Интервјуа и колумни

трендафил напиша:но не би сакал да бидам во ваша кожа кога странците ќе си заминат. Не верувам дека ќе има амнестија.

Ленин Јовановски, основач и претседател на мотоклубот „Ноќни волци“ во Македонија, претседател на Мотоциклистичката федерација на РМ и еден вид икона на моторџиите во земјава, за „Фокус“ ги сподели своите ставови и размислувања за политичките случувања, аболицијата на политичарите осомничени за криминал, Шарената револуција, објавувањето на бомбите, обвинувањата дека во неговиот клуб се врши дискриминација на одредени групи граѓани, пријателството со рускиот лидер Владимир Путин… Тврди дека политичарите не може и не смеат да бидат привилегирани по однос на прекршување на законите во однос на кој било друг човек, кој случајно или намерно не е политичар, останува на ставот дека во нивниот клуб секогаш ќе важи правилото дека нема место за криминалци, па дури и тоа да се политичари, а околу бомбите вели дека се сомнева во вмешаност на странски фактор. Иако е познат како голем патриот, сепак не би се појавил на протестите на Шарената револуција да ги поддржи граѓаните што протестираат, бидејќи за него терминот револуција, без оглед на тоа дали е шарена или во која било боја, претставува братоубиствена војна.

разговара Вики Клинчарова

Фокус: Колку долго постои клубот „Ноќни волци“, колку членови брои и која е целта на неговото постоење?

Ленин: „Ноќни волци“ постојат од 31 мај 1989 година, кога клубот официјално се формира во Москва. Одделението на „Ноќни волци“ во Македонија се основа на 26 март 2006. Ние создаваме нова и поинаква мотокултура во нашата држава. Нашето членство е огромно и не се пребројува, наши одделенија има во Русија, Белорусија, Украина, Латвија, Македонија, Србија, Бугарија, Романија, Р. Српска, Црна Гора, Чеченија, Словачка, иницијативи за отворање нови одделенија има речиси во секоја европска држава, а наши поддржувачи веќе има секаде низ светот. Клубот се стекна со светски углед, како голем, силен и независен клуб со сопствен изглед и традиција. Моторот ни е симбол на слободата, а нашиот амблем е симбол на сеќавања, верност и чест.

Сите нас нѐ поврзуваат моторите, нашата љубов и пасија, но ние не сме класичен мотоклуб, ние сме големо братство, кое постои за да ја промовираме и браниме слободата, традицијата, верноста, честа, хуманоста и семејните вредности. Нашиот клуб во себе го носи борбениот дух на непобедливоста и патриотизмот, како одлика на сите луѓе во него. Преку нашето несебично братство ја гледаме можноста за обединување на словенското општество. Нашата крајна цел е обединување на словенските народи, на православието и сите што го поддржуваат тоа. Ние сме патриоти за кои животот нема вредност ако ја немаш слободата, нацијата, верата, браќата и семејството. Спремни сме да ги жртвуваме своите животи, своето богатство и привилегии во одбрана на нашите интереси, државата, семејството и достоинството, исто како што правеле нашите предци низ историјата на нашето постоење. Собираме генерации на млади луѓе за да бидат пример на цврстина, отпор и национална гордост. Ние сме братство кое во своите редови има луѓе со различен општествен статус, образование, материјален статус, работа, религија, различни и умствени и физички способности. Секој од нас во братството придонесува со тоа што најдобро го може, умее и знае. Не се мешаме во непознати области за нас, не се занимаваме со туѓи работи, живееме во сопствен и за нас драгоцен живот и не сакаме во него да им дозволиме пристап на тие што не ги гледаме како наши браќа или пријатели. Ние сме еден организам, еден човек – со раце, глава и срце. Во тоа е нашата сила.

Ние ги отфрламе сите пишани и непишани човечки закони, насочени кон лишување на човекот од нему својствените исконски слободи, но се трудиме да живееме по законите и заповедите, кои ни се оставени од нашите мудри предци. Дали ќе успееме или не – не можеме да судиме ниту ние, ниту кој било друг може да ни суди. „Ноќни волци“ се пронаоѓаат себеси како браќа и пријатели, а луѓето што ги имаат истите гледишта, сами нѐ пронаоѓаат нас. Сѐ е во суштина многу едноставно, нас не ни е потребен квантитет, ние сме во потрага по квалитетот кој го пронаоѓаме и покрај пречките, кои се испречуваат на нашиот пат како демони.
Ние не се сомневаме дека нашето уникатно братство, кое сами го создадовме и ќе постои и тогаш кога на овој свет ќе нѐ нема нас – денешните „Ноќни волци“. Ние воспитуваме потомство, во чии способни раце ќе го предадеме целото наше акумулирано и тешко стекнато искуство.

Фокус: Дали сте се вклучиле во некои хуманитарни акции, сте помогнале ли и на кој начин?

