Интервјуа и колумни

КОЛУМНА НА АНГЕЛОВСКИ: Последен чекор во Трета светска војна

Пред нешто повеќе од деветстотини дена, сите ние, бевме длабоко убедени дека Специјалната воена операција во Украина ќе заврши брзо и без големи крвопролевања. За жал, денес се покажува дека не само што не сме биле во право, туку дека операцијата прерасна во вистинска војна со несогледливи последици.

Зошто погрешивме во предвидувањата? Одговорот можеме да го дадеме во една реченица, а потоа да го образложиме – погрешивме затоа што размислувавме како нормални луѓе, како родители, како дедовци, како луѓе кои за своите најблиски посакуваат мирна и безгрижна иднина, а не како воените планери на либералниот нацизам, кој се инсталира веќе шеесеттина години, а за кого луѓето и нивните судбини се само бројка во поставената задача како од еден центар да се владее со целиот свет.

Да одиме по ред.

ШЕЕСЕТТИТЕ ГОДИНИ- КАКО ВОВЕД

Бевме непретпазливи кога не обрнавме доволно внимание на неколку работи од шеесеттите години на минатиот век кои се случија во САД. Најпрво, “Планот Далес“, или, американската Доктрина за уништување на источните држави и народи.

Ален Далес, директор на ЦИА од 1953 до 1961 година, во нејзе, меѓу другото, вели “… човечкиот мозок и свеста на луѓето лесно прифаќаат промени. Доколку им посееме хаос во умот, незабележително ќе им подметнеме лажни вредности и, ќе ги натераме да ги прифатат тие вредности. Книжевноста, филмот и театарот ќе ги слават најниските човекови чувства. Ние, на секој начин ќе ги поддржуваме оние кои во човековиот ум ќе го всадуваат култот на сексот, насилството, садизмот и предавството – со еден збор, неморалот. Во управувањето со државите, ќе предизвикуваме хаос и неред. Незабележливо, но активно и постојано, ќе го поддржуваме деспотизмот на бирократијата, корупцијата и непринципиелноста. Ќе ги ловиме луѓето уште во детството и младоста за да ги деморализираме, водиме во блуд и обесчестување.“

Потоа, предупредувањето на Двајт Ајзенхауер, претседателот на САД, во неговиот проштален говор од 17 јануари 1961 година, кога рече дека “мора да се чуваме од неоправдано влијание на воено-индустрискиот комплекс. Потенцијалот за катастрофален пораст на погрешно поставена моќ постои и ќе продолжи… Само буден и информиран граѓанин може да влијае на правилното спојување на огромната индустриска и воена машинерија на одбраната со нашите мирољубиви методи и цели…“

Како потврда на овие негови зборови е извештајот од пред неколку години во кој се вели дека 208 компании од воено-индустрискиот комплекс потрошиле 93.937.493 долари за распоредување 728 “пријавени“ лобисти, кои важат за “мочуришни суштества“ на MIC (military-industrial complex), а заради добивање средства во износ од над 700 милијарди долари од Буџетот на САД, за производство на оружје токму во нивните компании.

И конечно, атентатот врз тогашниот американски претседател Џон Кенеди, на 22 ноември 1963 година, бидејќи сакаше да им застане на пат на изведувачите на “Доктрината…“ на Далес, на воено-индустрискиот комплекс и неговите “мочуришни суштества“, да ја прекине војната во Виетнам…

ОД ДЕВЕДЕСЕТТИТЕ ГОДИНИ ДО ДЕНЕС

Најпрво, се’ започна со лагите за глобализацијата која како благороден процес, ќе го поврзе човештвото, различните култури, религии и традиции, ќе овозможи непречен проток на луѓе, стоки и идеи, ќе овозможи целосна слобода на мислата и пристап до информации. А, всушност, станува збор за метод за завладување со светот од еден центар, за уништување на поинаквите култури, религии и традиции, за сопирање на протокот на луѓе и стока со постојани војни, освен она што ним им е потребно, за убивање на секоја идеја различна од нивната, за укинување на слободната мисла, слободата на говорот и пристапот до информации. Со еден збор, глобализацијата, како метод за воспоставување на либералниот нацизам на планетата земја.

