спомнатиот Бјуланд е само еден „мудар“ bullshit – простете на безобразлукот – зашто токму креаторот на „спорот“ сега се обидува да си ги измие рацете и да го држи настрана. Бидејќи и во таа и таква Алијанса, или барем во свеста на неколкумина од главешините, сосема е јасно каква будалаштина направиле, нешто за што ќе бидат обележани како неморални насилници во историјата на современата цивилизација. Но, не им е ни прва, а нема да им биде ниту последна!

Сепак, остануваат неколку нејасни нешта во врска со нашево локално преурането „славје“ и пропаднатите очекувања од случувањата во Вашингтон. Меѓу нив особено што „случајот Македонија“ беше целосно вон фокусот на самитот. Тоа се виде и на воведната прес-конференција на амбасадорот Мајк Карпентер (специјален советник на Бајден) со новинари од целиот свет. Што ќе рече дека дел од овдешната клиентела на бившата власт настојчиво сее смутови и повикува на славје секогаш кога е на повидок понижување на државата. Не нивната, онаа на „другите“! Или се тоа само некои лични анимозитети проектирани на општ план а така беневолентно пренесувани од нивни пајташи на јавната сцена?

Истото се случува и во однос на новата претседателка, кај која по правило се бараат „гафови“ во секое однесување и/или обраќање, па дури и кога таа средствата за нејзино одење на отворањето на Олимпијадата во Париз сака да ги пренасочи на млади математичари! Или се предат коекакви јасновидни приказни – ама на француски! – за некакви „огради“ со коишто новата власт, онаа иста што ја поддржа во кандидатурата, после само месец-два сака да ја дистанцира! Или пак, како што сака да се прави умен еден политикант кој вечно се вози во приколката на СДСМ, дека нашиот однос кон НАТО не можел да се сведе на играта „добар полицаец, лош полицаец“ итн.!

Мислам, извинете, но колку треба да си понизен, па и глуп, за низ слушалките да примаш секакви пораки/наредби и да смислуваш онакви конструкции? Или проблемот е што локалниве „мудреци“ свикнале сите да се однесуваат како оние претходнине „прогресивци“, како простирка за бришење чевли, па секое отстапување од тој имиџ им е нејасно и неприфатливо!?

Како што им е апсолутно неприфатливо и некој да се осмели да го употребува оној фамозен член 7 од „Преспанскиот договор“ на нормален а не на нивен начин. За нив договорот е „оче наш“ и којзнае колку пати дневно го повторуваат она „Северна“, само за да не го заборават. И такви „стручњаци“ имаме едно чудо, секој со своето будалесто толкување за некакво „ерга омнес“, па за налудничава „(зло)употреба на сопственото уставно име“ и крајно сомнителни „толкувања“ за некаков монопол или превласт врз името Република Македонија (цинично идентификувано само со бившата ЈУ држава) итн.

И, се разбира, сето тоа да се спакува во некаков профитабилен заклучок дека, ете, новата власт се оддалечува од евроинтегративниот процес (небаре оние претходните трчаа по него!), дури и забрануваат таа да се нарекува „проевропска“.

Притоа, повторно и по којзнае кој пат, упорно „забораваат“ токму на странските – односно баш американските! – појаснувања, какво што беше она од прес-службата на Стејт департментот за употребата на двете имиња за државата од страна на премиерот. Тие тогаш појаснија дека „Изјавата на мандатарот Мицкоски дека ќе го користи уставното име на државата во сите официјални контексти е во согласност со Договорот од Преспа“. Ама нашиве „уставобранители“ не прифаќаат такво мешање во внатрешните работи на државата односно она коешто не се совпаѓа со нивното „мислење“. И гледаат веднаш да го елиминираат. Со игнорирање, се рабира.

Но сепак, некој, некогаш, ќе мора да го објасни таквото однесување на дел од македонската интелектуална јавност, таквото слепило и извитоперената „страст“ за навивачко-лукративни подметнувања од секаков вид нив. Не мислам дека тие немаат право на свое мислење, па и на такво дека Земјата е плоча, но континуирано да се обзнануваат во јавноста лажни толкувања, да се игра на ситен блеф дека јавноста е веќе изморена од секакви измислици, дека народот може да се прелаже за сè па дури и за името … е навистина перверзија од посебен тип.