Ленин: Хуманоста е дел од нашето постоење, тоа е наша обврска и како клуб и како поединци. Поддржуваме хумани настани, организации, активности на поединци на разни начини, и во зависност од можностите и во договор со тие што го организираат тоа, или со тие на кои тоа им е потребно. Сепак, за ова повеќе претпочитаме да зборуваат другите, а не ние. Јавноста преку нив е запозната со нашето учество во хумани активности за децата со аутистичен начин на однесување, дијабетичарите, како и поплави, лекувања… Исто така, ќе нѐ сретнете како поддршка на историски, патриотски, национални, спортски, забавни и други настани за кои сметаме дека се на нашиот пат, филозофија и размислување.

Фокус: Вашето пријателство со Путин беше топ тема во многу медиуми, некој збор повеќе за тоа, кога и како се запознавте, каков е тој приватно, дали со него разговаравте околу тоа како се живее во Македонија?

Ленин: Моето прво запознавање со Путин беше во Севастопол на Крим, кога Крим беше во состав на Украина за време на одржување на големиот интернационален мотособир на „Ноќни волци“, кога заедно со другите браќа од клубот возевме мотор, а потоа следеше средбата во Белград каде што заедно го гледавме фудбалскиот натпревар Црвена звезда – Зенит и последната наша средба беше во Новорусиск (Русија), каде што заедно со воените ветерани проследивме еден спектакл организиран, исто така, од клубот „Ноќни волци“. Значи тие наши заеднички средби и контакти не се на лична, туку на клупска основа, јас едноставно бев задолжен од мојот претседател Хирург да бидам во непосредна близина на Путин кога тој јавно се појавуваше со „Ноќните волци“.

Инаку јас имав чест да  доживеам лично запознавање со една исклучително голема личност, од една страна најмоќниот човек во светот, а од друга страна толку обичен и едноставен во комуникацијата, која остава впечаток како да сме блиски и да се знаеме со години. На него воопшто не може да се забележи супериорност заради моќта што ја поседува, кај него не постои ароганција, суета и други ниски страсти, туку  добрина, искреност, интелект и неверојатна сестраност. Претседателот Путин го сака, познава и го почитува македонскиот народ и нашата историја, што мене лично ми импонира и ме восхитува. Имаме зборувано за можноста да ни се оствари заедничката желба, да дојде во Македонија како пријател на македонскиот народ, со што би ни дал, пред сѐ, морална поддршка. Од рускиот претседател има што да се слушне, види и научи, харизматичен и шармантен кога му се обраќа на народот, принципиелен и непоколеблив кога им се обраќа на државниците и на политичарите. Сите тие негови атрибути и православието се вредностите што нѐ спојуваат, затоа и „Ноќните волци“ се негов избор!

Фокус: Околу политичките настани по најавата за аболиција на политичари осомничени за криминал, кој е вашиот став, дали се согласувате или, пак, се противите на помилувањето?

Ленин: Најнапред сакам да е совршено јасно дека јас, како и секој друг нормален граѓанин, не би можел да се согласам со тоа дека политичарите не треба да одговараат за криминалот што го сториле или за кое било друго нешто казниво со закон. Тие никако не може и не би смееле да бидат привилегирани по однос на прекршување на законите во однос на кој било друг човек што случајно или намерно не е политичар. Се наоѓаме во една за мене исклучително чудна и нелогична ситуација, од една страна имаме одлука на претседателот со која се аболира одредена група политичари, а од друга страна аболираните тоа не го сакаат колнејќи се во нивната невиност, па дури и протестираат против тоа.

Од тие (политичарите) и не сум толку изненаден кога прават глупости и нелогични постапки, зашто тоа ми е веќе видено, доживеано и слушнато, но, сепак, еден ваков гест на претседателот не може никако да се смета за случаен или наивен, сепак претседателот е највисоката државна институција, која располага со разузнавачки информации, факти и контакти, кои се далеку од доменот на обичниот граѓанин, па дури и од оние политичари на пониско ниво во политиката. Познавајќи го претседателот Ѓорге Иванов, верувам дека во случајов не се носел од некакви лични емоции и не донел рефлексна и индивидуална одлука. Факт е дека таа одлука резултираше со протести и гнев, што според мене е оправдано, но можеби во наредниот период ќе имаме повеќе сознанија за појасно согледување на целата вистина околу целиот овој мошне сериозен и комплициран случај. Никако не го поддржувам хулиганството, омаловажувањето, навредите и исмејувањето на претседателот, исто онолку колку што го поддржувам и оправдувам револтот на чесните граѓани што се противат на ваквата одлука.

Фокус: Познато е дека за да се стане член во вашиот мотоклуб постојат неколку услови, меѓу кои потенцијалните членови да немаат криминално досие, да не се алкохоличари и наркомани, да не се дел од ЛГБТ заедницата. Зошто токму хомосексуалците не се добредојдени, во време кога низ целиот свет се води борба против нивната дискриминација?

Ленин: Ние отворено ги декларираме своите принципи, па и во однос на луѓето што не може да бидат „Ноќни волци“. Списокот е краток: криминалец, наркоман, наркодилер, хомосексуалец и човек кој во себе ги има идеите на злото и сатанизмот. Тие едноставно не се за нашиот пат. Ние не им судиме, не ги дискриминираме, тоа го оставаме на пишаните и непишани закони и на Господ.
Во нашиот клуб, по правило, не можат да членуваат ниту жени, поради тоа што сме братство. Значи ли тоа дека тие се дискриминирани? Секако НЕ. Жените се високо почитувани од нас, како најважен сегмент на едно традиционално семејство. Жената е мајка, сопруга, ќерка.