Потоа, воените агресии врз СР Југославија, Ирак, Либија, Сирија… со што се суспендира меѓународното право, меѓународниот поредок и улогата на Обединетите Нации, па се остави простор за слободни толкувања и воведување “правила“ наместо право.

Па, следуваше “славната изјава“ на тогашниот претседател на САД, Џорџ Буш, по уривањето на кулите близначки на 11 септември 2001 година дека “САД започнуваат Крстоносна војна“, а знаејќи дека токму некогашните Крстоносни војни беа насочени кон уништување на Исламот и потчинување на Православието, не беше тешко да се претпостави до што ќе доведе новата “Крстоносна војна“, предводена од САД.

Следуваа обидите за ревизија на историјата – од укинувањето на Денот на победата над фашизмот, преку тврдењето на Нетанјаху дека Хитлер, кој сакал само да ги протера Евреите, всушност, од ерусалимскиот муфтија бил натеран да ги ликвидира, па се’ до тврдењето дека “со истоварувањето на сојузничките сили во Нормандија, е ослободена Европа“.

Ова, неминовно водеше кон нацификација на ЕУ и кон дел од земјите членки, а врв на дејствувањето на либералниот нацизам, воспоставен во ЕУ, беше притисокот за бришење на една држава и еден жив народ – Државата Македонија и Македонскиот народ и, забраната на активностите на Друштво за негување на јазик – Македонскиот, во државата членка на ЕУ, Грција, како и непризнавањето за постоење на се’ уште живи луѓе како Македонци во другата држава членка, Бугарија, што ниту Хитлер и оние околу него не можеле ниту да го замислат.

И откако, либералниот нацизам, му забрани слобода на говор на се’ уште актуелниот претседател на САД, Доналд Трамп, не дозволувајќи му пристап до социјалните мрежи и, на наместени избори, како САД да е банана држава, го урна од власт, требаше да ни биде повеќе од јасно дека ќе се случи ова што се случи – поттикната војна во Украина на НАТО против Руската Федерација.

И СО ВТОРАТА НОГА ВО ТРЕТАТА СВЕТСКА ВОЈНА

И бидејќи, со едната нога, светот веќе се наоѓа во третата светска војна, за жал, не е далеку денот кога и со втората нога ќе зачекори во неа. И, тогаш ќе нема назад, тогаш, сокриени во своите луксузни атомски засолништа, либералните нацисти ќе гледаат како цели генерации гинат во страотни страдања, болки и ужаси. Тогаш, разните Столтенберзи, Макрони, Џонсони, анонимни претседатели на Балтичките држави, Финска, Норвешка и останатите запрпелкани во либералното нацистичко лудило, ќе сфатат дека “оружјето со долг домет“ по кое упорно плаче комедијантот Зеленски за да ја нападне Москва и цела Русија, а за кое тие инсистираат да му биде дадено на слободно користење, не служи за да се одбрани Украина, туку реално да се разгори Третата светска војна.

Тогаш, нивните налудничави планови да и нанесат “стратегиски пораз на Русија“, најголемата нуклеарна сила на светот, ќе предизвикаат реакција според зборовите на рускиот претседател Путин – “што ќе ни е светот, доколку ја нема Русија“.

За среќа, народите низ светот, а и во држави, како на пример, Германија, се’ повеќе се будат и се спротивставуваат на плановите на либералниот нацизам за уништување на човештвото, па, инсталираните политички елити од евроатлантското “елитно“ друштво, мора да бидат деинсталирани пред да биде доцна.

Едно мора да ни биде јасно – секој оној кој денес го поддржува нацистичкиот режим на Зеленски во неговиот обид да добива што повеќе и што поуништувачко далекуметно оружје, не и помага на Украина да се сочува себе си и својот народ, туку им помага на либералните нацисти да зачекорат во Третата светска војна и со втората нога.