П. С.

И како шлаг на перверзната торта доаѓа она циркузантско уверување од „професорот“ – оној кому почитуваниот Хајредини му дели жешки шамари – дека половина од Американците ја поддржуваат неговата теза „дека е добро Америка да се меша во внатрешните работи на Македонија“! И тоа му го дошепнал никој друг туку негов „пријател од детство“ кој сега живее во Северна Каролина. И едно такво страотно лажливо подметнување циркулира во македонскиот етер како сериозна информација! Е па тогаш, за што говориме ние, за каква држава, за каква јавност, за каква интелигенција, за каков морал и етика …?!

https://plusinfo.mk/se-treseshe-gorata/

Од Александар Русјаков

Има недели кога човек ужива да биде колумнист. Замисли, ти доаѓа да му испееш пофалба на дождот. Сеедно што ме потсети на младоста и најубавата девојка во населбата во која бев вљубен, а таа ме покани на кафе за да ми соопшти… па дека е вљубена во друг. Исто и со дождот. Надвор е вклучена рерна, наеднаш слушаш грмотевици, си велиш, конечно твојата населба ќе води љубов со дождот, ама не, тој е вљубен во населбата на другиот крај од градот, но ти си пресреќен што и околу тебе паднале неколку капки.

Или само што завршило најдепресивното Европско првенство во фудбал, ама ти си еуфорично среќен, затоа што на крајот сепак фудбалот ја победи онаа неподнослива за гледање тактичка игра за измачување на сите сетила, среде која те напаѓаат налудничави помисли од типот, дали фудбалската трева е покорисна ако ја пасеш или ако ја сролаш, па издуваш. Но, за среќа, Шпанија од прва до последна минута ги издрибла сите оние „вона би Мурињо“ тактики, покажа дека фудбалот сè уште ќе биде совршена игра зачинета со голови.


Тука е и радосната возбуда поттикната од фактот дека и покрај тоа што македонската земја е окупирана од Нордистан, таа сепак крие и раѓа докази како новоископаната Голема мајка дека тука има цивилизација со континуитет повеќе од осум илјади години, а за тоа сведочат и „Адам од Македонија“, Кокино, како и многу други откритија, но и артефакти што допрва ќе бидат извадени на површина од земјава. О да, злонамерни будалетинки потпишаа нацидоговор со кој на плиткоумен начин ни го одзедоа правото на антиката, ама македонската земја вади контрааргументи дека тука имало цивилизација и пред таа, не толку дамнешна антика. Секако, кога плиткоумна политика крои историја, нормално е да оди против здравата логика, ама официјалната историја сепак е поткрепена со факти дека Хелените и Македонците се различни народи. Велат историјата ја пишуваат победниците, ама, пак, тие често се менуваат, важно македонската земја пишува нешто друго со она што го вади од својата утроба и еден ден, може и ние како победници, нема да пишуваме измислена историја, туку вистина.

И така, ќе си плетеш низ умот нова колумна за дожд, фудбал и Големата мајка Македонија, кога некоја будала ќе се качи на вжештениот политички покрив со снајпер во рацете без да мисли на она, кој по снајпер посега од снајпер и умира и ќе ти се пикне среде редови за да ти расипе расположение.

Ги следам изгубените во простор и време, демократи, додуша и бајаги исплашени, како го воспеваат Бајден, кој го осуди обидот за атентат врз Трамп и повика на обединување на нацијата. А што очекуваа да каже? Дека му е криво што оној кутар изманипулиран несреќник промаши? Или дека сега е време да се ликвидира и оној дел од нацијата што не пее по нотите на либералната хистерија? Па нормално дека ќе го каже тоа што го кажа, Бајден е сенилен, не е малоумен. Патем, откако Трамп се истопори во политиката, видовме едно чудо хистерични демократи или нивни поддржувачи, кои, меѓу редови, а некои и директно, повикуваа на насилство врз него и сега крајно е глупо да се прават наудрени дека тоа не го врескале од говорници.