Еве јас имам три ќерки и сопруга, имам сестра и мајка и еден куп другарки и пријателки. До нас не се приоѓа од материјална корист, првенствено поради тоа што тоа кај нас и го нема, ние единствено имаме совест и долг кон своето Братство и кон својот мотоклуб. Нашата предност е во нашиот начин на живеење. Никогаш и никому „Ноќните волци“ не му го наметнале својот начин на живеење, своите цели и вредности. Самите ние сме различни меѓу себе, по возраст, по образование, по материјален и социјален статус, во физичкиот изглед, но секој Волк од нашиот Чопор пронаоѓа примена на своите способности, било да е талентиран работник или вешт менаџер.

Фокус: Има ли политичари што се членови во вашиот клуб?

Ленин: Во македонското одделение нема, но не е забрането или исклучок, како на  пример претседателот на Чеченија, Рамзан Кадиров, кој е член на „Ноќни волци“.

Фокус: Доколу некој од аболираните сака да се зачлени, дали тоа ќе му биде дозволено, со оглед на тоа што сте голем противник на криминалот и се борите за правдата, а се работи за лица осомничени за криминал?

Ленин: Јасен и јавен е нашиот став дека во нашиот клуб нема место за криминалци, исто толку колку што е јасно дека осомничен за криминал не значи  дека си криминалец. Во нашиот клуб имаме член (Бобан Утковски), кој една година беше притворен во истражниот затвор „Шутка“ како осомничен во познатиот случај „Раштански лозја“, за во судската постапка да се докаже дека нема никаква вина и беше ослободен од сите обвиненија. Ние не би ги примиле ниту тие што учествуваа во таа хајка, а, ете, за жал, тие  до ден денес не се осудени за своите криминални постапки обидувајќи се да уништат еден човечки живот, а за нив државата од народните пари плаќа за сторената штета врз нашиот член.

Фокус: Што мислите за разговорите што ги слушнавме во бомбите, вашиот клуб е на некој начин познат и како патриотско здружение, не само како мотоклуб, дали на луѓето чии разговори ги слушна нацијата може да им се верува и да им се дозволи да ја водат државата?

Ленин: Уште пред објавувањето на т.н. бомби, јас во моја изјава за медиумите прв ја спомнав вмешаноста на странскиот фактор и кажав дека е можен развој на украинското сценарио при што посочив и конкретни примери од искуствата и доживувањата на нашите членови во таквото сценарио. Уште тогаш кажав за да се поштеди народот од туркање во меѓусебна омраза и не дај боже физички пресметки, нашите политичари, од кои патем речено ништо не зависи, треба да седнат и да се договорат како да ги одбегнат црните претпоставки што може да се случат. За жал, очигледно сценаристот е многу силен, а нашите политичари многу слаби, при што се остава впечаток дека сѐ е поважно отколку народот и државата, поважна е власта, функцијата, моќта…

Сѐ повеќе имам чувство дека се губат виталните национални интереси на нас како Македонци, а политички се покажавме многу слаби играчи, упорно трчајќи во прегратките на тие кои сето ова ни го создадоа. Што се однесува до разговорите што ги слушнавме, јас лично не гледам ништо чудно, невообичаено, неочекувано или спектакуларно. Во целата таа приказна воопшто не ми се допаѓаше воведот интерпретиран пред да се пуштат разговорите, кој го наведува слушателот да има претстава за што се зборува, иако во суштина може (велам може) да се зборува за нешто сосема трето. Сепак, ете, сите тие (политичарите) се договориле и сами си избраа да постои СЈО, кое индициите што произлегуваат од тие разговори треба изворно да го провери и докаже со факти. Со оглед дека јас не располагам, ниту имам увид на сето тоа, нормално е да се воздржам од секакви други претпоставки, а доказите и времето ќе покажат и докажат сѐ. Времето е најдобар показател и судија за сѐ. Секаде во демократските државни уредувања, нормална и вообичаена постапка на еден политичар, чиј авторитет, чесност и доверба се нарушени во јавноста, пред сѐ, како морален чин е поднесување оставка.

Ние ете видовме дека такви оставки се случија и кај нас, а дали некому повторно ќе му биде укажана доверба, и покрај сѐ и понатаму ја води државата, ќе се види на изборите кога народот и секој со своето неприкосновеното право на глас, сам ќе одлучи заокружувајќи позади параванот, кога никој не може на ниту еден начин да влијае против неговата волја. Во моментов, најважно од сѐ е тоа, како граѓани на оваа држава да ни се дозволи гласање.

Фокус: Околу Шарената револуција, дали ги поддржувате масите, бидејќи, сепак, не се работи за партиски протести, туку народни протести во кои што учествуваат незадоволни граѓани од кои повеќето дури и не се партиски определени?