Вистинските пријатели на Украина и на украинскиот народ, вистинските приврзаници на мирот и на човековото натамошно постоење, треба час поскоро да му свртат грб на веќе ионака нелегитимниот Зеленски и неговата “шмркачка“ политика и, да бараат начин за дијалог и наоѓање мирно решение.

Ќе повторам по којзнае кој пат – додека не биде доцна.


https://denesen.mk/kolumna-na-angelovski-posleden-chekor-vo-treta-svetska-vojna/

Со дрвото од кое не ја гледаат шумата ќе ти ја скршат главата
Од Александар Русјаков

Знаете што е гадно чувство? Ѝ кажав на другарка ми дека типот во кој се затрескала е кретен, дека сосема ќе ѝ го упропасти времето што целосно му го посветува. Другарка ми тогаш гневно ми се врекна со муабетот, љубоморен си, од каде сега го извади ова, да не имаш женска интуиција? Пробав да ѝ објаснам дека имам поетска интуиција, а таа е посилна од женската, дека таа поетска интуиција е толку силна што на неа и жени паѓаат, уф, којзнае како им оди со интуициите на поетесите, додадов, ама другарката ми фрла в лице дека сакам да ѝ ја упропастам радоста, зашто сум еден намќор што на луѓето почна да гледа само преку нишанот на цинизмот и, секако, си замина лута.

Сто седумдесет и шест дена подоцна се врати во мојата намќорска зона на битисување, гневна и расплакана, со муабет, идиоте, каков си ти пријател, кај си да ми отвориш очи кога сум заслепена од чувства, да ми кажеш дека типот е себичен и лицемерен кретен, зошто сме пријатели, а? Е тоа е гадно чувство, по кое ја прегрнав и тргнав во вербален поход да ѝ ја вратам насмевката.


Всушност, ова е симпатично гадно чувство, ако може да постои нешто такво. Додуша, неа воопшто не ѝ беше симпатично, изгуби 176 дена верувајќи во сопствената заблуда, ама сите понекогаш промашуваме. Вистински гадно чувство е кога ќе се обидеш да им објасниш на некои луѓе дека страшно ја промашуваат насоката по која пошле, дека хистеричната омраза во која западнале еден ден ќе направи одвратна штета, оти заслепени, од дрвото не ја гледаат шумата и на крајот, нивното дејствување ќе доведе до промена на името на татковината и укинување на македонскиот идентитет. Тие веднаш почнуваат да го бараат дрвото од кое не ја гледаат шумата за да го откорнат и со него да ти ја скршат главата. Не е ова гадното чувство. Вистински гадно чувство е кога тие луѓе, по речиси десет години, ќе ти се врекнат со хистеричен муабет дека сум се помирил со идентитетскиот геноцид што ни се случи (за кој, чудно, тие немаат никаква одговорност), само затоа што сум западнал во комформизам, оти сум глуп и небањат вмроон.

„Вистина ви велам: ниеден пророк не е омилен во својата татковина“, вели Господ Исус Христос, Словото Божјо. Не кострешете се, не сум јас никаков пророк, само знам да употребам вистински зборови на незгодно место за да испровоцирам. Добро, имам и поетска интуиција, ама како стареам, станувам сѐ поголем намќор, посебно кон интелектуалната бижутерија во која гледам низ нишанот на цинизмот. Добивам и чувство дека се претворам во мизантроп, но тоа се само мигови кога некој ми планинари по незаинтересираноста, иако, полека почнувам да го разбирам оној спореден лик од „Браќа Карамазови“ на Достоевски, кој вели дека ги сака сите луѓе, ама еден по еден, не ги поднесува.