На Бајден секако не му е лесно. Две третини од демократите го гледаат низ политички снајпер и сакаат да го „ликвидираат“ од трката. И ковид фати човекот. Многумина се сомневаат дека не е така случајно. Океј, ич не ми се пишува за американската „дип шит“ политика, јас колку и да не го сакам Бајден поради злото што му го прави на светот, пред сè на Македонија (и Трамп е дел од нордистанизацијата), не му посакувам ништо лошо, напротив, убеден сум дека како стар и сенилен, злоупотребен е и малтретиран од страна на неговите, искрено му посакувам да не биде веќе дел од политиката, оти потребен му е мир, бидејќи, сакале ние или не, наскоро ќе тргне на едно комплексно патување на кое ќе ги понесе сите свои гревови и ќе застане пред непоткупливиот суд. Наше е само да се молиме за него, оти сите одиме натаму, па и за нас ќе треба некој да се моли.

Друго ми е муабетот. Не сакам да навлегувам во сите теории што се појавија околу обидот за атентат, експертите со право ја насочија вината кон Тајната служба задолжена за обезбедување, богами и со „џинџер-баланс“ (што би рекол наш Зоки), се претера, мислам, нека бидат девојкине агенти, ама дај прво обучете ги, оти ќе изгинат кутрите, значи не ми се претура од шупливо во празно на таа тема, иако нешто стварно ме зачуди. Уште никој не ги обвини Путин и Русија за атентатот? А? Да не сум пропуштил? Не знам, нешто како откритие дека снајперистот ѝ рече на една Ана да се фрли под воз, омилена песна му е „Бабушка“ од Кејт Буш, а едно време беше заљубен во Џад Лоу во улогата на Зајцев. Ич нема да се зачудам ако слушнам/прочитам такво нешто.

А се изнервирав кога видов како Силјановска и Мицковски, за кои гласав, веднаш тргнаа со „гушки“ и „бацки“ со Зеленски, па муабети дека ја поддржуваат Украина во војната и како со НАТО стоеле на вистинската страна, наместо да се угледаат на Орбан и Ердоган, ама сега, кога гледам што им се случи на Фицо и Трамп, кои бараат веднаш да заврши војната, вториов дури тврди дека стварно ќе донесе мир од позиција на претседател, си велам, од кај да знаеш, можеби секој што сака мир со Русија, веќе му нацртале мета на челото.

Сето ова е доказ за безумноста во која се наоѓа планетата, барем оној дел од неа што се топори дека е „меѓународна“ заедница. Накратко ќе објаснам. Никој не му е виновен на НАТО што ја потцени Русија мислејќи дека ќе ја победи како Србија или Либија. Сите знаеме, Меркел ни кажа, зошто ги минираа договорите од Минск. Никому не му е јасно зошто се спречи (преку Борис Џонсон) мировниот договор што го прифатија двете завојувани страни, а Украина ќе останеше само без Крим и надвор од НАТО. Сега, кога Русија зазеде огромен дел од Украина, а има намера да оди подалеку, кога Украинците се преполовени како нација, на маса се три решенија. Или НАТО директно ќе се вмеша и светот ќе оди бестрага, или „меѓународната“ заедница ќе продолжи да ја помага Украина до последниот жив Украинец или ќе се оди веднаш на мировна разврска по која Украина ќе го задржи тоа што ѝ остана. И тука е замката, она што ни покажува дека живееме безумност. Во наративот на „меѓународната“ заедница си на погрешна страна ако сакаш мир, но ако бараш да продолжи војната, свесен за фактот дека ќе бидат истребени сите Украинци што нема да побегнат, тогаш си добар, цивилизиран и со западни вредности. И ти веднаш сакаш да побегнеш, што подалеку, од тие нивни вредности.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/chuvaj-me-bozhe-podaleku-od-nivnite-vrednosti/

Да го прашаш дали истото ќе важи и за Косово утре, и за Македонија. Дали ние ќе се бориме до последниот Македонец, за она што е останато од распљачкана и распродадена Македонија. Пошо пази, истиов „антички македонец“ (намерно со мало М), за Косово и Запдна Македонија го збори спротивното. Чист Руски популизам.

Од Ристо Никовски

Оваа реакција може да се смета и како задоцнета ама – не е. Во прашање е тема којашто за нас е исклучително важна, а актуелна ќе биде уште долго. Затоа, заслужува секојдневно внимание. Се’ додека не се избришат историските последици произлезени од Нивици, а коишто се по многу што – трагични по нашата Македонија.