Ленин: Секое демократско општество се соочува со протести и тоа е сосем нормално, но терминот „револуција“, па била шарена, розова, црвена или портокалова, сеедно, подразбира граѓанска, братоубиствена војна и насилно преземање на власта. Јас не гледам апсолутно никаква причина за „револуција“ кај нас, во услови кога имаме олкав политички надзор и вмешаност на странскиот фактор, кога политичките партии седат на преговарачка маса и кога никој не го укина правото на граѓаните на глас и избори.

Во вакви околности апсолутно нема оправданост за никакви револуции. Протестите се друга работа, тоа е демократско право на секоја незадоволна група граѓани, која заради одредена постапка на институција или политичар ќе ги исцрпи можностите институционално да го совлада проблемот, тогаш врши притисок со протести, бара поширока општествена поддршка и на тој начин ја покажува сериозноста или опасноста на проблемот што постои и во таа насока секако ние го почитуваме тоа право на граѓански протести. На овие протести има луѓе што се наши пријатели,  соседи и луѓе што ги почитуваме и го разбираме нивниот револт. Меѓу нив има политички неопределени, има и од оние кои се борат за својата политичка опција,но, за жал, има финансирани и оние што имаат некоја друга идеја, која сакаат да ја протуркаат искористувајќи ги овие протести.

Фокус: Би излегле ли вие и вашите членови на протест бидејќи во земјава сте еден вид икона на моторџиите и ве почитуваат голем број луѓе од сите партии и религии?

Ленин: Токму поради тој факт поради кој внимаваме како „Ноќни волци“ да не си го изгубиме угледот пред тие што нѐ почитуваат, не сме на ниту едни протести, ова е така поради девалвирањето на протестите со луѓе (иако во помал број) што ги познаваме, ги читаме нивните изјави и како такви ги сметаме за општествено штетни, антимакедонци, хомосексуалци, наркомани, алкохоличари, такви кои повикуваат на линч само заради политичката различност, такви кои дрско повикуваат на рушење и омраза кон сѐ што не им се допаѓа нив лично или не мислат како нив, кои газат и се исмеваат на македонската историја, на македонските жртви, оние кои ги сквернават нашите национални симболи, оние кои нас како патриотски клуб нѐ мразат исто како и сѐ што е македонско…

Затоа е подобро да се воздржиме од нашето присуство таму и на тоа исто место, бидејќи тоа воопшто не би било добро за нив, но, од друга страна, и една таква ситуација би довела до сосема друг тек на состојбите. На таквите штетници, демократијата и правдата им се познати само во еден правец, правдата, правилата и законите не важат за нив, а екстремно ги бараат за секој друг. Нашите пари ги доживуваат само како свои. Омразата и желбата за рушење на изграденото го сметаат за единствен правилен став, наспроти оние на кои тоа им се допаѓа и кои учествувале со исто онолку наши пари колку и тие.

Не сме на протестите, иако се декларираат како народни (а секогаш сакаме да сме со народот) зашто овие протести се премногу шарени, исшарани со луѓе со кои не треба да сме на исто место. Во такви околности,  нашето присуство таму ќе значи идеолошки, ментален и физички судир на две дијаметрално спротивни опции, а со тоа може само да наштетиме на она мнозинството на тие протести кои се заради својот личен и оправдан револт, кои се без ниту една лоша мисла кога е во прашање интересот на Македонија, а ние на нив не сакаме да им правиме никаква штета.

Тие нека ја бијат својата битка на начинот на кој тие се одлучиле, а ние ќе ја биеме битката на начин и во време кога за тоа ние ќе одлучиме.

„Општото е пред личното, иднината е поважна од сегашноста, правдата е над законот“ – завршува Ленин.

За време на војна и финансиска криза не дозволив економски колапс на земјава, не па сега кога 2.000 дебело платени луѓе замислуваат дека креваат револиција, вели лидерот на ВМРО-ДПМНЕ Никола Груевски во последното продолжение на интервјуто за Телеграф.

-Една третина од оние што секој ден протестираат се платени од организаторите, главно НВО. И тие се најголем дел од агресивните. Тоа се луѓе кои не само што се платени туку и живеат од тоа плаќање. Останатите се партиски активисти од СДСМ кои доаѓаат по партиска задача на секој можен протест против нас. Има т.н. хејтери или мразачи, кои се на секој протест и го мразат секого што е на власт, бидејќи причините за своите лични неуспеси ги бараат кај власта, а не кај себе и во своите грешки и такви има во секое општество. Има и луѓе што наивно веруваат дека набрзо ќе дојде на власт СДСМ, па мислат да фатат некаков приклучок, да ги видат, заради остварување на некој нивен личен интерес. Има и неуспешни поранешни функционери кои во секој проект на Владата ја препознаваат својата неуспешност и безидејност, па вака си лекуваат лични фрустрации и се надеваат пак на функција ако победи СДСМ. Секако дел се реално незадоволни граѓани заради некои грешки и пропусти на власта – вели Груевски.

Teo напиша:Ajde de...A shto ubavo go povikuvate vie dpmne-ovcite...No, izgleda nitu Putin ne gi saka predavnicite na sopstveniot narod i drzhava kakvi shto ste vie...