Вистината е дека јас сум еден глуп и небањат вмроон. Таков бев и за време на шарената револуција, сите оние силни пленуми и граѓанство луѓенца меѓу кои шетаа западни амбасадори ширејќи ги својата загриженост и грантови од некои отворени општества, поради исчезнувањето на демократијата под режимска окупација. И не само што бев глуп и небањат вмроон, туку како режимски мегафон искеширав 100, 300, 700.000 евра, зависно од моменталниот и ментален курс на прогресивната хистерија. Битно срушија режим со пенкало, иако има злобници што велат дека така Бејли нагалено си го нарекува „соработникот“, а промената на името, која ќе доведе до активирање на бугарскиот наци-шовинизам, беше само во мојата небањата глава. Она што е најинтересно е фактот дека се случи токму тоа што мојата вмронска глава го измислува. И кој е виновен? Нормално, јас, а кој друг? Зошто? Па, затоа што сум се помирил со она што го зборував дека ќе биде и наместо да се борам против она што тврдев дека ќе се случи, јас продолжувам да си бидам глуп и небањат вмроон.

Океј, ваквите како мене, понекогаш имаат и глупи небањати прашања, а не само „пророштва“. Едно од тие прашања гласи, а зошто токму сега во септември, а не во април, по 23 години, некому му текна да ја реновира црквичката во Гостиварско? Аман, не запаѓајте во фејсбук-патриотска хистерија, не мислам на времето сега, затоа што ВМРО-ДПМНЕ дојде на власт. Мислам на времето сега затоа што е септември, започнаа сериозни дождови, кои комплицираат градежни активности, додека април, мај, пролет е, беше совршено за реновирање.

Второто прашање, всушност дилема, поврзано со случајот околу црквичката, (сите знаеме што се случи, да не си арчам редови од колумната), гласи: дали оркестрираните напади кон министерот Тошковски дека се изживува врз македонски патриоти и верници имаа диригент или одеднаш, сите секуларисти и атеисти кренаа глас, оти станаа вистински христијани загрижени за црквата, која можеше и во април да се реновира? Баш сум гаден, знам. Не е битно, јас би сакал да е она второто, оти да се разбереме, не само црквичката во Галате, мора да се реновираат сите запустени цркви низ Македонија, а ги има подоста, ама и секоја населба да добие црква со манастирски ред од типот, секое утро служба, која, секако, ќе оди на разглас, затоа што тоа е најубавата музика на светот, за разлика од секуларизмот, кој, „pardon my French“, честопати само „свира ку.цу“. Фак, сега ќе се возбудат секуларистите, кои на почетокот од пасусов се возбудија од спречувањето да се реновира црква.

Уште една дилема во прашална форма. Дали реакцијата околу црквата беше затоа што конечно загубените овци се вратија кај Пастирот или поради она што следуваше потоа? А некои медиуми зборуваат за полициска акција против струмичка криминална империја поврзана со кланот Заеви? Само прашувам, оти по акцијава настана најгласната тишина што сум ја чул. Не знам, јас сум глуп и небањат, ама досадниов цинизам, напна да поставам уште едно прашање, па еве го! Ќе следуваат ли коментари од типот, дали министерот Тошковски ја спроведе акцијата против фирми блиски на Заеви за да ги покрие срамот и злосторот околу гостиварската црква? Како и да е, мојата поетска, а не пророчка интуиција, ми вели дека вакви „прогресивни методи“ допрва ќе следуваат во далеку пожестока форма додека власта не стане режим, а западните амбасадори одново се загрижат и тргнат во акција на собирање, цитирам, шуто и рогато, за рушење диктатура со пенкало.

Уф, знам дека гадно ве изнервирав, ама разберете, глуп и небањат вмроон не може да стане умен, убав и прогресивен. Слободно истурете го својот гнев и простете што нема да обрнам внимание. Другарка ми се јави да ми каже дека повторно се заљубила, но овој пат е вистинскиот, ама јас го знам кретенот, веројатно ќе ѝ го скрши срцето по 234 дена манипулирање, па ќе мора да ѝ отворам очи. Тоа е, љубоморен сум.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/kolumni/so-drvoto-od-koe-ne-ja-gledaat-shumata-kje-ti-ja-skrshat-glavata/