На 8 јуни 2024, „Слободен печат“ објави разговор со Виктор Габер. Насловот е негова порака – „Преспанскиот договор треба да се почитува без оглед дали некому му се бендисува“. Новинарот го цитира и дека – „Непочитувањето на договорот те става на меѓународната сцена како еден несериозен фактор“, „Во меѓународните односи правило е дека секој договор треба да се почитува“, „Тоа особено се однесува на ратификувани договори од земјите што го потпишале и е депониран во ООН, што значи дека е валиден…“…

Кога е во прашање Нивици, сите овие пораки се надвор од умот бидејќи, со наша идиотска согласност, беше бесмислено прекрстен македонскиот народ и така избришан од меѓународната листа на народи. Правило е меѓународните договори да се почитуваат, ама и да се поништуваат тие што се неправедни, наметнати со сила и уцена и, особено, ако се еднострани. Нивици, пак, е класичен таков случај, од кој треба да се срамат и Вашингтон, и Брисел, и Берлин…, коишто ни го наметнаа, а не само нашите предавници.

Без личен интерес, незамисливо ќе беше овие работи да ги промовира дипломат со долга кариера, каква што има Габер.

Прво, крајно неприфатливо и неодговорно е да се тврди дека договорот од Нивици треба да се почитува, а без да се даде барем еден факт зошто? Второ, за сите што и малку се разбираат, очигледно е дека, со Нивици, Македонија не доби апсолутно ништо, а жртвуваше – се’. Трето, членството во НАТО ни донесе само зголемени трошоци за одбрана и, крајно непотребно, нѐ вклучи во војната во Украина. Спротивно на фундаменталните интереси на македонскиот народ и држава, зазедовме страна во војната. Четврто, нашето членство во НАТО, беше евидентен и итен американски интерес – за да го затворат нашиот простор, од евентуално руско влијание.

Петто, тоа беше наша исклучителна можност, за позитивен договор а ние, во Нивици, го урнисавме македонскиот народ, со асиметричен договор, целосно во полза на Грција, и на наша трајна штета. Шесто, и не најмалку важно, поминаа цели пет години од стапување во сила на Нивици, а Атина нема ништо спроведено, и од нејзините минимални обврски. И, како што најавува, нема ниту намера тоа да го стори… Премногу е евидентно дека таа ќе продолжи да нѐ уценува, се’ додека од меѓународната сцена целосно не се избрише нашиот македонизам и се замени со грчкиот којшто е измислен.

На неодамнешната „научна“ конференција во Атина (јули, 2024), организирана од Ципрас и Заев, првиот изјави дека, доколку не беше Македонија прекрстена во Нивици, неизбежно ќе следуваше нејзин прием во НАТО – со уставното име. А тоа ќе значеше и крај на обидите за прекрстување. Ќе бевме внатре. Ципрас е апсолутно во право, само што кај нас немаше кој на време да го разбере тоа.

Практично, Ципрас си ја зеде заслугата што Грција, во последен момент, успеа да нѐ прекрсти! Во Нивици, Македонците беа избришани како посебен народ и, со наша согласност, Грција посвои се’ што е македонско. Од античкиот бренд, до современиот македонскиот национален идентитет.

Сега, во целина, од антиката до денес, македонизмот е сведен на Грците по род, по потекло од нивниот дел од регионот Македонија. Во пракса, такво нешто воопшто нема. Нема Грци коишто се чувствуваат како „Македонци“, ниту регионално. Таквите се измислени на почетокот на 1990-тите, кога Атина го отвори проблемот со нашето име, и се потврдени во Нивици, во согласност со нашите тогашни предавници.

Мора да се признае дека Атина, како и по неа Софија, не се сами. Зад нив стојат долгорочните американски интереси коишто, по распадот на Југославија филигрански се спроведуваат. Во нив, нема место за Македонците по род.