PS. Ako mislish deka kje uspeesh da izlazhesh za nekakvo grchko drzhavjanstvo na Zaev, si pogreshil...Mnogu dobro znaesh koj e grchkiot cigan, chij dedo Nikos Grujos hrabro zagina kako grchki vojnik, pod grchko zname, borejki se za interesite na Grcija...Verojatno si sakal da kazhesh deka grcite od blagodarnost mu dale drzhavjanstvo na negoviot vnuk i tvoj pastir Grujoshesku...

„СЛОБОДЕН ПЕЧАТ“ Груевски не сака да биде премиер, бара амнестија за себе и за Мијалков?!

Добро упатени извори велат дека Груевски бара амнестија, а за возврат нуди повлекување од политиката, пишува утрешен „Слободен печат“.



Добро упатени извори велат дека Груевски имал најмалку две директни средби со Зоран Заев, со посредство на странски дипломати. На тие средби лидерот на ВМРО-ДПМНЕ барал само едно - амнестија, но само за себе и за братучед му Сашо Мијалков. Аболицијата веќе не му е сигурна опција.

За возврат, Груевски нудел повлекување од политиката. Според изворите, неговата понуда, барем, засега, се отфрла со индигнација, пишува утрешен „Слободен печат“.

Наспроти изјавите кои сведочат за тешката емотивна состојба во која се наоѓа лидерот на ВМРО-ДПМНЕ, Никола Груевски, клучната поента, а веројатно и главната причина за неговото интервју за порталот Телеграф, е неговата изјава дека не му било „приоритет“ да биде премиер. Претходно, Груевски „храбро“ ќе изјави дека бил подготвен дури и да биде елиминиран.

Утрешен „Слободен печат“ ја открива позадината на овие чудни изјави.

http://plusinfo.mk/vest/72575/sloboden-pecat-gruevski-ne-saka-da-bide-premier-bara-amnestija-za-sebe-i-za-mijalkov

Димитров: Селективната правда е неправда напиша:

Она што е заедничко за вледетелите автократи е гневот како израз на длабока фрустрација. Таа нужно не може да се врзе ниту со тешко детство, ниту за дисфункционално семејство бидејќи биографиите на диктаторите бележат многу различни животни истории. Но, она што им е заедничко е јазот меѓу реалното и „идеалното јас“.

Ида ПРОТУГЕР ВЕЉКОВИЌ

„Многу години по ред, тој ѝ ја наметнуваше на историјата својата верзија. Бесрамно ги преиначи настаните, избриша или ликвидира многу ликови за да воздигне во историјата само еден единствен лик – својот сопствен“, напиша Бленди Февзиу во биографијата за Енвер Хоџа. Биографскиот преглед на Февзиу за албанскиот диктатор е прв документ напишан врз основа на документи од личната архива на Хоџа и сведоштва на оние што го познавале.

Оттука, соц-реалистичките „уметнички“ слики во кои Хоџа е претставен во различни ситуации од животот и со кои се велича неговиот лик и дело, не е случајна сличност со актуелните слики што се поставуваат во седиштето на ДПМНЕ. Таквото поведение е својствено за диктаторите, а ваквата „уметност“ во основа нема уметност, туку е само инструмент за јакнење на нечие его.

Оттука, сегашното подбивање со сликите како нов облик на себевеличање со „кулминација на забеганоста“, „дијагноза“ и слично, ќе треба да го замени една посеопфатна анализа за тоа што ни се случи изминатава деценија и како го дозволивме груевизмот.

Ова е важно, бидејќи не се работи за акт на еден човек опседнат со себе, туку на „дијагноза“ на цел еден народ, кој во определен општествено-политички контекст му овозможил на овој лик да се востоличи како своевиден „крал“, лечејќи си ги фрустрациите на товар на граѓаните, воспоставувајќи го криминалот како

„легитимна“ алатка за владеење и уривање на цел еден демократски систем (прашање останува колку бил демократски), понижувајќи ги и обезличувајќи ги институциите врз кои тој треба да се потпира.

АГОНИЈА НА ПАДОТ

Пред ова суштинско прашање да добие на значење, засега остануваат неодговорени две прашања: Како ќе си замине Груевски од власт и колкави ќе бидат првичните проценки на штетите и трошоците за санација од децениското силување на државата.

Во однос на првото прашање, нема дилема дека тој ќе си замине, бидејќи невозможно е да опстои политички изолиран, да владее во мала и увозно зависна земја во која 60 отсто од трговската размена се случува со ЕУ, а меѓународната заедница јасно покажува дека Груевски со сѐ уште недокажаното криминално владеење за кое слушавме во бомбите, би бил срамен партнер во цивилизираниот свет.

Но, сега е битно „како“ ќе си замине бидејќи очигледно е дека тоа не се случи брзо и според очекувањата кои вградуваа некаква нереална претстава за морал кај него (дека тој ќе поднесе оставка посрамен од она што го обелоденија бомбите), туку ќе биде тоа процес на продолжена агонија во кој не се знае каков „арсенал“ за борба тој до крај ќе употреби и колку албанскиот партнер ДУИ ќе го одржува во живот. За да може евентуално да се градат пореални очекувања, корисно е да се извлече паралела на однесувањето со неговите „колеги“ низ историјата.