Од Христо Ивановски

Првиот чекор во ликвидацијата на еден народ е да се избрише неговата меморија. Уништете ги нејзините книги, културата, историјата…, потоа напишете нова историја, ете ова го напишал писателот и дисидент Милан Кундера. Колку ли само ова важи за Македонија! Нашиот обид за членство во ЕУ е само продолжена историска приказна за геноцидниот процес смислен против Македонците, кој треба да се оконча со членството во ЕУ. Таму сигурно нема да влезат Македонци, затоа како никогаш порано е потребно да го искористиме нашето право на отпор. Па и Господ и Америка ги сакаат храбрите

Да се потсетиме што напиша големиот чешки писател и дисидент Милан Кундера во „Книга за смеата и заборавот“: „Првиот чекор во ликвидацијата на еден народ е да се избрише неговата меморија. Уништете ги нејзините книги, културата, историјата. Потоа нека напише некој нови книги, произведе нова култура, измисли нова историја. Наскоро тој народ ќе почне да заборава што е и што било… Борбата на човекот против моќта е борба на сеќавањето против заборавањето“.

Ова е напишано во 20 век, а важи и за 21 век. На кого мислел Кундера? На својот народ? На другите народи? Секако, пораката е универзална, а тоа значи се однесува и за нас Македонците, кои како последни Мохиканци од едно смачкано племе претаме, креваме глава, земаме воздухче и извикуваме – живи сме, жива е и Македонија, нашата Мајка Македонија.


Пораката од Кундера е последно предупредување до сите што мислат дека ѓаволот нема да тропне и на нивната врата. Тој ќе тропне, ќе ве разбуди и ќе ве однесе во заборавот. Да немате дилеми. Ќе има и аплауз откако ќе се спушти завесата на нечие постоење, меморија, битки добиени и изгубени, пролеана крв, свадби и венчавки, окупации и ропства, асимилации и носење пушки на туѓи униформи, селидби, одење на печалба без враќање. Никој нема солза да пролее, освен мајка ти или сестра ти. Така функционира светот, кој можеби е расипан, стока на која ѝ поминал рокот на траење и само загадува.

А еве што ми пишуваше пред повеќе од 20 години од Мелбурн македонскиот дисидент Јонче Трајчевски, десната рака на Драган Богдановски: За нас не е важно дали и кога ќе влеземе во Европската Унија, може и ќе влеземе, поважно е какви ќе влеземе.
Тука сме пред вратата на Брисел (исто како и пред вратите на Версај, Берлин, Лозана, Букурешт, Лисабон) и веќе знаеме дека ние нема да влеземе, туку ќе влезат некои други. Поточно ние нема да бидеме овие истите што сме можеби повеќе по навика Ние, со големо М, ќе бидеме некои други, идентитетски сменети, генетски модифицирано племе со меморија што може да се смести на флопи диск од 100 килобајти. Ништо повеќе, а многу, многу помалку. Почнуваат да се ништат систематски нашите книги, култура, историја, за да се измисли нова историја. Дел од новата историја ја видов годинава на „Струшките вечери на поезијата“ каде што нашите поети беа претставени како поети од Северна Македонија. Како ли само длабоко пушта корења оваа болест северница! Ние сме новодојденци на овој свет. На Светот не му е срам, раката воопшто не му затреперува, да изврши цивилизациски масакр врз еден од најстарите народи, некогаш гордите и славни Македонци. Тоа ќе го наречеме геноцид, оти ова е смислена историска операција со позната крајна цел – да нѐ снема.

Дали е ова само повторување на истата приказна и зошто? Првин за да не се заборави дека сме сотрени со неколку спогодби – Охридскиот рамковен договор, Преспанската спогодба (која замислете е потпишана за да важи за вјек и вјеков, за никогаш да не се разбудиме повторно како Македонци) и Договорот со Бугарија за добрососедство и соработка дополнет со протоколи (ако сакате прочитајте го најопасниот памфлет „Протоколите на Сионските мудреци“, кој е инспирација за холокаустот за да видите што нѐ снашло!), при што вториот протокол е последната шајка во ковчегот во кој е легната Македонија.