Габер блефира и околу меѓудржавните договори. Обврската сите да се депонираат во ООН е општа и само техничка. Тоа, меѓутоа, не е никаква гаранција за нивната трајност. Така се овозможува сите заинтересирани држави да имаат увид во нив. Тие можат да се менуваат, за што има дури и посебни формулари во ООН, или да се откажуваат. Во принцип, штетните договори, каков што е овој од Нивици – воопшто и не се валидни! Плус, овој е и крајно асиметричен, и предвидува последици коишто се надвор од меѓународното право, и се спротивни на неговите основни постулати. Договорите, како овој од Нивици, можат да се поништат и само со цитирање на членови од Виенската конвенција за меѓународни договори.

Запрепастува фактот што еден дипломат поддржува договор којшто очигледно, и по сите елементи, е штетен за сопствената земја. Таквите договори мораат да се откажуваат или, барем да се игнорираат. Сакале ние или не, ама ставот на Габер, по автоматизам и неизбежно, се доведува во врска со неговите лични интереси.

Тој е шеф на македонскиот дел од „Заедничкиот интердисциплинарен комитет на експерти за историски, археолошки и образовни прашања“, формиран според договорот. Комитетот постои веќе пет години и никој нема поим дали нешто и што сработил… Единствено, јавноста знае дека членовите земаат редовни, високи месечни надоместоци.

Според член 8, став 5, од договорот од Нивици, задача на Комитетот е да – „го разгледува објективното научно толкување на историските настани засновано на автентични, засновани докази и научно издржани историски извори и археолошки наоди“… „Комитетот, исто така, ќе ги проучи и новите изданија на учебниците и помошните наставни материјали…“. Катастрофа, што друго?

Комитетот на Габер има и обврска – „редовно да се состанува а НАЈМАЛКУ два пати годишно и да поднесува ГОДИШЕН извештај за своите активности како и препораки, кои треба да бидат одобрени од Советот за соработка на високо ниво…“. Сите знаеме дека сите овие години нема ниту редовни состаноци, ниту Совет за соработка… Нема ништо.

Веројатно затоа, според Габер, договорот – треба да трае вечно.

Комитетот очигледно мирува, секако по диктат на Атина. Ние, нели – во ништо не се мешаме, дури ниту во нашите внатрешни работи. Откако Атина бескрупулозно нѐ прекрсти, воопшто не е заинтересирана за ништо друго од договорот. Откако успеаја да го избришат македонизмот, а со тоа и Македонците како посебен народ, откако им потпишавме дека за светот се тие Македонци, а не ние… тие си тераат по свое.

Не ги интересира и комитетот на Габер, за историски, археолошки и образовни прашања бидејќи, откако во Нивици „докажаа“ дека НЕМА МАКЕДОНЦИ, сите проблеми од овој корпус за нив се затворени.

Исто така, не им треба никаков договор ниту за трговските брендови, марки и симболи, бидејќи сите си ги присвоија… а нас никаде нѐ нема. И „меѓународната група на експерти“, којашто требаше да се формира за таа намена, и својата мисија да ја заврши до 2022, никаде не се спомна! Се чини, нашиот дел и од таа „меѓународна група“, се’ уште постои, ништо не работи и – си молчи. За утеха, веројатно, добро наплатуваат за тоа. Ако е така, а се чини, и членовите на групата сигурно се силни поддржувачи на Нивици!

Нашите членови на овие две тела, очигледно за да не ги „нарушат“ односите меѓу двете земји – не брануваат. Секој месец, тивко, се тешат за својата пожртвуваност!

Многу пати е потврдено правилото дека меѓународните договори се почитуваат се’ додека се во интерес на потписниците. Кога не е така, тие се репреговараат, ревидираат или – откажуваат. Речиси во сите договори има и такви клаузули. Ако нема, се откажуваат со дипломатска нота.

Нема трајни меѓународни договори. Францускиот претседател, Де Гол, рекол дека тие се како младите моми и розите – траат додека траат. Потврда за тоа имаме и од единствената суперсила. Последните години, Вашингтон се повлече – од договорот за климата, потпишан во Париз, на светски самит, од договорот за нуклеарната програма на Иран, од Транспацифичкиот договор на 12 држави за трговија, ТПП… Првите два договора беа од најширок светски интерес.

Според Габер, САД се несериозен меѓународен фактор!



Ристо Никовски

https://plusinfo.mk/lichen-interes-na-gaber-shto-drugo/