Она што е заедничко за  вледетелите автократи е гневот како израз на длабока фрустрација. Таа нужно не може да се врзе ниту со тешко детство, ниту за дисфункционално семејство бидејќи биографиите на диктаторите бележат многу различни животни истории. Но, она што им е заедничко е јазот меѓу реалното и „идеалното јас“.

ПРОСЕЧНИ ЛУЃЕ СО НАДРЕАЛНИ АМБИЦИИ

Што е поголема хармонијата меѓу егото и „идеалното јас“, тоа е една личност поздрава и со поголем интегритет. Колку што е поголем јазот меѓу вистинското и „идеалното јас“, толку е поголема патологијата и активирање на одбранбените механизми со кои личноста сака да ја измени реалноста „во корист“ на „идеалното јас“.

Ова инвестирање во себевеличање е типично за осведочените диктатори кои сакаат да се уверат и себеси и светот дека сето она што посакуваат да бидат (обично се тоа грандиозни идеи за себе како величини, градители, патрони на уметноста итн).

Сите елементи што го оспоруваат тоа „идеално јас“, диктаторите се обидуваат да ги елиминираат (етикетирање на предавници и нивно „исклучување од системот“, нарачани пресуди).

На пример, една личност може да поседува просечни вештини и да ги прилагоди очекувањата на таквата реалност. Но, кога просечноста ќе се судри со силни амбиции кои ги надминуваат можностите на природниот потенцијал, тогаш настанува конфликт во личноста и растечка фрустрација, често со активирање на механизмот на проекција (не е до мене, другите се виновни што не ги постигнувам посакуваните резултати).

На пример, реченицата со која во маратонското интервју Груевски ги опишува дел од учесниците во Шарената револуција како хејтери или мразачи е дека „тие се на секој протест и го мразат секого што е на власт, бидејќи причините за своите лични неуспеси ги бараат кај власта, а не кај себе и во своите грешки и такви има во секое општество“. Ова може да се анализира типично фројдовски преку механизмот на проекција (тој себе си самиот се доживува како „жртва“ на комунизмот поради кој не можел да дојде „до израз“ поради супресивни методи кон неговата фамилија која „се борела за македонштината, а не и поради личните лимити“).

Интересна е паралелата на образовниот процес од биографиите на Хитлер и Хоџа.

Во историските сведоштва наставниците за Хитлер се изјаснувале дека „не се истакнувал во ништо“. Тој имал лоши оценки и таквите резултати ги објаснувал со пркос кон татко му, но и по татковата смрт, тој не го подобрил својот успех, ниту завршил високо образование. Сакал да студира уметност, но бил одбиен како неталентиран и тоа му останало како фрустрација. Слични се записите и за Хоџа.

„За време на тригодишното школување на францускиот Лицеј во Корча не покажал никаков посебен талент, ниту во спортот, ниту во книжевноста, ниту во останатите области. Луѓето што го познаваат од тоа време, подвлекуваат дека тој бил еден вид „медиокритетска личност“, без никаков талент и вештина. Ниту врсниците што го познавале не можат да издвојат нешто особено кај него, освен неговиот ангажман во театарот и епизодната улога што ја играл во претставата „Беса“ од Сами Фрашери,“, пишува во биографијата за Хоџа напишана од Февзиу.

Интересен факт е дека иако имал просечни постигнувања, фамилијарните врски на семејството на Хоџа со влијателен човек во елитата, му овозможува тој да добие стипендија за студирање во Париз. По три години поминати во Париз и само неколку положени испити со кои ниту прва година не можел да ја комплетира, министерот за образование му ја укинува стипендијата.

Откако се качува на премиерската позиција, Хоџа го викнал во неговиот кабинет и во разговор му пререкол дека тој во минатото му ја укинал стипендијата, на што министерот одговорил дека тоа сигурно било заслужено. Потоа тој влегува на долгата листа на егзекутирани од режимот. Исто така, егзекутирани се најголем број од школските другари на Хоџа кои се истакнувале во времето кога учел со нив.

Така, тој самиот во своите спомени за школувањето во Корча пишува за извесна Сабиха Касамати, која се истакнувала со своите вештини, била популарна и многу момци ѝ се додворувале. Според сведоштва на соучениците, Сабиха му се потсмевала на Хоџа. Таа се школувала на Западот и станала една од врвните научници во Албанија. Била егзекутирана во монтиран случај иако не била политички ангажирана. Интересно е дека Хоџа ги памтел имињата на сите тие соученици и на 70 години, повеќето од нив ликвидирани.

ПОБЕДАТА НАД СТРАВОТ, НАЈГОЛЕМ „ТРОФЕЈ“ НА ШАРЕНИТЕ

Генерално, исклучителните личности се трн во окото на диктаторите. Автократите од дно на душа ја мразат „интелигенцијата“ и луѓето со интегритет, а ги поддржуваат просечните.

За нашиот мал диктатор не се создадоа историски услови во кои би можел да пројави толку монструозни карактеристики како Хоџа на пример, а не можеше да развие ниту диктатура каква што актуелно постои во земјите на тлото на поранешниот Советски сојуз, поради трговската и географската поврзаност со ЕУ, поточно цивилизираниот свет.