Можеби ова нема вака директно да му го кажат на македонскиот премиер Христијан Мицкоски во Брисел, но чувството нема да биде пријатно, ни за него ни за нас, во тоа сум сигурен. Она што е многу важно е што Мицкоски како премиер јавно кажа дека негова задача е да ги брани и одбрани националните интереси. Тоа е силна реченица, но искуството новинарско ме направи да бидам скептичен. На еден брифинг лице в лице со германскиот дипломат Ханс Јорг Ајф, тогаш цивилен претставник на НАТО во Скопје, му противречев на некои негови ставови, а беше претерано отворен и суров, па ми плесна в лице: можеби твоите погледи за националните интереси не се совпаѓаат со тие на Киро Глигоров.

Ми беше јасно на што мисли, затоа и сега го чекам одговорот за мојот скептицизам – кои се нашите национални интереси за кои храбро со чувство на патриотизам се искажа Христијан. Заслужено му се обраќам со неговото лично име, заради потребната блискост и поткрепа. Оти тој сам нема да ги одбрани нашите национални интереси, му требаме и ќе му требаме.

Па, зошто ја повторувам оваа македонска приказна? И од причини што е тоа библиски принцип на пишување. Секогаш кажуваш нешто ново, но се навраќаш и на старото, потсетуваш, малку ќе измениш, но принципот на повторување значи помнење. За да се запомни нештото. Затоа пишувам и ќе пишуваме, за да не заборавиме, за да не се заборавиме. Не случајно споменав дека македонски дејци, политичари, врвни интелектуалци со познавања од историја и странски јазици, филозофија, сликарство, стратегија на војување, тероризам и одење по европски балови биле пред вратите на Лозана, Версај, Букурешт… сега Брисел каде што се одредувала судбината на Македонија и Македонците без да го чујат нивното мислење. Па и по сите прекројувања, селидби, прогони, одвојување деца од семејствата, илјадници деца, опстојавме, ја зачувавме Македонија жива со македонските белези. Тоа кажува дека можеме ако сакаме да го преживееме и овој геноциден процес, кој ќе оди со потпис на ЕУ спакуван како морковче – еве ви ги отворивме вратите на нашата Унија.

Во меѓувреме, во годините што доаѓаат, историски комисии и бриселски преговарачи ќе ни кројат нова историја, нови учебници и ќе ги учиме децата дека нивните татковци и мајки, нивните баби и дедовци не биле добри луѓе, биле фалсификатори на историјата, биле на лошата страна на историјата. Нашите деца и внуци ќе ги учат дека треба да нѐ осудат нас и да нѐ прогласат за недостојни да го носиме името Македонија, а со тоа и да бидеме Македонци. Нашите поколенија ќе учат дека се граѓани на територијата Северна Македонија, а сѐ што се наоѓа на нејзината територија како историски, културен, археолошки етнолошки, фолклорен… артефакт не ни припаѓа нам, туку на другите. Ние само сме дошле на нешто туѓо.

Е па, простете, ама тоа нема и не смее да ви пројде. Не може да пројде, оти тоа се коси со сите Божји закони, со сите закони, принципи, случувања и правила на природата. Тоа, сепак, е многу посилно од тоа што сега ни го нудат и обидот за наша анихилација. Знаеме дека отпорот не беше достоен на злосторството што го направија владата на Заев и дипломатскиот егзорцизам на Бујар Османи опишан во протоколите на Договорот со Бугарија.

Имаме право на отпор и мораме да го искористиме тоа право. Како што напишал Ирвинг Берлин во 1918 година додека траела Првата светска војна, Бог да ја благослови Америка, така и ние го креваме гласот, зашто и Америка и Господ ги сакаат храбрите.

https://novamakedonija.com.mk/mislenja/nas-stav/sakaat-da-n%d1%90-spakuvaat-na-flopi-disk-so-100-kilobajti-memorija/