Тајната на „успехот“ на Груевски беше во два метода: злоупотреба на институциите во пресметка со неистомислениците, сеење страв и супресија и вториот, пропаганда која го велича и лажно претставува невидени успеси во која дел од граѓаните веруваат. Само за „Скопје 2014“ се потрошија над 200 милиони евра, пари кои можеа да се искористат за болници, автопати, хидроцентрали. Останатиот дел пари на граѓаните главно се употребуваа за корумпирање на „војската“, која го одржува Груевски на власт.

Ако се земе предвид висината на буџетите од 2006 до сега, близу 30 милијарди се потрошени, а најголем дел од нив, во востоличување на ликот и делото на Груевски, корупција на разни целни групи и поединци, вработувања, давање бизнис на фирми „пријатели“ на режимот, но и на такви за кои може да се докаже дека се всушност нивни.

Но, освен градење на сликата за „идеалното јас“, не помал фактор во владеењето на диктаторите е крадењето. Да не заборавиме колку милијарди му се ставија на „товар“ на Милошевиќ на сметка на осиромашена Србија. Проблемот е што диктаторите мислат дека парите на граѓаните нужно им припаѓаат.

Груевски, по се она што видовме, презел принципи на владеење од мафијашките здруженија. Се води сметка секој член кој ја поддржува „мафијата“ да биде финансиски или на друг начин опскрбен за да остане лојален. Во книгата „Гомора“ на Роберто Савијано, каде што е опишано дејствувањето на италијанската мафија Камора, пишува: „Тоа што некои го гледале како на идеологија на Камора, за Камора било само економско и воено дејствување на група деловни луѓе“.

Затоа сега, на самракот на груевизмот, не треба да има очекувања дека некој од таа групација која наликува на мафијашка, особено во првите ешалони, ќе се одметнат. Не, тие ќе останат верни слуги бранејќи ги сопствените интереси и незаслужени придобивки, но и страв од одмазда.

Можно е одметнување на „војската“ од вторите и третите ешалони кога не се „дебело“ наградени и на охрабрување на се поголем број луѓе кои досега се плашеле да проговорат. Бидејќи победата над стравот е практично една од најголемите извојувани победи на Шарената револуција, а исмевањето му задава голем удар на егото на Груевски. Стравот сега може да е најголем само кај „членовите на мафијата“, со оглед на тоа колку може „босовите“ да ги чини напуштањето на „бандата“.

Преостанатата важна алатка за владеење, но и која во последната година служи како „мелем“ на потребите на егото на Груевски е пропагандата. Затоа, инсистирањето да нема реформи во медиумите е многу важно за него, за презервирање на неговата душевна состојба бидејќи ако не гледа на телевизија колку е тој „голем“ и битен, а со тоа и сакан, тоа за него може да биде казна, тешка колку и затворската.

Но, без оглед на неговите желби и потреби, сега е многу важно да се опстои на сите елементи потребни за нормализирање на амбиентот (инсистирањето на медиумските реформи во пакет со укинување на амнестијата и креирање веродостоен избирачки список) како нужен терен за одржување веродостојни избори. Потоа, семејниот портрет со димензии четири на осум метри во партиското седиште, може и слободно да остане, да сведочи за големите фрустрации на малиот диктатор.

Златни кленови на Луј ХХI напиша:

reiter напиша:
ва со СЈО, златни рипки на Заев, да бидам искрен ме насмеа ама и ме збуни. Кутриот наш Луј, почна и по странство да цимоли. Пастирот, пардон, нашиот Луј (не му личи пастир, во заблуда сме биле оти колку знам пастирот оди гол и бос со прачка, овој нашиов и со автомобил и со цвикери Мајбах), отишол да клевети во Брисел, а нели тоа беше пројекат на плачливата опозиција. Сирот, се среќавал со пријатели и им ја објаснувал штетата од политичката криза што, ете така, клетата опозиција и, како што ги вика ордите на Сорос „ничим изазвани“ и ја правеле на државата.
Ок, така е, стаорец фатен во стапица рипа и се треска во факот за да најде дупка да излезе. Туку ни МИА ни Београдска Политика не ни кажаа, им се доверил ли нашиов на странските пријатели дека политичкава криза ептен му е погодена за апашаана до даска. Да, да, додека не замајава со тргни застани преговори, „пречесниот“ топтан со фамилијата, се разбира, реализира врло веома (Бетке фала, генијално е) пројекат со работен наслов ДОКРАДИ СЕ што останало па ако дојде ред да се зема сепак многу и да им остане.

Уф, колку искрено им се изжали на пријателите од Београд за клетите Ката, Фатиме и Ленче кои, види вака, во неговиот пашалук се дрзнале да станат златни рипки на „криминалецот“ Заев.  Тоа дека СЈО е и негов избор и со негов потпис го рипна. Не ги рчна ни странците ни чадорот де, како што им вика да ја викаат Америка неговите медиумски перјаници. Пројектот е изгледа он ко роден лицемер да глуми финоча со нив а да им ги згне тој пројекат да го туркаат по дома изветвените медиумски пит-бултериери а по амбасадите лутиот и храбар бре. брате Хорхе.

Но чинам дека тие финти му се прочитани, предлого ги прави, цела деценија, ееееј. Да не беше, ете интервјуто тажалка за „Политика“, нема да знаевме дека домашните непријатели му предизвикувале душевна болка оти му ширеле дека се ближел денот кога ќе побегнел од Македонија. Брееј, а он пак ќе победел и пак ќе ја препородувал земјата, само да ги решел златните рипки од СЈО. Е сега, ако пројектот ПОБЕДА зариба, ако ја здувне, тоа не се важи.

Што да не, Москва е убава, велат од вилите за побегуљи во луксузната московска елитна населба Барвиха чинам се вика, имало и наши што им продал Путин за недај боже ако им притреба. Да, да, таа била населба која е за рангот на такви како нашиов Луј, и се разбира, лепша половина. Па што да не, таму е Марко, синот на Милошевиќ, таму е оној Кариќ и кој знае уште колку побегуљи пуни ко брод. Ем ќе си вртат бизниси со украдените милијарди, ем жените и мамите ќе си пијат кафе и ќе си раскажуваат како веома поштено се обогатиле а хуманиот Путин ги засолнил.

Но да не им кобам, не знам гатачката Кети најдобро ќе знае кога ѕвездите ќе бидат наместени за ТУТАЊ оти на ВМРО раката видовме, долга е да, ама иде време и за раката на рипката Ката. Ние топтан, чинам, сите во државава една деценија сме ЗЛАТНИ КЛЕНОВИ за Луј и фамилијата, лапнавме се што ни сместил и ни мести. Го разбирам и што оди до крај. И на неговите, колку и да се фанатици и колку и да ќариле од тоа шо им потфрлале, јасно им е дека, што би рекол Ставревски, ЛУДАЦИ СМЕ, забегано е до даска.

Ете така, кога го читав тажалката интервју за Политика, нашиов Луј фактички се жали што можеби веома скоро ќе не може повеќе да дупчи и соголува 1 и пол и нешто кленови кои цела деценија му беа негови и златни.

Да, да, јас сум оптимист, тоа време е на истек, се помалку ќе има кленови а повеќе ќе има рипки, а во таква бара ЛУЈ и братијата тешко ќе плива. Колку и да скока, јас сум некако уверен дека и самиот знае дека гатачката Кети или специјалката Ката ќе му каже дека од него пак ВОДАЧ не бидува. Е сега, дали ќе му остане се што успеал да „заработи“ сработувајќи не нас дека живее во стан на мама, ќе видиме од раката на Ката.

И така, ние ќе си се пребројуваме колку сме Кленови, кои станале сомови од дружбата со фамилијата и се разбира, ќе си живееме во сиромаштијата на која навикнавме, оти на крај толку и не бивало да се избориме со нив за нас. Белким ќе извлечеме поука оти и претходните, ама пак последниве 10-тина години ЛУЈ и Команданти не веслаа и не одржуваа на сламка за да имаат од кој да цицаат. Моменталново ЛУДИЛО, чинам, и тоа е уште еден веома врло перфиден пројекат на фамилијата кон својот народ. Викај преговараме, правиме реформи, уа шарени и соросови орди, купувај денови и кради до бесвест се што има да се докраде, оти апашите по правило, немаат насит.

Знам, не уморија, многу мои пријатели ме убедуваат дека од овие тешко ќе имало спас, ама на се има крај. Мене, не гатачката Кети, оти не ја познавам, туку мојот инстикт некако ми кажува, тепачката на ЛУЈ и бандата околу него да ги преживее бомбите и златните рипки од СЈО, колку и да не плашат милијардите што ги здрпаа, нема да му успее. Ќе мора да го остави Мерцедесот во гаражата на Илинденска број 2, веројатно ќе му останат Мајбахот цвикери. А другото, е тоа сосе џабалк плацевите на Водно и бог те пита што уште не, редно е да ни ги врати, за да крпиме крај со крај по цунамито што не задеси.

А тажалките интервјуа, не знам СЈО, златни рипки на Заев, чадори странски, соросови орди, се тоа се приказни за мали деца но и за кленови какви што бевме 10 и кусур години. Го разбирам, ем бил глумец во обид, ем боксер, нашол бавча за орање и не изора. Кој сака нека верува, ама тврдам, иде времето на она дека била долга раката на ВМРО, дека за вакви кобајаги вмровци подолга ќе биде раката на Ката. Редно е, и тука не помага ни гатачката Кети, која впрочем, велат ја снемало по појавувањето на снимката како му гата на, како што го вика ПРЕТСЕДАТЕЛЕ. Кутрата, не видела во куглата дека додека таа му гата тој си ја снимал на телефон за да си ја преслушува, и така нејзините претскажувања станаа славни.

Во следното тажење за „Политика“ можеби ќе се одважи да раскаже кој е рецептот да се продаш дека си пастир а да живееш како ЛУЈ. Тоа би било врло интересантно, има претпоставувам многу многу и интересни, пикантни и шокантни работи кои ние кленовите би било добро да ги слушнеме.

Ацо Кабранов

http://www.libertas.mk/zlatni-klenovi-na-luj-hhi/